Αναλυτικά αποσπάσματα από τη συνέντευξη στο Esquire:

Νταμπλούχος στον ΑΠΟΕΛ μετά από μερικές σεζόν "περίεργες" για εσάς τελευταία...

"Γενικά στην προπονητική μου καριέρα θα έλεγα ότι ήμουν τυχερός. Για πολλά χρόνια ήμουν σε δύο ομάδες, τέσσερα στη Λάρισα και τρία στον Ατρόμητο, αλλά και πιο πριν για δύο χρόνια στον Ηλυσιακό, όλα εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ ήρεμα. Εντάσεις υπάρχουν όταν πας να δουλέψεις σε πιο μεγάλες ομάδες, όπως στην ΑΕΚ και στον ΠΑΟΚ, αλλά νομίζω ότι αυτά σε βοηθούν να ωριμάσεις, να δεις καταστάσεις και να μπορέσεις με την εμπειρία αυτή να γίνεσαι καλύτερος.

Δεν ήξερα τι με περίμενε στον ΑΠΟΕΛ. Απλώς γνώριζα ότι η ομάδα μου ήταν μία μεγάλη ομάδα, ότι είχε πετύχει σημαντικά πράγματα. Ίσως στο μυαλό μου να τα είχα και λίγο πιο εύκολα, περιμένοντας ότι ο ΑΠΟΕΛ θα είναι ο Ολυμπιακός της Κύπρου αντίστοιχα. Όταν έφτασα, από το πρώτο διάστημα κατάλαβα ότι δεν ήταν έτσι τα πράγματα και ότι μας περίμενε πολύ δύσκολη χρονιά και πολλή δουλειά."

"ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΟΚ;"

Έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο να αντιμετωπίσετε κάποια στιγμή στο μέλλον στην Ευρώπη τον ΠΑΟΚ;

Ναι, το έχω σκεφτεί. Γενικά όταν υπάρχουν εντάσεις, πιο πολύ δημιουργείται μία αντιπαράθεση που κάποιοι θέλουν να τη διατηρούν. Δυστυχώς, αν και προσπάθησα πολύ από την πλευρά μου να κλείσει το θέμα αυτό και να μην πάμε στα δικαστήρια, τελικά πήγε. Μπορεί να συμβεί να βρεθούμε αντίπαλοι... Και αν συμβεί, θα πρέπει να είμαι ήρεμος. Περισσότερο πάντως με ενοχλεί στο ποδόσφαιρο όταν έχω αντιπαράθεση με τους δικούς μου οπαδούς παρά με τους αντιπάλους. Με τους αντιπάλους το θεωρώ φυσιολογικό.

Είσαι οπαδός και έχεις από τη μία τον προπονητή, όποιος κι αν είναι αυτός, και από την άλλη τον Πάμπλο Γκαρσία που μιλάει απ' ευθείας στην καρδιά του οπαδού... Ο οπαδός μπορεί να καταλάβει ποιο είναι το σωστό της ομάδας;

Είναι πάρα πολύ δύσκολο κομμάτι. Ο προπονητής πάντα είναι "ξένος". Δύσκολα ο προπονητής καταφέρνει να μπει στην καρδιά των φιλάθλων, θα πρέπει να είσαι για χρόνια σε μία ομάδα. Είναι λεπτό το θέμα και πρέπει να το διαχειριστούν όλοι όσοι είναι γύρω από την ομάδα και όχι μόνο ο προπονητής. Αν ο παίκτης δεν καταλαβαίνει ότι δεν πρέπει να είναι βασικός ή ότι δεν είναι έτοιμος κάποια στιγμή να προσφέρει, εκεί δημιουργείται πρόβλημα, γιατί υπάρχει η επιρροή του κόσμου, ο ίδιος ο παίκτης μπορεί να δημιουργήσει ζήτημα. Και ο οπαδός δεν μπαίνει στη διαδικασία να δει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Ο φίλαθλος σίγουρα ξέρει ποιος έχει δίκιο ως προς το αγωνιστικό. Αλλά ο οπαδός θέλει να προστατεύσει το δικό του παιδί, τη δική του οικογένεια, κι εκεί δημιουργούνται τεράστιες αντιπαραθέσεις.

Ποιο τύπο παίκτη προτιμάτε; Ρονάλντο ή Μέσι; Όχι τόσο ποδοσφαιρικά, αφού είναι και οι δύο παικταράδες, όσο το "κακό παιδί" ή το "καλό παιδί"; Ποιον θα παίρνατε στην ομάδα σας;

Αφού δεν το πάμε ποδοσφαιρικά, θα πω ότι γενικά τα πάω καλά με τα παιδιά που έχουν πιο δυνατή προσωπικότητα, με κάποιον που μπορεί να πιστεύει παραπάνω στον εαυτό του, να έχει κάποια ιδιοτροπία, να μην αγαπά τόσο την προπόνηση, να είναι πιο οξύθυμος. Γενικά αυτοί οι χαρακτήρες με εμπιστεύονται... Καταλαβαίνω ότι ο ποδοσφαιριστής είναι ένα μικρό παιδί. Είναι παιδιά 18-28 ετών. Ακόμη κι ένας 35χρονος παιδί είναι. Οπότε ένας προπονητής πρέπει να μπει σε μια διαχείριση ανάλογα με τον χαρακτήρα του καθενός.

Εγώ πάντοτε διαφωνούσα με τους προπονητές μου που έλεγαν ότι πρέπει να είμαστε δίκαιοι και να έχουμε ίδια συμπεριφορά προς όλους. Άλλο η δικαιοσύνη, άλλο η συμπεριφορά. Μπορεί με διαφορετικό τρόπο να φτάσω τον έναν και τον άλλον παίκτη στα όριά του. Εκεί λοιπόν είναι θέμα του προπονητή και των ανθρώπων γύρω από τον προπονητή ώστε να έρθουν σε επικοινωνία με τον παίκτη και να αρχίσει να τους εμπιστεύεται. Νομίζω ότι μ' αυτούς τους παίκτες τα πάω πολύ καλά. Άρα θα έπαιρνα τον Ρονάλντο. 

Έχει έρθει ποτέ κανείς σε προπόνηση, σε οποιαδήποτε ομάδα, με ύφος βεντέτας;

Πιο πολύ νομίζω ο Κώστας Μήτρογλου. Αλλά όχι με την κακή έννοια της βεντέτας. Υπάρχουν και παίκτες που θεωρούν τον εαυτό τους πολύ μεγάλο μέγεθος σε σχέση με την ομάδα. Εκεί λοιπόν δεν πρέπει να κατεβάσεις τον παίκτη να γίνει ίσο μέγεθος με τους άλλους. Πρέπει να προσπαθήσεις να του δώσεις να καταλάβει ο παίκτης ότι η ομάδα έχει υψηλούς στόχους και ότι αυτός που είναι μεγάλος παίκτης μπορεί να τη βοηθήσει να γίνει μεγάλο μέγεθος. Αν προσπαθήσουμε να τον κατεβάσουμε τον παίκτη, νομίζω ότι χαλάμε την αυτοπεποίθησή του.

Γι' αυτό λέω ότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Νομίζω ότι εκεί είναι και η χαρά του προπονητή, πέρα βέβαια από τις επιτυχίες: η επικοινωνία με τους παίκτες του. Εγώ χαίρομαι, γιατί από όλες τις ομάδες που έχω περάσει παίκτες θα με πάρουν τηλέφωνο είτε για να δουν τι κάνω είτε για να πάρουν την άποψή μου για κάτι που τους βασανίζει.

Είναι αδικημένος ο Έλληνας προπονητής;

Θεωρώ ότι αρχικά οι ίδιοι έχουμε αδικήσει του εαυτούς μας. Θεωρώ ότι οι Έλληνες προπονητές, ειδικά η νέα γενιά, θα πρέπει να αναβαθμίσουμε το ρόλο μας, γιατί η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο. Βλέπουμε ότι στις ελληνικές ομάδες πολλές φορές ο ρόλος του προπονητή θεωρείται απλά βοηθητικός, ενώ για μένα ο ρόλος του προπονητή είναι αρχηγικός. Κι αυτό φαίνεται από τα ποσά που δαπανούν, ανεξάρτητα της κρίσης, στους προπονητές στην Α' κατηγορία. Και σ' αυτό φταίμε εμείς οι προπονητές και ειδικότερα οι Έλληνες, με συνέπεια να... χαλάει η πιάτσα.

Το όνειρό μου; Μόλις βρω πρόταση από προηγμένο πρωτάθλημα, θα πάω και θα το διεκδικήσω. Πρόταση και μικρότερης κατηγορίας, το οποίο το έχω ψάξει και τις προηγούμενες χρονιές, ακόμη και Α' Αγγλίας, αλλά σε ηλικία "επιτρεπτή", δηλαδή μέσα στην επόμενη διετία. Γιατί δεν με ενδιαφέρει το οικονομικό, με ενδιαφέρει να χαρώ λίγο διαφορετικά το ποδόσφαιρο.

Πηγή: balla.com.cy
 

Κύπρος ΑΠΟΕΛ Ποδόσφαιρο SPORTS