Ο θρίαμβος του νορμάλ

Εκπληξη και μάλιστα μεγάλη, ήταν η ευκολία με την οποία οι δύο στραπατσάρισαν παίζοντας εκτός έδρας την Μπάγερν και την Τσέλσι, που μετά το τέλος των πρώτων ημιτελικών έμοιαζαν φαβορί καθώς είχαν αποδράσει με σκορ που τους γέμιζαν ελπίδες.

Στο διήμερο που προηγήθηκε διάβασα πολλούς επικήδειους για το ποδόσφαιρο του Γκουαρντιόλα και του Μουρίνιο. Από τη μια είχαμε «το τέλος του τίκι-τάκα», από την άλλη υπήρχαν προτροπές στον Πορτογάλο να πάρει τα λεωφορεία του και να πάει στον αγύριστο: συνιστώ ηρεμία. Οι άνθρωποι αποκλείστηκαν στα ημιτελικά, όχι στα προκριματικά και δεν τους πρέπουν μνημόσυνα: και οι δυο την πάτησαν, αλλά έχουν να δώσουν ακόμα πολλά. Το δίκαιο είναι να σταθούμε στο κατόρθωμα των Μαδριλένων και στην εξήγησή του.

Πίστωση
Αν για την οικονομία της συζήτησης πιστώσουμε την επιτυχία των φιναλίστ του τελικού στους δυο προπονητές τους, πρέπει κυρίως να σταθούμε στο ότι είναι δυο άνθρωποι που αγαπάνε το νορμάλ ποδόσφαιρο. Και ο Αντσελότι, που έχει δει στην καριέρα του τα πάντα, και ο Σιμεόνε έχουν φτιάξει δυο νορμάλ ομάδες που στηρίζονται πρώτα απ' όλα στην αξία, την όρεξη και κυρίως τη φόρμα των ποδοσφαιριστών τους. Τα κατασκευαστικά κριτήρια είναι διαφορετικά: στη βάση τους, όμως, υπάρχει μια απλή (διαφορετική) ιδέα.

Ιταλός
Ο Αντσελότι ανήκει στην κατηγορία των Ιταλών που λατρεύουν τον μεγάλο παίκτη, τη σπανιότητα και τη μοναδικότητά του: δεν αγαπάνε μόνο την άμυνα οι Ιταλοί, «πεθαίνουν» και για τους Καούζιο, τους Ματσόλα, τους Ριβέρα, τους Μαραντόνα, τους Μπάτζιο. Ως Ιταλός doc ο Αντσελότι έψαχνε τρόπο να χωρέσει στην ενδεκάδα και τον Μόντριτς, και τον Ρονάλντο, και τον Ντι Μαρία, και τον Μπενζεμά, και τον ακριβοπληρωμένο Μπέιλ και τα κατάφερε. Χρειάστηκε να κάνει τον Μόντριτς να παίζει σαν τον Πίρλο και άφησε απολύτως ελεύθερο τον Ρονάλντο πίσω από τον φορ σαν «ψευτοδεκάρι». Κανείς δεν θα γράψει γι' αυτόν ύμνους και ωδές. Θα πουν απλά ότι έχει στα χέρια του μια από τις πιο ακριβές ομάδες του κόσμου, λες και οι προκάτοχοί του που δεν κατάφεραν να οδηγήσουν τη Ρεάλ στον τελικό δώδεκα χρόνια τώρα, είχαν ομάδες φθηνότερες.

Κανονικά
Ο Σιμεόνε από τη μεριά του δεν χρειάστηκε ιδιοφυείς αποφάσεις για να φτιάξει την Ατλέτικο: του αρκεί να διαλέγει ποδοσφαιριστές με κριτήριο ότι όλοι αυτοί θα μπορούσαν να είναι συμπαίκτες του, αφού κουβαλάνε την ίδια τρέλα για το ποδόσφαιρο που έχει ο ίδιος. Η Ατλέτικο είναι μια κανονική ομάδα χωρίς μυστικά: οι παίκτες της αμύνονται όλοι μαζί όταν δεν έχουν την μπάλα και συμμετέχουν αρκετά όλοι στην επίθεση αν βρουν ομάδα που τους περιμένει, όπως η Τσέλσι. Ολα αυτά περί transition game, διαβολικού πρέσινγκ κτλ. είναι δημοσιογραφικές υπερβολές: η Ατλέτικο παίζει άμυνα με παίκτες όπως ο Γκοντίν, που βγαίνει πρώτος στην μπάλα και στην επίθεση τιμωρεί λάθη, όπως αυτά που κάνει η Τσέλσι στις φάσεις και των τριών γκολ, όταν Κέχιλ και Τέρι τα 'χουν χαμένα. Εχει επίσης σπουδαίο τερματοφύλακα και μαχητή φορ. Δεν έχει ούτε τακτικά μυστικά ούτε θεαματικά μυστήρια. Αλλά έχει πολύ τσαμπουκά και πάθος, δηλαδή ό,τι χαρακτήριζε τον προπονητή της όταν έπαιζε ποδόσφαιρο.

Απλά
Φτάνουν αυτά τα απλά για να φτιάξεις καλές ομάδες; Δεν είναι απλό να διαχειρίζεσαι τόσες βεντέτες, όπως κάνει ο Αντσελότι, ούτε να εμψυχώνεις τόσους πολλούς εργάτες, όπως κάνει ο Σιμεόνε. Επίσης, όλα αυτά δεν θα τα συζητούσαμε, αν οι δυο προπονητές δεν παρουσίαζαν δυο ομάδες σε τρομερή φυσική κατάσταση τη δεδομένη στιγμή. Η Ρεάλ και η Ατλέτικο πάτησαν την Μπάγερν και την Τσέλσι βγάζοντας περισσότερη ενέργεια και δύναμη: ειδικά η «Βασίλισσα» ήταν τόσο δυνατή και τόσο γρήγορη, που κάποια στιγμή το «Αλιάντς Αρένα» αποθέωσε τον Μαρτίνεθ γιατί κέρδισε σε ένα σπριντ τον Μπέιλ! Πέρυσι οι Ισπανοί είδαν την Μπάγερν και την Ντόρτμουντ να σκάνε στο τρέξιμο την Μπάρτσα και τη Ρεάλ τέτοια εποχή: από αυτό σίγουρα κάτι έμαθαν. Ο Αντσελότι «πέταξε» τους πρώτους μήνες της σεζόν για να έχει την ομάδα του φρέσκια τώρα. Ο Σιμεόνε πορεύεται με τον νεανικό ενθουσιασμό παικτών που φέτος κάνουν τη μεγάλη χρονιά χωρίς να κουβαλάνε προηγούμενες σεζόν με 60 ματς στα πόδια τους.

Τρέχει
Και οι δυο μάς θύμισαν ότι στο μοντέρνο ποδόσφαιρο, όποιος τρέχει πιο πολύ κερδίζει. Χωρίς υπερβολικές κατοχές, κατενάτσια, πούλμαν, σατανικές αλλαγές κτλ.

Σασπένς
Για τη συμπεριφορά του Ατρομήτου και του Αστέρα στα πλέι οφ αναρωτιόμουν στο φύλλο της περασμένη Τετάρτης, υποστηρίζοντας πως αν οι δυο δεν είναι σοβαροί, σασπένς δεν θα υπάρξει. Τελικώς και οι δυο έδειξαν ότι τη διοργάνωση θα την πάρουν και φέτος στα σοβαρά και μπράβο τους: ήταν οι κερδισμένοι της πρώτης αγωνιστικής.

Ο Ατρόμητος είχε ένα σαφές σχέδιο, να κουράσει τον ΠΑΟ στο πρώτο ημίχρονο και να επιτεθεί περισσότερο στο δεύτερο, όταν και στους «πράσινους» θα έβγαινε η κόπωση του τελικού. Ο Ατρόμητος παραλίγο να πληρώσει αυτή την επιλογή, γιατί ο Παναθηναϊκός είναι φορμαρισμένος κι όσο πιο πολύ του αφήνεις την μπάλα τόσο περισσότερο κινδυνεύεις: ο Αμπέντ έκανε το 0-1 και ο Πέτριτς είχε δυο φορές την ευκαιρία να τελειώσει το ματς, αλλά ο Τσέναμο τον νίκησε. Ωστόσο το σχέδιο του Παράσχου απέδωσε. Η είσοδος του Ναπολεόνι και η ταυτόχρονη παρουσία τεσσάρων κυνηγών (Παπαδόπουλος, Ουμπίντες, Καραμάνος και ο Ιταλός συνυπήρξαν αρμονικά) έκαναν τον Ατρόμητο επιθετικότερο: μετά την ισοφάριση του Ταυλαρίδη οι γηπεδούχοι θα μπορούσαν να κερδίσουν, αν ο Κουτρουμπής δεν έβγαζε την μπάλα πάνω από τη γραμμή στο σουτ του «Παπ». Ο Αναστασίου έκανε ροτέισον, υποχρεώθηκε όμως να στείλει στο γήπεδο τρεις βασικούς του (Μέντες, Καρέλη και Μπεργκ) για να πάρει την ισοπαλία που δεν τον άφησε δυσαρεστημένο.

Ο Αστέρας με Σανκαρέ και Εντό να κόβουν τα πάντα, τον Κουρμπέλη να απελευθερώνει τον Ουσέρο και τους Καράσκο, Μπαράλες και Ντε Μπλάσις έτοιμους να εκμεταλλευτούν κάθε λάθος της άμυνας του ΠΑΟΚ, πάγωσε την ήδη κρύα Τούμπα με ένα γκολ νωρίς-νωρίς: ο Μπαράλες νίκησε τον Γλύκο πάλι στην κλειστή του γωνία. Οι Αρκάδες άντεξαν για μία ώρα, ισοφαρίστηκαν χάρη σε μια ωραία συνεργασία Νάτχο-Στοχ, αλλά απέδρασαν με το βαθμό της ισοπαλίας. Και είναι πλέον μέσα στο κόλπο. Ολοι...

Δεν κάνουν δημόσιες σχέσεις
Τελικά ήταν ένα άψογος τελικός Κυπέλλου αυτός που έγινε το Σάββατο, όπως ισχυρίστηκαν η ΕΠΟ και οι ομάδες ή ένας τελικός που μπορεί να γίνει αιτία για τιμωρίες του ΠΑΟ και του ΠΑΟΚ, όπως θεωρεί ο αθλητικός εισαγγελέας που τους παρέπεμψε όλους; Ειλικρινά δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι το κατηγορητήριο του εισαγγελέα στηρίχθηκε στις εκθέσεις της Αστυνομίας που είναι άκρως επιβαρυντικές. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω ποιον να πιστέψω, αλλά το σίγουρο είναι πως αντίθετα από παρατηρητές και λοιπούς παρατρεχάμενους, οι άνθρωποι της Αστυνομίας δημόσιες σχέσεις δεν κάνουν