Τον νικάει και τον «ρίχνει»

Στους «καφενέδες» του νεοέλληνα, που βαστάει τις παραδόσεις της φτηνής καχυποψίας σε σημείο που και το μυρμήγκι δεν μπορεί να αλλάξει του καθενός «φαντασματοποιού» άποψη για να μη το βλέπει σαν… ελέφαντα, αφού η αθέατη πλευρά της βιτρίνας είναι πάντα καμωμένη από «ένοχα μυστικά» και παρασκηνιακή δραστηριότητα, το παράλογο και το ύποπτο καιροφυλακτεί.
Οδηγεί σε αβασάνιστα συμπεράσματα και κρίσεις, αδιαφορώντας αν οι εικασίες θίγουν, φαλκιδεύουν, προσβάλλουν (βάναυσα πολλές φορές, υπολήψεις και ιστορίες προσώπων και συλλόγων), ό,τι ενδιαφέρον έχει απομείνει στο χώρο του ποδοσφαίρου.

Έξω από την πόρτα του καφενείου, όμως, το να λέγονται ή να υπονοούνται πολλά και διάφορα για προ-συνεννοήσεις, άτυπες συμφωνίες και «κρατήματα αλόγων», με στόχο τη διαμόρφωση συνθηκών και καταστάσεων, υπέρ ή κατά της μιας ή της άλλης ομάδας, χωρίς τη συνοδεία απαραίτητων αποδείξεων, είναι ό,τι πιο αισχρό και βλαβερό θα μπορούσε να υποστεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Και ακόμα χειρότερο, ότι τα βέλη που συνθέτουν το τεράστιο δηλητηριώδες σύννεφο το οποίο «πνίγει» το πρωτάθλημα – από… συνήθεια τις τελευταίες αγωνιστικές που κρίνεται η επιβίωση πολλών ΠΑΕ – προέρχονται εξ’ οικείων! Από το ίδιο το ποδοσφαιρικό «σώμα».

Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι αυτός ο χώρος είναι αθώος, αγαθός, άσπιλος και αμόλυντος. Φυσικά και υπάρχουν συμμαχίες, φυσικά και προκύπτουν άτυπες συμφωνίες οι οποίες κάποιες φορές δεν προέρχονται καν από «ψηλά», από τις ηγετικές καρέκλες των ΠΑΕ που κινούν τα νήματα, αλλά πιθανά και μέσα από το αποδυτήρια.
Ή ακόμα-ακόμα και περιστασιακά, απρόοπτα, εντελώς τυχαία, που διέπονται από συναδελφική αλληλεγγύη.
Πόσες φορές δεν μας έχει μεταφερθεί από αυτήκοους μάρτυρες ότι ο αρχηγός της μιας ομάδας πλησίασε τον αντίπαλο ποδοσφαιριστή και του ζήτησε με παρακλητικό τόνο στη φωνή, «να βγάλει έξω το πέναλτι» γιατί η άλλη ομάδα ήταν αδιάφορη βαθμολογικά και η δική του έδινε τον νυν υπέρ πάντων αγώνα για να μην πέσει κατηγορία…

Ανθρώπινο το «λύγισμα»…

Όπως επίσης, πέρα από τα «στραβά μάτια» που μπορεί να κάνουν παίκτες-συνάδελφοι μεταξύ τους, δεν γίνεται να παραβλέπεται (από αθλητικής πλευράς) η έλλειψη βασικού κινήτρου κάποιων ομάδων.
Συμφωνούμε ότι κανείς δεν μπαίνει στο γήπεδο για να χάσει. Η νίκη είναι πάντα ο στόχος.
Ωστόσο όταν η επικράτηση δεν έχει ουσιαστικό αντίκτυπο, στα «χασομέρια» της σεζόν, με το ρεζερβουάρ των δυνάμεων των ποδοσφαιριστών άδειο και το μυαλό στην ξεκούραση των διακοπών, κάπου η μανία και το πάθος του άλλου για να… κρατηθεί στη ζωή, πιθανό να υπερισχύει.
Όχι πάντα ασφαλώς, όχι σε κάθε περίπτωση. Αλλά όπως και να το κάνουμε συμβαίνει. Και συμβαίνει και έξω από τα ελληνικά σύνορα.

Θα καταλήξω στον Ολυμπιακό και στο επιμύθιο του πρωταθλήματος. Στην κυριακάτικη τελευταία αγωνιστική με αντίπαλο τον Απόλλωνα και στο πρόγραμμα της βραδιάς, τις «ερυθρόλευκες» εορταστικές εκδηλώσεις, τα πανηγύρια, τα χειροκροτήματα, τα βεγγαλικά από πάνω και το γύρο θριάμβου από… κάτω, για την κατάκτηση του 41ου τίτλου.
Είναι τέτοιες οι συνθήκες που η μοίρα έμελε να παίξει άσχημο παιχνίδι στην «ελαφρά ταξιαρχία».
Κάτι η επετειακή Κυριακή, κάτι τα…χρωστούμενα στον λαλίστατο μεγαλομέτοχο του ιστορικού Απόλλωνα, που έπιασε στο στόμα του τον πρωταθλητή και τον πρόεδρο του, μέσα σ’ εκείνο το ασταμάτητο επιθετικό ντεμαράζ «καταγγελιών», καθιστούν ακόμα πιο δύσκολη την αποστολή των φιλοξενούμενων στο Καραϊσκάκη.

Θα τα «λουστεί»

Ο Ολυμπιακός έτσι κι αλλιώς δεν θα χαριζόταν. Όχι στον Απόλλωνα, σε κανέναν και ποτέ. Η ιστορία, το κύρος, η αξιοπρέπεια, η υπερηφάνεια, ο εγωισμός, το πρεστίζ και ο σεβασμός του μεγαλύτερου συλλόγου της χώρας προς τα εκατομμύρια των οπαδών του, δεν διαπραγματεύονται.
Δεν «δανείζονται», δεν «παραχωρούνται». Ούτε σπιθαμή.

Απλά επισημαίνω ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται πάντα κρύο και στην ώρα του.
Ο κ. Βελλής δεν καταφέρθηκε μόνο εναντίον του Ολυμπιακού και προσωπικά κατά του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Θέλησε με βαρείς χαρακτηρισμούς και αβάσιμες καταγγελίες να μειώσει την επιτυχία της ομάδας, να βγάλει σκάρτο το πρωτάθλημα και το σύνολο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, πρόσβαλλε τον πρόεδρό του.
Και όπως ψιθυρίζεται τώρα στο λιμάνι: «Ήρθε η στιγμή να τα λουστεί».

Ο Ολυμπιακός ούτως ή άλλως θα έπαιζε για να κερδίσει. Για να γιορτάσει με τον πανηγυρικό τρόπο που επιβάλλεται την ημέρα φιέστας τίτλου.
Κανείς «ερυθρόλευκος» τώρα όμως δεν απορρίπτει τον επιπλέον λόγο που έχει στο βάθος της σκέψης του, για να νικήσει η ομάδα τον Απόλλωνα: Να τον στείλει στην πιο κάτω κατηγορία.
Ή έστω στην ψυχοφθόρα διαδικασία των μπαράζ παραμονής.

-«Πριόνισμα» μεγαλομετόχου: Δύο πράγματα να επισημάνω στον επίλογο για να μην παρεξηγούμαι:
1. Αναφέρθηκα σε γεγονότα και καταστάσεις, στη διάθεση και την ψυχολογία του Ολυμπιακού και των Ολυμπιακών για την τελευταία αγωνιστική.

2. Όλοι σέβονται την ιστορία του Απόλλωνα και εγώ προσωπικά έχω πει πολλές φορές ότι αυτή η ομάδα είναι «εφτάψυχη» και αξιοθαύμαστη για το πείσμα και την πίστη παραμονής της στην Σούπερ Λιγκ που την χαρακτήρισαν ειδικά στο β’ γύρο (παρά και κάποιες διαιτητικές αδικίες που υπέστη είναι αλήθεια)
Θεωρώ μάλιστα ότι, αγωνιστικά, υπάρχουν άλλες, αρκετές χειρότερες ομάδες για να «πέσουν».
Με τον τρόπο όμως που χειρίστηκε τα ζητήματα ο ιδιοκτήτης της ΠΑΕ και, κυρίως, με τα τόσα απαξιωτικά που χρησιμοποίησε προς πάσα κατεύθυνση (θεσμικούς φορείς, ομάδες, φυσικά πρόσωπα), άθελα του έγινε ο ηθικός αυτουργός του «πριονίσματος», της αποδυνάμωσης της τιτάνιας προσπάθειας παικτών και Λόρι Σάντσες στους αγωνιστικούς χώρους!

-Ερυθρόλευκο-Πειραϊκό ψηφοδέλτιο: Επειδή γεννήθηκα, μεγάλωσα, έζησα και εξακολουθώ να έχω επαφές και στενούς δεσμούς με την «πατρίδα», τον Πειραιά και τους Πειραιώτες, γνωρίζω άριστα την ιδιοσυγκρασία, την ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση του πειραϊκού λαού.
Πάνω από όλα και όλους είναι η πόλη ΤΟΥΣ και ο Ολυμπιακός. Άλλα χρώματα, άλλες τάσεις, άλλες «ιδεολογίες» δεν τους άγγιξαν ποτέ…

-Καλά έκανε ο «Σόφο»:Τις συστάσεις του Σχορτσανίτη στο ελληνικό κοινό δεν θα τις κάνουμε τώρα, ούτε είμαι εγώ αυτός που θα τις υπογράψει. Ότι ο Σόφο είναι ένα μυστήριο, απρόβλεπτο, αψυχολόγητο άτομο είναι γνωστό. Απλά το έμαθαν τώρα και στο Ισραήλ και στην υφήλιο.
Ο αθλητής είναι πρότυπο. Είναι είδωλο, οφείλει να είναι και εγγυητής του ήθους και της αποστασιοποίησης από οτιδήποτε πλημμυρίζει τις φλέβες του οπαδού.
Μισό λεπτό όμως: Πάνω από όλα και ό,τι πιο ιερό έχει κάποιος, είναι τα παιδιά του.
Νομίζω λοιπόν ότι αυτή τη φορά δικαίως βγήκε εκτός εαυτού και όπως διαφωνεί ας ερχόταν πραγματικά στη θέση του θηριώδους μπασκετμπολίστα.