Ούτε κλάματα, ούτε ανθρώπους που πηδούσαν από τα παράθυρα. Μόνο πίκρα και μια παράξενη ανακούφιση.

Για να καταλάβετε πώς αντέδρασαν οι Βραζιλιάνοι μετά από αυτή την απίστευτη ποδοσφαιρική καταστροφή πρέπει να κατανοήσετε κάτι: Οτι αυτή εδώ η Βραζιλία είχε τη μικρότερη υποστήριξη από τη χώρα της τα τελευταία χρόνια. Πριν φύγω από την Αθήνα συνέκρινα την τωρινή Βραζιλία με τη Γαλλία του 1998, τελευταία γηπεδούχο που κατέκτησε Μουντιάλ. Πίστευα ότι, όπως οι Γάλλοι, οι Βραζιλιάνοι αν στηριχθούν στους πολύ καλούς παίκτες της άμυνάς τους είχαν μια τύχη να φτάσουν τουλάχιστον στον τελικό. Ομως μεταξύ των δύο ομάδων υπήρχε μια διαφορά. Τη Γαλλία την υποστήριξε τότε όλος ο κόσμος της, ενώ ετούτη η Βραζιλία ήταν για τον κόσμο της κάτι σαν αναγκαίο κακό.

Κάτι που δεν έγινε αντιληπτό στην Ευρώπη είναι ότι ο Σκολάρι είχε την πίεση της κριτικής να κατεβάσει την πιο επιθετική εκδοχή της Βραζιλίας μόνο και μόνο γιατί η ομάδα ήταν γηπεδούχος. Ετσι αντί να κουμπώσει τη μεσαία του γραμμή απέναντι στους πιεστικότατους Γερμανούς έπαιξε ουσιαστικά με δυο μόνο μέσους. Tον light Φερναντίνιο και τον Γκουστάβο. Οι Γερμανοί φυσικά άρπαξαν την ευκαιρία και έκαναν πάρτι. Πέρα όμως από τα αγωνιστικά υπήρχε κι ένα άλλο πρόβλημα με τη «σελεσάο»: η συνολική της υποστήριξη. Οι Βραζιλιάνοι που πήγαιναν στο γήπεδο μεσοαστοί και πλούσιοι οι περισσότεροι, το έκαναν από πατριωτικό καθήκον αλλά με κρύα καρδιά. Είναι κόντρα στην κυβέρνηση της Ντίλμα, θεωρούν εξαρχής ότι το Μουντιάλ δεν ήταν παρά μια προσπάθεια προπαγάνδας για να κερδίσει τς εκλογές και σε κάθε ματς μετέτρεπαν το γήπεδο σε αντικυβερνητική διαδήλωση. Αλλωστε αυτούς τους παίκτες που έβλεπαν ελάχιστα τους γνώριζαν. Οι περισσότεροι είναι καταγεγραμμένοι στο μυαλό τους ως κάποιοι μισθοφόροι που είτε είναι κομπάρσοι σε ευρωπαϊκές ομάδες είτε αγωνίζονται για χρήματα σε πρωταθλήματα που δεν είναι της προκοπής, όπως το ουκρανικό ή το ρωσικό.

Νέιμαρ
Δεν είναι τυχαία η λατρεία του Νέιμαρ. Πρόκειται για τον τελευταίο μεγάλο Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή που χάρηκαν στη χώρα τους. Στο τέλος του παιχνιδιού η ανάλυσή τους ήταν πολύ ώριμη και πολύ διαφορετική από αυτή του υπόλοιπου κόσμου. Κανένας δεν μίλησε για την ανάγκη να βρεθούν νέοι Γκαρίντσα και νέοι Πελέ, γιατί ξέρουν ότι κάτι τέτοιο στην εποχή μας είναι αδύνατο να γίνει. Τι θέλουν; Να μιμηθούν, όπως λένε, τα καλά της Ευρώπης. Να αποκτήσουν ένα κανονικό και σοβαρό πρωτάθλημα, να δουν επιτέλους μια μεγάλη διεθνή διοργάνωση όπως π.χ. ένα αναβαθμισμένο Κόπα Λιμπερταδότες στη Λατινική Αμερική.

Εξηγήσεις αποτυχίας
Κυρίως έλεγαν ότι πρέπει να σταματήσουν να χάνουν ποδοσφαιριστές πριν αυτοί γίνουν άντρες στο βραζιλιάνικο πρωτάθλημα. Ολα αυτά θυμηθείτε τα. Μπορεί να είναι οι εξηγήσεις και για την επόμενη αποτυχία της «σελεσάο» τέσσερα χρόνια αργότερα.

Πηγή: sday.gr

Βραζιλία Ποδόσφαιρο Διεθνή SPORTS