Η τάξη αποκαταστάθηκε, αλλά...

Ο Γκαλιάνι έλεγε ότι η Μίλαν δεν αποκτά προπονητές, αλλά φτιάχνει προπονητές. Πέρασε του Γκαλιάνι, που κατά τα άλλα αποχωρεί το καλοκαίρι: ο Πίπο Ιντζάγκι προβιβάστηκε από την ομάδα Νέων στην πρώτη ομάδα.

O Πίπο Ιντζάγκι υπήρξε ως ποδοσφαιριστής μια τεράστια προσωπικότητα. Γεννημένος πρώτος σκόρερ, πέρασε από ένα πλήθος από ομάδες ματώνοντας τα δίχτυα πριν λατρευτεί στη Μίλαν και γιατί ήταν ο σκόρερ των γκολ στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2008 στην Αθήνα. Αλλά κι ο Κλάρενς Ζέντορφ είναι μια τεράστια προσωπικότητα. Το εθνικό Στάδιο του Σουρινάμ έχει το όνομά του. Οταν βαρέθηκε να παίζει ποδόσφαιρο στην Ευρώπη πήγε τον Ιούνιο του 12 στην Μπονταφόγκο και έγινε ίνδαλμα. Στη Μίλαν ήταν για χρόνια ο παίκτης με το μεγαλύτερο κύρος στα αποδυτήρια, αλλά ως προπονητής δεν κατάφερε να κάνει τίποτα: ούτε καν να δείξει τι ποδόσφαιρο του αρέσει. Πριν αναλάβει τη Μίλαν ο Ζέντορφ έμοιαζε βέβαιο ότι θα γίνονταν προπονητής της ο Ιντζάγκι που δούλευε στην ομάδα Νέων του συλλόγου. Τώρα η τάξη αποκαταστάθηκε. Αλλά είναι αμφίβολο αν η Μίλαν βρήκε προπονητή.

Φτιάχνει
Ο Γκαλιάνι, όταν λέει ότι η Μίλαν φτιάχνει προπονητές, δεν έχει άδικο. Από τον καιρό που ο Μπερλουσκόνι έφερε τον Αρίγκο Σάκι από την Πάρμα, που βρίσκονταν στη Β' Εθνική, ζητώντας του να διοικήσει μια ταξιαρχία αστεριών, στη Μίλαν τα βιογραφικά έχουν μικρή σημασία. Αυτοί που είχαν τα καλύτερα, ο Οσκαρ Ουάσιγκτον Ταμπάρεθ κι ο Φατίχ Τερίμ π.χ., απέτυχαν παταγωδώς. Ο Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, που ήρθε από την Κάλιαρι και όχι από την Μπαρτσελόνα κέρδισε τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα, ενώ πολύ καλά τα πήγε όχι μόνο ο Καρλέτο Αντσελότι, που όταν έφυγε από τη Γιουβέντους για να πάει στο Μιλάνο ο Μότζι γελούσε, αλλά και ο Τζακερόνι που ανέλαβε τη Μίλαν με μόνη σοβαρή προϋπηρεσία την Ουντινέζε και πήρε πρωτάθλημα. Φυσικά ο απόλυτα κατασκευασμένος από τη Μίλαν προπονητής λέγεται Φάμπιο Καπέλο. Πριν διαδεχτεί τον Σάκι ήταν τηλεσχολιαστής: πέντε χρόνια παρουσίας στο Μιλανέλο του επέτρεψαν να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος στον κόσμο.

Κανόνας
Τον τελευταίο καιρό ιστορίες, όπως η προαγωγή του Ιντζάγκι, δεν εντυπωσιάζουν. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι είχε αρχίσει να δουλεύει στη Φιορεντίνα χωρίς άδεια προπονητή! Ο Πεπ Γκουαρντιόλα έφτασε στον πάγκο της Μπαρτσελόνα έχοντας δουλέψει προηγουμένως μόνο στη Νέων, όπως ο «Σούπερ Πίπο». Αλλά για κάθε Μοντέλα, που πέφτει στα βαθιά και τα καταφέρνει, υπάρχουν πολλοί που δεν πέτυχαν τίποτα. Ο Ζέντορφ απέτυχε παταγωδώς, αλλά πριν από αυτόν είχαν αποτύχει δυο φιλαράκια του στην Εθνική Ολλανδίας ο Φρανκ Ράικαρντ και ο Μάρκο Φαν Μπάστεν που έγιναν σε ένα βράδυ ομοσπονδιακοί προπονητές και βράδυ φύγανε. Γρήγορα έφτασαν να καθίσουν στους πάγκους, και γρήγορα τους εγκατέλειψαν αλλάζοντας δουλειά, κι ο Βιάλι κι ο Γκούλιτ, κι ο Ντι Ματέο, που κέρδισε ένα Τσάμπιονς Λιγκ και σήμερα δεν ξέρω πού βρίσκεται. Κανόνας επιτυχίας δεν υπάρχει.

Ρίσκο
Αν μεγάλοι σύλλογοι φτάνουν στο να δίνουν ευκαιρίες σε δικά τους παιδιά, μολονότι οι παράγοντες γνωρίζουν ότι πρόκειται για ρίσκο, αυτό συμβαίνει γιατί στην εποχή μας η βαρύτητα του ρόλου του προπονητή στην επιτυχία είναι ολοένα και μικρότερη. Οι μεγάλοι παίκτες έχουν διαρκώς μεγαλύτερο λόγο στις αποφάσεις των διοικήσεων: η Μπαρτσελόνα π.χ προσέλαβε τον Μαρτίνο χάρη στον Μέσι, ενώ στη Μαδρίτη οι πριμαντόνες έδιωξαν τον Μουρίνιο και πήραν το δέκατο Τσάμπιονς Λιγκ με τον Αντσελότι. Συμβόλαιο με την επιτυχία δεν έχει κανείς και είναι κουτό να πιστεύει κάποιος ότι αρκεί στη Μίλαν ένας προπονητής για να ξαναγίνει δυνατή μετά από μια καταστροφική χρονιά σαν τη φετινή. Ωστόσο αν υπάρχει ένα σημάδι στην πρόσληψη του Ιντζάγκι είναι ότι η λιτότητα θα συνεχιστεί. Κατά κανόνα όταν οι ομάδες εμπιστεύονται δικά τους παιδιά το κάνουν γιατί δεν έχουν χρήματα να χαλάσουν στις μεταγραφές: τα παιδιά που καταλαβαίνουν τις ανάγκες του συλλόγου είναι συνήθως καλόβολα.

Νιώθουν
«Νιώθω σαν να μην έφυγα ποτέ από δω» είπε ο Ζέντορφ στην επιστροφή του στο Μιλάνο από τη Βραζιλία. «Ημουν πάντα εδώ» είπε ο Ιντζάγκι. Μεγάλοι παίκτες και οι δυο και κατά συνέπεια μεγάλοι εγωιστές. Νομίζουν ότι αρκεί η παρουσία τους για ν' αλλάξουν τα πράγματα. Ποτέ δεν αρκεί...