Διαβάστε:

Μόλις έσκασαν τα μαντάτα απ’ τον Κούλιτς, ψάξαμε και το ‘παμε ότι «δεν τρέχει κάστανο». Κι όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια, κατά τις διαβεβαιώσεις του Πηλαδάκη, όντως δεν… έτρεξε.

Όταν όμως ήρθε η λυπητερή απ’ τον Κανόμπιο, συνοδευόμενη απ’ την απειλή δυο – τριών ακόμη προσφυγών και το εξώδικο του Ταυλαρίδη, τα πράγματα άλλαξαν κι αναρωτηθήκαμε τι να συμβαίνει…

Α) Να ‘κλασε η νύφη και να σχόλασε ο γάμος ή β) Πρόκειται για αντιδικίες με τους παίκτες που δεν δέχονται μείωση και διακανονισμό των απολαβών τους, όπως τους προτάθηκε λόγω του υποβιβασμού;

Το πρώτο ενδεχόμενο είναι σαφώς πιο ανησυχητικό, αλλά ευτυχώς, το δεύτερο μοιάζει ετούτη τη στιγμή και το επικρατέστερο, με βάση και όσα άτυπα απαντάει η ΠΑΕ ΑΕΛ όταν της τίθεται το αυτονόητο ερώτημα: «Τι συμβαίνει»;

Για την ακρίβεια το σχόλιο των στελεχών της ομάδας μιλάει για «ποδοσφαιριστές που δεν δέχονται ότι έχουν ποσοστό ευθύνης στον υποβιβασμό κι ως εκ τούτου δεν δέχονται να το αναλάβουν όπως η διοίκηση εκτιμάει, δηλαδή με μείωση απολαβών». Εκείνο βέβαια που δεν καθίσταται σαφές απ’ την συγκεκριμένη απάντηση, είναι το μέγεθος του αναμφίβολα υπαρκτού προβλήματος ρευστότητας, γιατί σε άλλες εποχές ο Πηλαδάκης τέτοιες μπουγάδες τις «καθάριζε» αεράτα.

Εν τέλει, όμως, αναρωτιέμαι: τι είναι αυτό που καθίσταται σαφές για τον κόσμο; Αυτό που μαθαίνει και του λέει ο δημοσιογράφος στο πλαίσιο του ρεπορτάζ; Ο δημοσιογράφος γίνεται κοινωνός θέσεων και πληροφοριών, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι υποχρεωμένος να μιλήσει – όπως έκανα κι εγώ εξ’ αρχής – με ενδεχόμενα. Που σημαίνει πως για τον κόσμο μάλλον ισχύει αυτό, αλλά δεν παύει να υφίσταται ως ενδεχόμενο και το… άλλο. Δώσ’ του λοιπόν η ανησυχία στα κόκκινα, με τη φθορά του προσώπου του Πηλαδάκη έναντι ακόμη και των πιστών υποστηρικτών του να μοιάζει αναπόφευκτη.

Κι ερχόμαστε στο παρασύνθημα…

Η συγκεκριμένη ιστορία επιβεβαιώνει για μια ακόμη φορά ότι ο πρόεδρος της ΑΕΛ δεν κατάλαβε ποτέ τι πρέπει να μοιράζεται με τον κόσμο της ομάδας του και τι όχι. Γιατί αν το ‘χε καταλάβει, όσα σήμερα διαρρέει άτυπα θα τα ‘χε πει χθες δημόσια και σταράτα, αποσαφηνίζοντας την δεσμευτική θέση της ΑΕΛ για ένα γεγονός που ξεπερνάει το μέγεθος της είδησης και καθίσταται ως φαινόμενο.

Ποιος θα κακίσει έναν επιχειρηματία που ‘παθε τράκο κι εκτιμάει πως για το καλό της ίδιας της ομάδας του πρέπει να πληρώσουν μαζί του το μάρμαρο όλοι οι συνυπεύθυνοι; Ποιος θα τον ψέξει αν πει ότι ετούτη τη στιγμή μοιάζει να ‘ναι συμφέρον οι συγκεκριμένοι παίκτες να πληρωθούν όταν έρθει η… ώρα;

Εκείνος όμως μοιάζει να μην έχει καταλάβει στη δεδομένη περίπτωση ούτε καν το αυτονόητο, που συν τοις άλλοις είναι και τιμητικό για τον βίο και την πολιτεία του… Ότι η απειλή «ομαδικών» προσφυγών στη συγκεκριμένη ομάδα απ’ την οποία ουδείς έχασε ευρώ απ’ το 2004 που τον καλοδεχτήκαμε, προκαλεί αίσθηση πιο αρνητική κι απ’ αυτόν καθ’ αυτόν τον υποβιβασμό. Μιλάμε για την απώλεια ενός κεκτημένου σπάνιου για τα ελληνικά δεδομένα, που γεννάει ένα σωρό ψιθύρους.

Θεωρώ λοιπόν απαραίτητη την επίσημη τοποθέτηση της ΠΑΕ για το συγκεκριμένο ζήτημα σήμερα. Λέει ότι θα το πράξει συνολικά, αργότερα, ευκαιρίας δοθείσης. Δεν με καλύπτει όμως, γιατί ανάμεσα υπάρχει και το «ως τότε». Και τι θα γίνεται ως τότε; Ως απάντηση στο τελευταίο ερώτημα, διαβάστε χθεσινό διάλογο μεταξύ συναδέλφων μου σε ραδιοφωνικό σταθμό πανελλήνιας εμβέλειας:

- Ρε συ, τι γίνεται εκεί στη Λάρισα; Η μια προσφυγή πάνω στην άλλη…

- Εντάξει μωρέ, λίγο η οικονομική κρίση, λίγο ο υποβιβασμός, τάραξαν τα νερά και δημιούργησαν κάποια θέματα, αλλά δε νομίζω να ‘χουν πρόβλημα. Θα το ξεπεράσουν…

- Ναι, αλλά δεν λέει να διασύρεται έτσι η ομάδα!
Πηγή: sportlarissa.gr