Αν το σκεπτικό αναφέρει ότι το πρόβλημα είναι ότι θα ανεγερθεί νέο γήπεδο στη Λεωφόρο και τα λεφτά θα πάνε στράφι, η κίνηση του Παναθηναϊκού είναι μία. Κινείται όσο πιο σύντομα μπορεί για την κατάργηση του προεδρικού διατάγματος της διπλής ανάπλασης και τον νόμο της Μπιρμπίλη που την αφορά. Εκείνο που καίει τον Παναθηναϊκό είναι αν το Ελεγκτικό Συνέδριο αναφέρει ότι τα χρήματα τα έκοψε επειδή δεν προορίζονται για μαζική άθληση. Και αν τον Παναθηναϊκό τον καίει για επτά εκατομμύρια, την ΑΕΚ την καίει για 20, αφού σε τέτοιο σκεπτικό θα σκαλώνει και η δική της περίπτωση.

 

Το θέμα μπλέκει ακόμα περισσότερο αφού την απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου μπορεί να προσβάλει μόνο η Περιφέρεια, δηλαδή η Ρένα Δούρου. Θα το κάνει; Δύσκολο. Νομίζω ότι η Δούρου θα μιλάει με χρησμούς. Οπως στο tweet που είπε: «Στο Περιφερειακό Συμβούλιο κάνουμε πράξη το νέο ήθος της αριστερής διακυβέρνησης. Πρώτα ακούμε». Μεγάλη ιστορία να βρεις περιφερειάρχη που να ακούει. Και να ακούει τους σωστούς ανθρώπους. Γιατί τους πρώτους που άκουσε η Δούρου ήταν το διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου Περιφέρειας Αττικής. Το οποίο «την ενημέρωσε για τα προβλήματα των εργαζομένων που αφορούν στις κτιριακές εγκαταστάσεις, στις συνθήκες εργασίας, στις ελλείψεις σε υλικοτεχνικές υποδομές και φυσικά σε ανθρώπινο δυναμικό. Τονίστηκαν επίσης θέματα όπως η επαναλειτουργία των ΚΤΕΟ, η διεκδίκηση περιουσιακών στοιχείων της Περιφέρειας Αττικής που έχουν ενταχθεί στο ΤΑΙΠΕΔ όπως είναι το Ελληνικό, η σοβαρή έλλειψη προσωπικού καθαριότητας». Γιατί γι' αυτό υπάρχουν οι αριστεροί περιφερειάρχες. Για να λύνουνε τα προβλήματα της Περιφέρειας. Και γι' αυτό υπάρχουν οι υπάλληλοι της Περιφέρειας. Για να διεκδικούν τα περιουσιακά τους στοιχεία, όπως το Ελληνικό που με το που προσληφθείς στην Περιφέρεια αποκτάς δικαιώματα οριζοντίου ιδιοκτησίας.

 

Τα υπόλοιπα tweet δεν νομίζω να αφορούν τον «Αλαφού» ή τον «τίγρη». Εκτός από ένα που με συγκίνησε: «Εκ των γραμμάτων γεννάται η προκοπή με την οποίαν λάμπουν τα ελεύθερα έθνη – Χαιρετισμός για τη νέα σχολική χρονιά». Διαβάζεις τον τίτλο και νομίζεις ότι θα μιλήσει στην αυλή ο Καρανικόλας, του Α' Γυμνασίου Αρρένων Πειραιώς, circa 1960.

 

Μιλώντας για τα γήπεδα και συγκεκριμένα τη Λεωφόρο να πω ότι οι οπαδοί γουστάρουν να πιστεύουν ότι κανένας δεν περνάει από τέτοια γήπεδα-κλουβιά, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη. Πέρυσι ο Παναθηναϊκός τις μεγάλες ζημιές τις έπαθε στη Λεωφόρο ενώ το μεγάλο αποτέλεσμα ήταν το 3-0 στο Καραϊσκάκη. Και οι ζημιές στη Λεωφόρο δεν περιορίζονται στην Ελλάδα. Ο αποκλεισμός από τη Σταντάρ Λιέγης στη Λεωφόρο έγινε. Το γράφω πριν από το ματς με την Ντιναμό Μόσχας, που νομίζω ότι είναι το δεύτερο καλύτερο ματς ελληνικής ομάδας αυτή την εβδομάδα. Και μόνο για τον Βαλμπουενά, που στο Μουντιάλ της Βραζιλίας έβγαζε μάτια αξίζει κανένας να το δει μέσα στο γήπεδο. Μου κάνει λοιπόν εντύπωση ότι σήμερα το πρωί θα διατεθούν εισιτήρια που δεν μπόρεσαν να διαθέσουν οι οργανωμένοι στις θύρες 7 και 14. Σε τόση μικρή χωρητικότητα όπως της Λεωφόρου το να μείνουν εισιτήρια αδιάθετα μοιάζει ανεξήγητο. Περισσότερο όμως είναι ανησυχητικό δείχνει ότι σε ματς του πρωταθλήματος που ο οπαδός έχει τη δυνατότητα να καφρίσει υπάρχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ' όσο σε ένα ματς με μια top ευρωπαϊκή ομάδα, που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δει μπάλα.

 

 

Με... κοχόνες από μπρούντζο

Το πόσο καλά έπαιξε ο Ολυμπιακός στο ματς με την Ατλέτικο αποδεικνύεται από το ότι κανένας δεν ανέφερε σαν καλύτερο του παίκτη τον Ρομπέρτο. Κάποιοι ανέφεραν τον Μασουακού, που εκτός ότι ανοίγει το σκορ, έχει τα καλύτερα κοψίματα ένας σε έναν και αντέχει να κάνει κούρσες μέχρι το 90’. Κάποιοι τον Μιλιβόγεβιτς που έχει κάνει τα λιγότερα λάθη από κάθε άλλον. Κάποιοι τον Κασάμι, που κερδίζει τις περισσότερες μονομαχίες μέχρι να μην μπορεί να σύρει τα πόδια του αλλά όταν τον κάνει ο Μίτσελ αλλαγή μοιάζει στραβώνει μέχρι το χειροκρότημα του κόσμου να τον ισιώσει. Και κάποιοι τον Μήτρογλου, που αν δεν έκανε το πίβοτ για να βάλει το τρίτο γκολ για μαξιλαράκι, σήμερα δεν θα μιλάγαμε για μια από τις πιο μεγάλες νίκες ελληνικής ομάδας σε ευρωπαϊκό κύπελλο. Αντίθετα όμως με πέρυσι που στα περισσότερα ευρωπαϊκά ματς ήρωας ήταν ο Ρομπέρτο αυτή τη φορά, είχαμε πολλούς ήρωες. Μπορεί όμως και έναν. Αφού αν μαζί με την 100% αποτελεσματικότητα δεν υπήρχε το εμπνευσμένο κοουτσάρισμα του Μίτσελ τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.

 

 

Ο Μίτσελ έχει μερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Πρώτον δεν φοβάται να αντικαταστήσει οποιονδήποτε παίκτη αν πιστεύει ότι η χρησιμότητα στον αγώνα έχει τελειώσει. Φάνηκε στην αλλαγή του Τσόρι, του πιο τεχνίτη παίκτη που έχει, που έβγαλε την εμπνευσμένη πάσα στο δεύτερο γκολ όταν κατάλαβε ότι με την ομάδα να οπισθοχωρεί οι μπαλιές του Αργεντίνου δεν θα είχαν παραλήπτη. Φάνηκε και στην αλλαγή του Κασάμι, που μαζί με τον Μανιάτη ήταν οι ψυχάρες που δίνανε τον τσαμπουκά στη μεσαία γραμμή. Αυτό όμως που εντυπωσιάζει είναι ότι αλλαγές μπήκαν δύο παίκτες που δεν είχαν λεπτό συμμετοχής στο πρωτάθλημα. Ο Φουστέρ που η συνεισφορά του ήταν η γνωστή και προβλεπόμενη και ο Γιαννούλης που εκτός από την πίεση έπρεπε να παίξει σε μια ασυνήθιστη γι’ αυτόν θέση. Κοουτσάρισμα με μπρούντζινα... κοχόνες που κάνει τον Μίτσελ έναν από τους καλύτερους προπονητές που κάθησαν ποτέ στον πάγκο του Ολυμπιακού.

Μια μεγAλη νίκη που κερδήθηκε από τους παίκτες που παίξανε την μπάλα, από τον προπονητή που τους έστησε έτσι ώστε η μπάλα που παίζουν να πιάσει τόπο και από το τεχνικό τιμ της ομάδας που μπόρεσε να ανανεώσει μια ομάδα κατά τα 2/3. Χωρίς όχι καν να φανούν οι αλλαγές αλλά να μοιάζει καλύτερη κι από πέρυσι.

Μίτσελ Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός