Φυσικά και δεν μπορεί να κριθεί ο Αντρέα Στραματσόνι από τον πρώτο αγώνα. Λίγες μέρες μετράει στην Ελλάδα και λίγες προπονήσεις έχει κάνει στην ομάδα, συν τοις άλλοις υπήρχε μια αγωνιστική απραξία για τους περισσότερους παίκτες (πλην κάποιων διεθνών) λόγω υποχρεώσεων των Εθνικών ομάδων και των όσων έγιναν στο ντέρμπι που δεν έγινε ποτέ το προηγούμενο Σάββατο, υπάρχει κακό κλίμα στην ομάδα και πεσμένη ψυχολογία απ” όσα έχουν προηγηθεί, υπάρχουν παίκτες ντεφορμέ και εκτός ρυθμού. Υπάρχουν πολλοί λόγοι και πολλές δικαιολογίες. Όπως υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα.

Τι δεν έφερε ο Στραματσόνι στον Παναθηναϊκό; Την αύρα του νέου προπονητή που κάθεται για πρώτη φορά στον πάγκο μιας ομάδας. Κανέναν αέρα αλλαγής εγώ προσωπικά δεν διέκρινα και καμία καινούργια και ταυτόχρονα δημιουργική ιδέα δεν είδα. Για παράδειγμα «καινούργια ιδέα» μπορεί να είναι το 4-4-2, αλλά με Αμπέντ και Ατζαγκούν να προσπαθούν να παραστήσουν τα εξτρέμ, δεν τη λες «δημιουργική». Επίσης «καινούργια ιδέα» μπορεί να είναι να παίξει ο Παναθηναϊκός με ακραία μπακ τον Πράνιτς και τον Τριανταφυλλόπουλο, αλλά «δημιουργική» δεν είναι – ο μεν Πράνιτς είναι μεγάλο παλικάρι πια για να οργώνει την αριστερή πλευρά και ο δεν Τριανταφυλλόπουλος είναι σέντερ μπακ, που έχει να παίξει αρκετό καιρό βασικός και που όταν έπαιζε πέρυσι στο δεξί άκρο, δεν σκίζαμε και τα προικιά μας από χαρά…

Όσο για τον άξονα, μια χαρά ήταν ο Εσιέν για πρώτο παιχνίδι, αλλά το πρόβλημα του Παναθηναϊκού παραμένει η «δημιουργική ασάφεια», η έλλειψη δημιουργίας και η απουσία κάθετης πάσας προς τους επιθετικούς και λιγότερο η ανασταλτική λειτουργία ή η ηγετική παρουσία στο χώρο του κέντρου ενός έμπειρου παίκτη όπως είναι ο Γκανέζος. Ο Εσιέν απέφυγε τα εξεζητημένα πράγματα, απέφυγε και τα πολλά σπριντ και τρεξίματα επίσης, έκανε τα απαραίτητα και αναγκαία χωρίς να παίρνει ρίσκα, αλλά με τον Ζέκα δίπλα του ο άξονας του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να φτιάξει παιχνίδι. Και με τον Αμπέντ δεξιά και τον Ατζαγκούν αριστερά (και κάποια στιγμή το Νίνη), η ομάδα περισσότερο μπερδευόταν παρά είχε ξεκάθαρες ιδέες όταν είχε τη μπάλα στα πόδια της, με αποτέλεσμα να δούμε πάλι κάτι ξεγυρισμένες 30άρες και 40άρες μπαλιές προς τον Μπεργκ και τον Καρέλη, που ήταν βούτυρο στο ψωμί των δυνατών παλικαριών που είχε στο κέντρο άμυνάς του ο Ηρακλής, που ήταν ταυτόχρονα και απόλυτα συγκεντρωμένοι στα καθήκοντά τους. Ένα πράγμα μόνο εγώ διέκρινα στον Παναθηναϊκό σαν «νέο στοιχείο με υπογραφή Στραματσόνι» κι αυτό ήταν οι διάφορες κομπίνες που είδαμε να εφαρμόζονται στις στημένες μπάλες, χωρίς όμως επιτυχία. Και με τον Εσιέν εκτελεστή στα περισσότερα στημένα, που δεν τον θυμάμαι να ήταν ποτέ «εξπέρ» στις εκτελέσεις φάουλ και κόρνερ.

Δεν ξέρω αν ο Στραματσόνι θα συνεχίσει να δουλεύει πάνω στο 4-4-2 και να «απαιτεί» από τους παίκτες του να το μάθουν ή θα αλλάξει λογική και σύστημα, προσαρμοζόμενος στο υλικό που βρήκε ερχόμενος στον Παναθηναϊκό. Αν κάνει το πρώτο, νομίζω ότι θα καταλάβει αρκετά γρήγορα, ότι το 4-4-2 θέλει «κανονικά» πλάγια μπακ, με τρεξίματα τέτοια που να τους επιτρέπουν να ανεβοκατεβαίνουν όλη την πτέρυγα σε όλο το ματς, αλλά και τη δυνατότητα να βγάλουν και καλές σέντρες, τουλάχιστον ένα από τα δυο κεντρικά χαφ που να μπορούν να περάσουν κάθετες μπαλιές και «εξτρέμ» που να μπορούν να παίξουν πάνω στη γραμμή, όπως είναι π.χ. ο Κλωναρίδης και ο Καλτσάς. Στη δεύτερη περίπτωση, θα δοκιμάσει κάποιο σύστημα που έχει ήδη δουλευτεί από τον προκάτοχό του, όπως είναι το 4-3-3 ή το 4-2-3-1, με τα οποία η ομάδα κυρίως πέρυσι αλλά και πρόπερσι, ειδικά στα δεύτερα μισά των δυο σεζόν, έπαιξε καλή μπάλα και είχε καλά αποτελέσματα. Το θέμα είναι ότι πρέπει να αποφασίσει γρήγορα ο κόουτς τι θα κάνει και να κάνει την καλύτερη δυνατή επιλογή: αν αργήσει να αποφασίσει επιμένοντας σε ένα σύστημα που δεν ταιριάζει στην ομάδα, θα χαθούν και άλλοι βαθμοί, θα υποχωρήσει κι άλλο η ομάδα στη βαθμολογία και θα δει την «περίοδο χάριστος» που συνήθως απολαμβάνουν οι καινούργιοι προπονητές, να εξατμίζεται πολύ γρηγορότερα απ” ό,τι θα περίμενε.

Πηγή: sportit.gr

Ηρακλής Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS