Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Γ.Πανούσης στο «Action24»:

Για τα θέματα βίας στα γήπεδα είπε: «Ο κύριος Κοντονής είναι ένας πολύ καλός νομικός και είναι και αποφασιστικός. Η πρώτη μου ομιλία για την βία στα γήπεδα είχε γίνει το 1998. Δεν μιλάμε πλέον όμως για τους στρατούς της δεκαετίας του ’90. Μιλάμε για ένα νέο μίγμα δράσης και προσέλευσης. Αν βγάζαμε τις κουκούλες τους θα μπορούσαν να είναι οι ίδιοι που κάνουν τα επεισόδια και στα Εξάρχεια. Είναι βία, αλλά έχει αλλάξει η μορφή της και θέλει άλλη αντιμετώπιση.

Οι πρώτες αναστολές αγώνων ήταν συμβολικού χαρακτήρα. Αυτό όμως δεν έβαλε μυαλό, γιατί πολλοί θεωρούν ότι θα ξεχαστεί. Όμως ο νέος αθλητικός νόμος σκληραίνει ακόμα περισσότερο τα πράγματα. Οι ποινές έχουν νόημα να ξανασκεφτούν τα πράγματα οι εμπλεκόμενοι. Εχει το νόημα ότι υπάρχει μία νομοθεσία, να εφαρμοστεί, για να μπορέσεις να ξανασκεφτείς ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Έναν κώδικα δεοντολογίας και αυτοδέσμευσης. Μία συμφωνία κυρίων».

Για την παρουσία ή μη της αστυνομίας στα γήπεδα: «Η αστυνόμευση στα γήπεδα είναι αστυνομία τάξης, δεν είναι αστυνομία ασφάλειας. Το να υπάρχει τάξη είναι θέμα της ασφάλειας του γηπέδου και όχι της Ελληνικής αστυνομίας».

Για το θέμα του αυτοδιοίκητου και τους στημένους αγώνες: «Αυτοδιοίκητο στο θέμα της εγκληματικότητας δεν υπάρχει. Όταν μία ομάδα παρανομεί, εγκληματεί, εκεί δεν υπάρχει αυτοδιοίκητο. Παρεμβαίνει η πολιτεία και επιβάλει τις ποινές. Να μας πουν ποια είναι τα όρια του αυτοδιοίκητου. Δεν ξέρω το πλαίσιο συζήτησης της ΟΥΕΦΑ με την ΕΠΟ. Όταν η ΟΥΕΦΑ σου δίνει αγώνες και τους χαρακτηρίζει στημένους, γιατί στους δίνει; Για να παρέμβει η πολιτεία. Εδώ πρώην υπουργοί είναι στις φυλακές. Η διαφθορά εμπλέκει πολλούς. Πάντα θα υπάρχει ο διεφθαρμένος.

Το θέμα είναι πως λειτουργούν οι εμπλεκόμενοι στην διαφθορά και πως γίνεται όλο το παιχνίδι αυτό, στο ποδόσφαιρο. Το ερώτημα είναι ως πιο βαθμό μπορείς να σπάσεις αυγά σε αυτή την χώρα. Εγώ πιστεύω ότι υπάρχουν και βουλευτές που εκλέγονται από ομάδες που τους δίνουν ψήφους. Πρέπει όμως να σπάσεις πολλά αυγά για να φτάσεις στο τέλος. Και είναι σαν τις μπαμπούσκες. Συνέχεια σου βγαίνει και μία ακόμη».