Στο μεγάλο ντέρμπι της Λεωφόρου -το οποίο ποιοτικά δεν ήταν καθόλου κακό και θα έλεγα πως ήταν κλάσεις καλύτερο από αυτό του πρώτου γύρου παρουσιάστηκε μια ομάδα που κατέβηκε για να κερδίσει, διότι δεν είχε άλλη επιλογή μπροστά της και μια ομάδα που κατέβηκε για να μη χάσει. Αυτά για τα «δύο αποτελέσματα» που βόλευαν τον Ολυμπιακό, δηλαδή νίκη δική του ή ισοπαλία, εγώ τ' ακούω βερεσέ: στα δικά μου μάτια ο Περέιρα σχεδίασε ένα ματς παρόμοιο με αυτό της Τούμπας, επιδίωξε ένα σβηστό 0-0 για να ξεμπερδεύει με το πρωτάθλημα και να στρέψει την προσοχή του σε Ευρώπη και Κύπελλο, πήγε να «κλέψει» αποτέλεσμα ή και τη νίκη ακόμα με ευκαιρίες που ξεκίνησαν από αντεπιθέσεις (κλασική περίπτωση, η ευκαιρία του Ντουρμάζ στο ξεκίνημα της επανάληψης και πριν από το αυτογκόλ του Μασουακού), αλλά δεν είχε ξεκάθαρο πλάνο στο μυαλό του και κατ' επέκταση δεν είχαν και οι παίκτες του για το πώς να αντιδράσουν όταν έμειναν πίσω στο σκορ.

 

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ είχε τις 2-3 καλές στιγμές του πρώτου ημιχρόνου (βάζω μέσα και αυτή του Καρέλη που πλάσαρε άψυχα, μαζί με αυτές του Νάνο και του Ζέκα) και στο ίδιο διάστημα ο Ολυμπιακός είχε 2-3 σουτ πολύ μακριά από την εστία του Στιλ. Μετά το γκολ ο Παναθηναϊκός βρήκε και δεύτερο γκολ και έφτιαξε και έχασε κι άλλες ευκαιρίες, τη στιγμή που ο Ολυμπιακός γινόταν απειλητικός μόνο με στημένες μπάλες, χωρίς να βρίσκει διαδρόμους προς το αντίπαλο τέρμα.

Η είσοδος του Ντομίνγκες έγινε καθυστερημένα στα δικά μου μάτια, ο Τσόρι έβαλε το -πολύ ωραίο- γκολ που μείωσε σε 2-1 και δίνει στον Ολυμπιακό την ευκαιρία να προχωρά με λιγότερο άγχος (με 1- 0 στο Καραϊσκάκη και 2-1 στη Λεωφόρο, επόμενο κριτήριο είναι η καλύτερη επίθεση κι εκεί υπερτερεί ο Ολυμπιακός), αλλά αυτό δεν αλλάζει το γενικό συμπέρασμα: για ένα ακόμα παιχνίδι δύσκολο και απαιτητικό τον τελευταίο καιρό, με τον Περέιρα στον πάγκο, ο Ολυμπιακός δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Και το μαξιλαράκι ασφαλείας των τριών βαθμών και η καλύτερη επίθεση που έχει και θα μετρήσει σε πιθανή ισοβαθμία με τον Παναθηναϊκό, δεν αρκούν όταν όλοι βλέπουν την ομάδα να μην παίζει καλά εδώ και καιρό.

 

ΑΠΟ ΤΗΝ απέναντι μεριά, αυτή των νικητών, φυσικά και δεν είδαμε κανέναν «υπερηχητικό» Παναθηναϊκό. Είδαμε όμως μια ομάδα με πλάνο και με σχέδιο σε όλες τις γραμμές του γηπέδου, είδαμε τακτική από τον Αναστασίου σε όλο το ματς και είδαμε και κοουτσάρισμα στις αλλαγές που έκανε. Είδαμε μια ομάδα που πήγαινε για ένα και μόνο αποτέλεσμα και το πήρε, χωρίς να ζοριστεί ή να απειληθεί σε κανένα σημείο του αγώνα. Και τέλος, είδαμε μια ομάδα που κατάφερε για πρώτη φορά φέτος να κερδίσει ένα must win παιχνίδι, κάτι που δεν κατάφερε ούτε με τη Σταντάρ Λιέγης το καλοκαίρι, ούτε με την Ξάνθη για το Κύπελλο πριν από μερικές εβδομάδες. Και αυτό, ανεξάρτητα με την τελική κατάταξη στο πρωτάθλημα, είναι ένα κέρδος σε ψυχολογία και χτίσιμο χαρακτήρα που μπορεί να κεφαλαιοποιήσει ο Παναθηναϊκός.

Πηγή: Sportday

Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS Ολυμπιακός