Μπορεί ο καθένας στον περίγυρό του, στη γειτονιά του, στην παρέα του, στην πολυκατοικία του, να το ψηλαφήσει αυτό το μούδιασμα των φίλων του Ολυμπιακού. Ξηλώθηκε, σου λέει, μια ομάδα που είχε αποκτήσει διακριτή ταυτότητα, που περπάτησε στο Τσάμπιονς Λιγκ και που όλοι οι Έλληνές της, μετά, έκαναν καλό Παγκόσμιο Κύπελλο. Κι απέμειναν, μόνοι survivors εκείνου του κεντρικού κορμού, ο Ρομπέρτο, ο Τσόρι και (…ως εκ θαύματος!) ο Μανιάτης. Ως τον Ιανουάριο, τουλάχιστον.

Αντανακλαστικά, επιπλέον προκύπτει ένα είδος «συμπάθειας», πράγμα που επίσης μπορεί κανείς να το ψηλαφήσει, για τη δουλειά που έχει ο προπονητής μπροστά. Να ‘ναι έτοιμη η καινούργια ομάδα για τον όμιλο, σε δέκα μέρες με δύο εβδομάδες. Στον οποίον όμιλο, η συμπαγής Μάλμε δεν έχει τέτοιας φύσεως σκοτούρες, η Γιουβέντους πήγε σε επιλεγμένες προσθήκες δίχως ν’ ανοίξει την παραμικρή τρύπα με φυγή βασικού παίκτη, η δε Ατλέτικο αριθμητικά δεν απέχει πολύ μεν, το δικό της θερινό συν-πλην, απ’ τον Ολυμπιακό, όμως η σπονδυλική στήλη της δεν τραντάχτηκε το ίδιο. Έως οκτώ περσινοί της ενδεκάδας, παραμένουν ενδεκαδάτοι.

Εκτίμησή μου; Η πραγματικότητα δεν είναι…τόσο τρομερή. Ο Μίτσελ δεν θα πιάσει δουλειά, με αυτή την ομάδα, «από Δευτέρα». Ηδη δουλεύει, καιρό τώρα, επάνω σε μια βασική ιδέα. Προϋπολογίζοντας στο περίπου, έξυπνος άνθρωπος είναι και πιάνει τα «σήματα», με ποιους θα προχωρούσε και ποιους θ’ άφηνε στην άκρη. Καταλάβαινε ευθύς εξαρχής, για παράδειγμα, ότι ο Μανωλάς με τον Χολέβα «είναι αλλού», άρα έχει να φτιάξει μια ολοκαίνουργια τετράδα πίσω. Ξεκίνησε να τη σχηματίζει, και να τη μοντάρει, από Αμερική.

Τον προπονητή γενικώς, δεν τον πειράζουν οι αποχωρήσεις, αυτές είναι κομμάτι του έργου. Αν κάτι μπορεί κάπως να τον αναστατώσει, είναι αποχωρήσεις «της τελευταίας στιγμής». Που κι αυτές, πάλι, κομμάτι του έργου είναι. Βασική απώλεια της τελευταίας στιγμής, κατά τη γνώμη μου λογίζεται μονάχα ο Σάμαρης. Αντίστοιχα, βασική προτεραιότητα της τελευταίας στιγμής αναδεικνύεται, πλέον, η επανένταξη του Μήτρογλου στο κουτάκι. Πράγμα που, το μάθαμε καλά στο Μουντιάλ, δεν γίνεται…με διακόπτη. Αυτοματισμοί, δεν υπάρχουν σ’ αυτά. Θα πάρει χρόνο. Ως τότε, τον Μίτσελ τον «σώζει» ότι μερίμνησε να βγάλει, ή εξ ανάγκης έβγαλε, το ίδιο κάνει, τον Διαμαντάκο.

Η πραγματικότητα εκτιμώ ότι δεν είναι «τόσο τρομερή», διότι όλον αυτόν τον καιρό στον Μίτσελ δεν δόθηκαν σαπάκια, του δόθηκαν ικανοί ποδοσφαιριστές για να τους βάλει στο πνεύμα, στην πλειονότητα ψαγμένες επιλογές, σε καλές (αν βγάλουμε την ιδιαίτερη περίπτωση Αμπιντάλ) ηλικίες, σε ανοδική φάση καριέρας, με ισχυρό κίνητρο. Οι πιο πολλοί σιγά-σιγά έχουν, κιόλας, ενσωματωθεί στην κοινή κατεύθυνση. Αν δεν «πιάσουν» όλοι, στατιστικά ποτέ δεν πιάνουν…όλοι «με τη μία» άλλωστε, και οι μπακ-απ επιλογές είναι πολύ αξιόλογες. Συνεπώς, καταλήγω, δεν είναι δα να τον κλαις! Τον Μίτσελ.

Προφανώς, ο Ολυμπιακός 2014-15 δεν θα παρουσιαστεί έτοιμος σε δύο εβδομάδες. Το ματς με την Ατλέτικο, ξεκινάς απ’ το να το ξεγράφεις. Κι αν βγει κάτι, γιατί ποδόσφαιρο είναι και ποτέ δεν ξέρεις μια βραδυά τι φέρνει, το παίρνεις σαν εξτρά μπόνους. Το Τσάμπιονς Λιγκ για τον Ολυμπιακό αρχίζει μετά, και εκεί θα χρειαστεί να ‘ναι καλή μαζί του η τύχη, στο Μάλμε. Όπως πέρυσι, Αντερλεχτ. Με απώτερο στόχο, ετοιμότητας και φόρμας, τα δύο παιγνίδια με τη Γιούβε. Τέλη Οκτωβρίου, αρχές Νοεμβρίου. Πριν τη Γιούβε, δεν αντέχει να σταθεί πουθενά σοβαρή συζήτηση, τι κατάφερε ο μάστερ-σεφ με τα εφετινά υλικά…

Πηγή: coppa.gr
 

Μίτσελ Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός