Δεν ξέρω αν για χάρη του θα γραφτεί τραγούδι ακόμη και βιβλίο! Άλλωστε οι εποχές έχουν αλλάξει. Η Ελλάδα δεν έχει χούντα συνταγματαρχών για να τον διώξει, άσχετα αν τα δεσμά των «Μνημονίων» παραπέμπουν σε εκείνες τις μαύρες εποχές της δεκαετίας του ’60. Κάποτε ο Μάρτιν Μπούκοβι, ο μεγάλος Μαγυάρος κόουτς, ήρθε στη χώρα μας κι «έκλεψε» για πάντα τις καρδιές των οπαδών του Ολυμπιακού. Δούλεψε δύο χρόνια στον Πειραιά, αναγέννησε την ομάδα κι όταν η χούντα αποφάσισε να διώξει τον «Ούγγρο κομμουνιστή», οι οπαδοί του Ολυμπιακού διαδήλωσαν έξω από το ξενοδοχείο που έμενε απαιτώντας την παραμονή του.

Ο Μαγυάρος έγινε βιβλίο, «Η νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι», μα πάνω απ΄όλα ταξίδεψε ως θρύλος του Θρύλου στο πέρασμα των χρόνων. Οι πιτσιρικάδες μπορεί να μην τον ξέρουν, όμως δεν έχουν παρά να κάνουν ένα σερφάρισμα στο ίντερντετ. Ακόμη καλύτερα να αφεθούν στη διήγηση ενός μεγάλου. Χιλιάδες Ολυμπιακοί θα έχουν να τους πουν όμορφες ιστορίες για τον άνθρωπο που έβαλε σφραγίδα στην ιστορία της ομάδας τους.

Σχεδόν πενήντα χρόνια μετά, κι αφού βέβαια ο Ολυμπιακός έχει γιγαντωθεί όντας κυρίαρχος σε τίτλους στο ελληνικό ποδόσφαιρο, έρχεται ένας Ισπανός να τον απογειώσει Ευρωπαϊκά. Ο Μίτσελ Γκονζάλες δεν κινδυνεύει να… διωχθεί από τη «χούντα». Ο «κίνδυνος» στην περίπτωσή του είναι οι σειρήνες που ήδη θα αρχίζουν να ακούγονται από μακριά. Και δη απ΄ την πατρίδα του. Με θριάμβους όπως αυτός κόντρα στην Ατλέτικο για πόσο ακόμα θα μπορέσει ο Ολυμπιακός να τον κρατήσει στον Πειραιά;

Έγινε ήδη σύνθημα στα χείλη των οπαδών. Ο Μαρινάκης πίνει νερό στο όνομά του. Ο Τύπος τον αποθεώνει. Κι όμως…

Μόλις ένα χρόνο πριν όλα ήταν διαφορετικά. Αμφισβήτηση, προβληματισμός, σποντούλες, ακόμη και ανεκδοτάκια.

Ο Ισπανός, αλήθεια είναι, έφθασε μια ανάσα από την έξοδο. Το «προεδρικό περιβάλλον» έβαζε συνεχώς “dead lines”. Τα πύρινα άρθρα, εκ των… έσω, ήταν στην ημερήσια διάταξη. Μόνο στοιχήματα δεν «έπεφταν» πότε θα απολυθεί. Το «φάντασμα» του επιτυχημένου -και λατρεμένου της εξέδρας- Ερνέστο Βαλβέρδε, περιφερόταν σαν το λεπίδι του Χάρου πάνω απ΄το κεφάλι του.

Κι αυτός; Ο Μίτσελ είχε αποφασίσει να ζήσει και να «πεθάνει» ως Μίτσελ. Ούτε σταγόνα νερό στο κρασί του. Σωματοφύλακας της δικής του φιλοσοφίας δεν προσπάθησε να προσαρμοστεί στα «δεδομένα του Ολυμπιακού» αλλά ξεκαθάρισε ότι θα το πολεμήσει με τα δικά του όπλα. “My way» σύμφωνα με την μοναδική διαχρονικότητα που φέρνει το τραγούδι- μύθος του Φρανκ Σινάτρα.

Ο Μίτσελ ονειρευόταν έναν επιθετικό Ολυμπιακό. Μια ομάδα δομημένη στη δική του προσωπικότητα. Έχοντας υπάρξει ο ίδιος τεράστιος ποδοσφαιριστής και αρχηγός της «Βασίλισσας» Ρεάλ Μαδρίτης, είχε βάλει τα στάνταρ του και αρνιόταν να «κατέβει» για να «επιβιώσει».

Ηθελε χρόνο. Και τον ζητούσε σε μια χώρα στην οποία ποδοσφαιρικά δεν σου προσφέρουν ούτε ένα ποτήρι νερό!

«Εκείνη η βραδιά στις Βρυξέλλες σηματοδότησε την έναρξη μιας νέας εποχής. Της εποχής Μίτσελ στον Ολυμπιακό»

Λένε πως η επιτυχία από την αποτυχία απέχει μια κλωστή. Στην περίπτωση του Μίτσελ η απόσταση οριοθετήθηκε στο… ένα βράδυ. Ηταν η 2η μέρα του Οκτώβρη, το σωτήριον έτος 2013, όταν ο Ολυμπιακός ταξίδεψε εκτός έδρας για το ματς με την Αντερλεχτ. Πολλοί στοιχημάτιζαν ότι αν έχανε, ο Ισπανός θα έπαιρνε κατευθείαν το αεροπλάνο για Μαδρίτη, μαζί και την παχυλή αποζημίωση. Ο Μαρινάκης βρισκόταν ήδη στα όριά του…

Κι όμως. Δύο «παιδιά του», ο γκολκίπερ Ρομπέρτο και ο γκολτζής Μήτρογλου, οικοδόμησαν εκείνο το βράδυ μια νέα εποχή. Την «εποχή Μίτσελ στον Ολυμπιακό». Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, οι ίδιοι άνθρωποι υπήρξαν στυλοβάτες και του «ερυθρόλευκου» θριάμβου της χθεσινής βραδιάς. Της νίκης για την οποία μιλάει ολόκληρη η Ευρώπη. Της βραδιάς που ο Ολυμπιακός «φυλάκισε» στο κάστρο του την φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ Ατλέτικο Μαδρίτης.

Το 0-3 των Βρυξελλών κράτησε τον Μίτσελ στον Πειραιώτικο πάγκο και από τότε τον έχρισε απόλυτο αφεντικό στην ομάδα. Ο λόγος του εντολή. Το 3-2 επί της Ατλέτικο τον απογείωσε, μαζί και τον Ολυμπιακό του.

Μέχρι πέρυσι ο Ερνέστο Βαλβέρδε ήταν το «όνειρο» των οπαδών του Ολυμπιακού. Έχοντας δύο απόλυτα επιτυχημένες θητείες ο σπουδαίος Βάσκος έφυγε παίρνοντας μαζί του καρδιές και λατρεία. Μήνα με το μήνα όμως αρχίζει να γίνεται μια γλυκιά ανάμνηση για τους οπαδούς. Ο Μίτσελ Γκονζάλες κλέβει την παράσταση και μαζί την πρώτη θέση στο βάθρο της αγάπης. Μέχρι σήμερα έχει πετύχει κάτι εντυπωσιακό. Και δεν εννοώ φυσικά τα δύο πρωταθλήματα Ελλάδος, αφού ο Ολυμπιακός απέχει πολύ από τους αντιπάλους του. Μιλάω για τα ευρωπαϊκά, μα κυρίως για τα ποδοσφαιρικά επιτεύγματα.

Πέρυσι ο Ολυμπιακός έφθασε μέχρι τους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ αφού απέκλεισε την Μπενφίκα και την Αντερλεχτ, σαφώς πιο δυνατά brand names στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Πέτυχε μνημειώδη νίκη 2-0 εις βάρος της Γιουνάιτεντ και δυστυχώς «πλήρωσε» με αποκλεισμό στη ρεβάνς το σούπερ deal της πώλησης του Μήτρογλου αφού πήγε στο «Ολντ Τράφορντ» ουσιαστικά δίχως σέντερ φορ (ποιος Βαλντές;)

Και τώρα, μπήκε στον όμιλο φωτιά επιτυγχάνοντας ίσως την κορυφαία νίκη της ευρωπαϊκής ιστορίας του.

Την ημέρα που έγινε η κλήρωση ο Μίτσελ μίλησε για πρόκριση και ο Μαρινάκης χαμογελώντας έλεγε «μας αρέσουν τα δύσκολα». Θεώρησα την άποψή τους υπέρμετρα αισιόδοξη. Την παραμονή του αγώνα με την Ατλέτικο ο Μίτσελ μίλησε για νίκη, προσωπικά θεωρούσα πως η ισοπαλία για τον Ολυμπιακό θα ισοδυναμούσε με «θρίαμβο». Αποδείχθηκε, φυσικά, ότι ο Ισπανός γνωρίζει… πολύ καλύτερα την ομάδα του!

Το εξίσου εντυπωσιακό για με τον τύπο που είναι ντυμένος στην τρίχα και χαμογελάει με την καρδιά του σε κάθε ευκαιρία, είναι πως φέτος ξαναφτιάχνει μια ομάδα από την αρχή. Όπως και πέρυσι. Με 17 (αν δεν κάνω λάθος) νέους παίκτες στο ρόστερ κι ενώ έχει ήδη «προσφέρει» στον Ολυμπιακό δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από τους παίκτες που εκείνος «έφτιαξε» και ο Μαρινάκης πούλησε σε εξαιρετικές τιμές.

Τις τελευταίες μέρες συζητούσαμε διαρκώς για την «έλλειψη χημείας» του πρωταθλητή Ελλάδος. Η εικόνα του προβλημάτιζε. Κι όμως. Στάθηκε σιδερένιος απέναντι στο μέταλλο της Ατλέτικο. Η ομοιογένεια και η ευλαβική τήρηση του πλάνου ήταν χαρακτηριστικά ομάδας που δουλεύον όλοι μαζί… ένα χρόνο, όχι λίγες μέρες! Η ποιότητα των παικτών (ακόμη και εκείνω που είχαν ελάχιστες προπονήσεις και προέρχονταν από τραυματισμό) παντρεύτηκε με τη σκέψη και τα «θέλω» του προπονητή. Και, έχω την βεβαιότητα, ότι πολλοί εξ αυτών έπαιξαν ΚΑΙ για τον προπονητή τους.

Ο Ολυμπιακός απογείωσε το όνομά του και φυσικά ο Μίτσελ το δικό του στο χρηματιστήριο αξιών. Θυμάμαι πως αμέσως μετά το διπλό στις Βρυξέλλες, θέλοντας να πειράξω στο γραφείο έναν φίλο αντι-Μιτσελ-ικό (τότε!) του έλεγα πως σύντομα θα έρθει η μέρα που θα γράψω τον Ισπανό «νέο Μπούκοβι». Με κοιτούσε σαν να ήμουν ο πιο ιερόσυλος άνθρωπος στον κόσμο. Πιθανώς σήμερα, διαβάζοντας τούτο το κείμενο, θα συμφωνεί.

Ο Μπούκοβι ήταν «Ένας». Αλλά χρόνια μετά, μνημονεύοντας τον Μίτσελ οι επόμενες γενιές, πιθανότατα να λένε το ίδιο. Μαγκιά του…

Πηγή: coppa.gr

Μίτσελ Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός