Εκείνος ο ΠΑΟΚ, με ολάκερο το «πολεμικό σύστημα» εναντίον… «του κράτους των Αθηνών» σαν εμπροσθοφυλακή, ότι και να γίνεται, ότι και να συμβαίνει στο ποδόσφαιρο, όποια ηλιαχτίδα ελπίδας κι αν ξεπροβάλλει… στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα.

Δεν τους πείθει, λένε, ο Μαρινάκης γύρω από τις πρωτοβουλίες που πήρε και τις ξεκάθαρες θέσεις που παρουσίασε ενώπιον των ιδιοκτητών των ΠΑΕ - αλήθεια, ο κύριος Ιβάν θα κάνει καμιά βόλτα από τον Συνεταιρισμό εφόσον κόπτεται για τις επενδύσεις του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο μέσω της εταιρείας του ή θα τον απορροφούν οι λοιπές επιχειρηματικές του δραστηριότητες εκτός Ελλάδας και θα… μας θυμάται μόνο όταν επιλέγει να τα βάλει με το «σύστημα», την ΕΠΟ, τον Ολυμπιακό και τον πρόεδρο του ή τη Λίγκα; - ώστε να μπει ένα τέλος στην εσωστρέφεια, στην κατασπάραξη του αθλήματος από την ίδια της τη σάρκα και, επιτέλους, να προκύψει σύμπνοια και πραγματική συνεργασία για τη διάσωση (και όχι τον αδιάκοπο «πυρπολισμό») του προϊόντος!
Κάθονται επίμονα πίσω από «ταμπούρι μάχης», εξακολουθούν να υψώνουν «λάβαρο επανάστασης», απομονώνονται με μισαλλόδοξο πείσμα και χωρίς την παραμικρή διάθεση πνεύματος συνεργασίας και ομοψυχίας εντός πολιτισμένου πλαισίου με την προοπτική κάποτε να αλλάξουν κάποια πράγματα.

Ο Ολυμπιακός, διά στόματος του ηγέτη του, έκανε μια ενέργεια καλής θέλησης στην τελευταία «μάζωξη κορυφής» στην οδό Αστροναυτών.
Προχώρησε σε μια ξεκάθαρη κίνηση ειρήνευσης της κατάστασης. Αποτίναξης της διάθεσης μίσους και πάθους, η οποία έχει εισχωρήσει βαθιά στο πετσί της «αντί-ερυθρόλευκης πτέρυγας» εντός των τεσσάρων τοίχων της αίθουσας του «σπιτικού» του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και δηλητηριάζει σταθερά (και όλο και πιο επικίνδυνα) την ατμόσφαιρα της SuperLeague.
Ως πρόεδρος και του Συνεταιρισμού, κατά την πρώτη περίοδο κατοχής του θώκου στην ΠΑΕ Ολυμπιακός, ο Βαγγέλης Μαρινάκης ήταν αυτός που πρωτοστάτησε της κίνησης αποκατάστασης των μικρομεσαίων και μικρών (οικονομικά πάντα, γιατί η ιστορία του κάθε συλλόγου δεν αποτιμάται με… το μέτρο) ποδοσφαιρικών εταιριών, με την καλύτερες δυνατές επωφελείς «κατακτήσεις».
Ο Συνεταιρισμός με την έννοια και τη λειτουργία του… κολαούζου της μιας ΠΑΕ στην άλλη, μόχθησε, πίεσε και κατάφερε να εισπράξει πολλά.
Με κυριότερο ασφαλώς το παχυλό τηλεοπτικό συμβόλαιο με το συνδρομητικό κανάλι, πολυετούς διάρκειας, χάρη στο οποίο – ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας – εξακολουθεί να υφίσταται επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

Χωρίς την εισροή χρημάτων από τη NOVA, τέτοιες εποχές που λεφτά δεν υπάρχουν διαθέσιμα ούτε από το κράτος, ούτε από τους ιδιώτες και τις χορηγίες, τι θα είχαν γίνει όλες αυτές οι ΠΑΕ που δεν είναι «γωνιακά μαγαζιά».
Που δεν έχουν εμπορικό αβαντάζ να διαπραγματευθούν τα δικαιώματά τους, να πλασάρουν και να πουλήσουν πολυτελώς και με τις ανάγκες επιβίωσης τους εαυτούς τους; Την ιστορία, το έμβλημα και την (όποια) δυναμική εκπροσωπούν;
Δεν θέλει φιλοσοφία, ούτε απάντηση. Το ερώτημα είναι ακαδημαϊκό.
Όλοι ξέρουμε πόσα χρόνια πίσω θα γυρίζαμε, πιθανά και στις σκέψεις ερασιτεχνισμού πάλι για πάρα πολλούς συλλόγους και τότε… κλάφτα Χαράλαμπε.

Με δυναμική πρόθεση και επενδυτική ανησυχία

Είτε το θέλουν είτε όχι, είτε το αναγνωρίζουν ή το προσπερνούν με «στρουθοκαμηλισμό» οι αντίπαλοί του, οι πολέμιοι και εχθροί του, ο Μαρινάκης είναι πάλι τούτος, ο ένας και μοναδικός που έχει τη δυναμική και, κυρίως, την αληθινή πρόθεση να ταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου.
Αυτός ξαναπλώνει τώρα το χέρι της ωφέλιμης διάθεσης, περιμένοντας το… «ζντο» όλων ανεξαιρέτως για να πάψει η κατιούσα του ποδοσφαίρου. Να αναβαθμιστεί εκ νέου το προϊόν.
Να παίζεται καλύτερη μπάλα, να υπάρχει θέαμα, να ξαναπροκύψει ανταγωνισμός, να αναγεννηθεί το απρόοπτο, που είναι η πηγή ζωής του συναρπαστικότερου αθλήματος στον κόσμο. Να… ξαναμυρίσει υγεία στα γήπεδα, να τα ξαναδούμε γεμάτα, ενεργά, «ζεστά» και όχι αποκαρδιωτικά και «ξένα»… παρά φύση στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα φιλάθλου.
Που παραδοσιακά, από γενιά σε γενιά, πολλές δεκαετίες πίσω, γέμιζαν οι Κυριακές του από το ποδόσφαιρο, τις ομάδες, τα ντέρμπι, την κόσμια αντιπαλότητα, τα πειράγματα, την πλάκα, την καζούρα (ως εκεί…) των απέναντι οπαδών, τον συγκλόνιζε του Διακογιάννη η φωνή.

Μέχρι και ο Παναθηναϊκός, ως και ο Αλαφούζος, που είναι πασίγνωστο ότι η προσωπική αντιπαράθεση του με τον ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού πιθανά να είναι – εκτός από παράλληλη φυσικά – παραπάνω και από την κλασική δύο αντίθετων κόσμων στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, έδειξε συγκαταβατικός, συναινετικός.
Αρκεί βεβαίως αυτό να αποδειχθεί και στην πράξη. Όταν η προϋπόθεση συστράτευσης, της συμμαχίας για το κοινό καλό των ΠΑΕ, της Λίγκας και του ελληνικού ποδοσφαίρου, απαιτηθεί να εφαρμοστεί εν ονόματι ενός κοινού αγώνα.
Και, βεβαίως, με εφαρμογή - ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ – moratorium στις αβάσιμες κατηγορίες και καταγγελίες, που με αυτό το ρυθμό που ξεστομίζονται και «δουλεύονται» επικοινωνιακά, θα «τελειώσουν» μια ώρα αρχύτερα το ποδόσφαιρο!

Μετά από την εναπόθεση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ στο βωμό του ποδοσφαίρου και την εκτόξευση του Ολυμπιακού σε «άπαιχτη πραγματικότητα» για την Ελλάδα, ο Βαγγέλης Μαρινάκης αποδεικνύει εκ νέου, ότι αυτός που όντως επενδύει, αυτός που όντως νοιάζεται για την ομάδα του, νοιάζεται και για την πρόοδο του αθλήματος. Για την αναβάθμιση του προϊόντος.
Και είναι αυτός. ΣΥΜΠΑΙΧΤΕΣ έχει; Ο ΠΑΟΚ θα μας πει κάποια στιγμή τι θέλει, τι ψάχνει, πού και πώς την… ψάχνει, για να έχουμε καλό ρώτημα;
 

Μαρινάκης Ποδόσφαιρο Superleague ΠΑΟΚ SPORTS Ολυμπιακός