Ο Ολυμπιακός, επί εποχής Μαρινάκη, αλλάζει πολλούς παίκτες σε κάθε σεζόν. Πουλάει ακριβά, αλλά και αγοράζει ακριβά. Τι, ωστόσο, λέει γι αυτό ο κόσμος του Ολυμπιακού; Ο,τι έλεγε πάντα. Ότι ο Ολυμπιακός είναι μόνο για ν’ αγοράζει κι όχι για να πουλάει. Έτσι σκέφτονταν οι οπαδοί του Ολυμπιακού σε όλες τις δεκαετίες που παρακολουθώ ποδόσφαιρο. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι με τις ίδιες αναπαραγωγικές αντιλήψεις στο πέρασμα των χρόνων.

Βασικός κανόνας των οπαδών του Ολυμπιακού χρόνια τώρα είναι η «αγιοποίηση» ποδοσφαιριστών. Ο Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς είναι ένας από αυτούς. Ηρθε μικρό παιδί με μαλλιά στον Ολυμπιακό κι σταμάτησε «γουλί» το ποδόσφαιρο. Ηταν η «σημαία». Πράγματι, ο κόσμος έχει ανάγκη από «σημαίες». Ο Δομάζος είναι η «σημαία» του Παναθηναϊκού. Ο Μίμης Παπαϊωάνου, είναι της ΑΕΚ, ο Γιώργος Σιδέρης, του Ολυμπιακού. Ο Γιώργος Κούδας, «σημαία» του ΠΑΟΚ.

Όλοι οι προαναφερόμενοι, στην σύγχρονη εποχή, θα έπαιζαν σε μεγάλα κλαμπ της Ευρώπης. Γιατί; Διότι στην σημερινή εποχή εξέλιπε το συναίσθημα. Σήμερα, ο κόσμος κινείται γύρω απ’ ό,τι παράγει οικονομικό αποτέλεσμα. Μπορείτε να το πείτε παγκοσμιοποίηση. Μπορείτε να το αποκαλέσετε στυγνό νεοφιλελευθερισμό, η ουσία δεν αλλάζει. Αυτό, όμως, οι φίλαθλοι – οπαδοί δεν το κατανοούν.

«Θέλουμε να καταστήσουμε τον Ολυμπιακό αυτάρκη», είχε δηλώσει ο Β. Μαρινάκης. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο Μιραλάς θα πουληθεί. Ο Μανωλάς θα πουληθεί, ο Χολέμπας, ο Ρομπέρτο, ο Μαζουακού, όλοι. Συνεπώς, «σημαίες» δεν υπάρχουν. Τα πάντα πωλούνται και τα πάντα αγοράζονται. Εδώ πουλήθηκε ολόκληρο. έθνος που λέει ο λόγος και δεν θα πουληθεί ο Μαζουάκου;

Ο λαός, φυσικά, θέλει τον «άνθρωπό του». Τον παίκτη – «λάβαρο», για τον οποίο θα κόψει εισιτήριο να πάει στο γήπεδο. Δεν θα τον έχει. Ο Μπεργκ εύκολα μπορεί να πουληθεί ανά πάσα στιγμή, ακόμα κι αυτός ο Μπουανανότε που μόλις αγοράστηκε. Κι αυτός μπορεί πάραυτα να πουληθεί. Ετσι λειτουργούν οι ποδοσφαιρικές αγορές. Στο μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό γιατί μπορεί και το αγοράζει. Σε μία ευρύτερη έννοια, κάποιοι «δανειστές» έχουν αγοράσει την Ελλάδα και τους κατοίκους μαζί.

Υπάρχει, όμως κι ένα καλό στην όλη μετάλλαξη της οικονομικής σφαίρας του ποδοσφαίρου. Οι οπαδοί, μπορεί να μην βρίσκουν πια την «σημαία» τους, αλλά ανανεώνουν το ενδιαφέρον τους. Ο Ολυμπιακός του χθες, δεν μοιάζει με τον Ολυμπιακό του σήμερα. Άλλα πρόσωπα, άλλος προπονητής. Υπάρχει ένα μυστήριο κάθε χρόνο από το αποτέλεσμα των μεταγραφών κι αυτό ωθεί τον οπαδό στο γήπεδο.

Διότι ένας χρόνος είναι αρκετός για να μετρήσει ο καθένας μέσα του τις ικανότητες του κάθε ποδοσφαιριστή. Τα έχει μάθε όλα και κάπου κουράζεται στο τέλος βλέποντας τα ίδια και τα ίδια. Αφού δεν υπάρχουν πια εκείνοι οι σούπερ σταρ που μπορούσαν να εκπλήξουν τους θεατές με κάτι καινούργιο. Με τις συνεχείς αλλαγές προσώπων, αν μη τι άλλο, ο θεατής βρίσκεται σε μι διαρκή αγωνία για το προσφερόμενο αποτέλεσμα του κάθε νέου παίκτη.

Πηγή: Sportit.gr

Μαρινάκης Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS Ολυμπιακός