Ο νηφάλιος Μαρινάκης

Ο ανταγωνισμός είναι, πάντοτε, ένας κάποιος φόβος. Τον μετράς. Η ντε φάκτο απουσία του ανταγωνισμού είναι, πάντοτε, μια κάποια άνεση. Αφήνει άλλα περιθώρια, για τους χειρισμούς και τους ελιγμούς. Δεν αποκλείεται, ο Βαγγέλης Μαρινάκης αλλιώς να πραγματευόταν την υπόθεση-Μιραλάς εάν ένιωθε πως παραμονεύει στη γωνία να του κάνει το χουνέρι ο Παναθηναϊκός και αλλιώς, ελλείψει Παναθηναϊκού, να την πραγματεύθηκε τώρα.

Οπως και να 'χει, όμως, το σημαντικό είναι ότι το αφεντικό του Ολυμπιακού έπραξε το σωστό. Οτι βλέπει και μαθαίνει, ότι "παίρνει" απ' τα παραδείγματα το ίδιο όσο και απ' τα αντιπαραδείγματα, τι να κάνει και τι να μη κάνει.

Σωστό δεν είναι, μόνον, το αποτελεσματικό. Σωστό είναι, επιπλέον, εκείνο που μεταδίδει μηνύματα. Οτι σ' αγαπάμε, σ' εκτιμάμε, αλλ' εδώ πέρα δεν υπάρχει χώρος για MVP, τοπ-σκόρερ, πριμαντόνες, πωλήσεις της φανέλλας στις μπουτίκ, επένδυση στη λαοφιλία. "Ολοι είμαστε το ίδιο". Πιο σημαντικό απ' το ποιόν έχεις, είναι με ποιούς όρους τον έχεις. Γιατί, με τους καθαρούς όρους, στο τέλος έχεις ομάδα. Ο Μαρινάκης, τον Μιραλάς δεν τον έκανε "σε μια νύχτα μέσα", στο καταχείμωνο, αρχηγό αυτής της ομάδας (μόνο και μόνο επειδή "τα σπάει") παρακάμπτοντας ένα Νικοπολίδη, ένα Τοροσίδη, ένα Αβραάμ.

Επίσης, όσο (και δεν ήταν μικρό το διάστημα κατά το οποίο) σερνόταν η εκκρεμότητα και η αμφιβολία για το μέλλον της συνεργασίας, δεν θυμάται κανείς να υπήρξαν Ολυμπιακοί που απείλησαν τη διοίκηση ότι θα πρέπει να βγάλει one-way εισιτήρια προς Ουρουγουάη "έτσι και χαθεί" ο Βέλγος. Οι Ολυμπιακοί έχουν μια ιδιαιτερότητα. Να μη ταυτίζονται με, όσο κι αν γουστάρουν πραγματικά, τα πρόσωπα. Πηγαίνεις στο Καραϊσκάκη, πριν το ματς ακούς τον Στάθη (Γαβάκη) στο μεγάφωνο να εκφωνεί τα ονόματα της ενδεκάδας, κι η Θύρα-7 ύστερα απ' το κάθε όνομα "απαντά" με τη λέξη-Ολυμπιακός. Διευκολύνει.

Ο σκοπός της ύπαρξης των ΠΑΕ, άλλωστε, δεν είναι να ευτυχούν οι ατζέντηδες. Δεν ιδρύθηκαν, γι' αυτούς. Ρεαλιστικά, όπου οι ατζέντηδες ευτυχούν, τα εξασφαλισμένα είναι...τα καταραμένα ελλείμματα. Ούτε είναι σκοπός της ύπαρξης των ΠΑΕ, να ευτυχούν οι πριμαντόνες. Οι ΠΑΕ υπάρχουν, για να 'ναι ευχαριστημένοι και (όλη) η ομάδα και (όλος) ο κόσμος. Η ευχαρίστηση προϋποθέτει κανόνες. Και τον Μήτρογλου, είναι προφανές ότι τον γουστάρουν. Ο Μαρινάκης. Ο κόσμος. Δεν μπαίνει, ωστόσο, το γούστο πάνω απ' τους κανόνες. Κι έχει και "πόνο ψυχής", όλο αυτό.

Δεν τους ευχαριστεί. Κι είναι κι ένα δύσκολο θέμα, τι να τον κάνουν στο εξής τον Μήτρογλου. Αλλά, στο βάθος, ξέρουν πως το σωστό είναι στην πλευρά-Βαλβέρδε. Οταν, μετά την ολοκλήρωση της περιπέτειας στο πρωτάθλημα, ακόμη κι ο Τάκης Λεμονής (ενώ αναγνώρισε την αναμφισβήτητη συνεισφορά του Μήτρογλου στην επιβίωση του Πανιωνίου, συγχρόνως όμως) τον παρακίνησε δημοσίως να κοιτάξει και να πάρει κάπως αλλιώς το όλο ζήτημα επαγγελματική-καριέρα-στο-ποδόσφαιρο, αυτομάτως έγινε ο νούμερο-ένα "συνήγορος" του Ερνέστο στο debate.

Ο Μαρινάκης είναι σωστός (και) επειδή διάγει φάση άκρας νηφαλιότητος. Είναι "στα μέλια", αυτή την εποχή, με τη λογική και με την αδρεναλίνη. Ιδιοσυγκρασιακά δεν μένουν πολλές αμφιβολίες, είναι κι η φύση του ποδοσφαίρου τέτοια, ότι αργά ή γρήγορα θα ξανάρθει η στιγμή που θα "κυλήσει". Εκεί και τότε, πάλι θα επικριθεί. Εδώ και τώρα, αξίζει τον πόντο προόδου. Την αναγνώριση. Ενας άνθρωπος που, μη ξεχνάμε, πέρυσι για την πλάκα μιας ημέρας στη Μύκονο (ή επειδή τον έψησαν, ίσως, στ' αλήθεια πως άξιζε ο κόπος) πήγε κι "έκλεψε μες απ' τα χέρια" του Παναθηναϊκού τον Νέμετ...

Πηγή: contra.gr