Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή συνολικά, υπάρχει η πρόθεση, υπάρχει και το αποτέλεσμα. Όταν είναι διαφορετικά, συνήθως αυτό είναι εις βάρος του δεύτερου. Δηλαδή παρά την πρόθεση (ή διάθεση) δεν υπάρχει αποτέλεσμα. Πολύ σπάνια υπάρχει αποτέλεσμα, παρ' ότι δεν υπήρξε σχετική πρόθεση, δηλαδή κατά τύχη ή κατά λάθος.

Κι αν μετά από τουλάχιστον τρία (και ίσως πάμε ακόμη παραπίσω) χρόνια συνεχίζουμε να αναζητούμε το γιατί ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να μπαίνει στα παιχνίδια του με καθυστέρηση ενός ημιχρόνου, θα πρέπει μάλλον να κάνουμε δίκη προθέσεων τελικά!

Μέχρι πριν από λίγο καιρό είχαν σχεδόν πειστεί κάποιοι ότι η απάντηση είχε να κάνει με το ποιοτικό έλλειμμα του "πράσινου" έμψυχου δυναμικού, που απλώς ισοφαρίζεται από την καλή (καλύτερη των αντιπάλων του) φυσική του κατάσταση, οπότε στα δεύτερα 45 λεπτά επιβάλλεται λόγω αντοχών. Κάτι δηλαδή σαν τη αλκαλική μπαταρία σε βάρος των κοινών.

Είχε μάλιστα αναδειχθεί ως αγωνιστική στρατηγική (!) των "πρασίνων". Κάτι δηλαδή, σαν "τους τρέχουμε, τους κουράζουμε και τους χτυπάμε στο δεύτερο ημίχρονο που θα 'ναι κουρασμένοι"! Το ενδεχόμενο να οφείλεται σε μία κακή νοοτροπία είχε εξαφανιστεί ή στην καλύτερη περίπτωση, υποχωρήσει σε δεύτερο και τρίτο πλάνο.

Και η ζωή συνεχίζεται

Και οι "πράσινοι" συνεχίζουν να μπαίνουν στα παιχνίδια τους χωρίς συγκέντρωση από το πρώτο λεπτό, χωρίς την πρόθεση να πνίξουν τον αντίπαλο, να τον στριμώξουν με το... καλημέρα, να μπουν γρήγορα σε θέση οδηγού στην αναμέτρηση και να την "τελειώσουν" στο συντομότερο δυνατό χρόνο.

Συνεχίζουν να το κάνουν με καθυστέρηση, όταν πλέον νιώθουν την πίεση του χρόνου και το μοναδικό που έχει αλλάξει είναι ότι έχει εξορθολογιστεί η μεθοδολογία, γεγονός που εν πολλοίς οφείλεται στο ότι έχουν πολλαπλασιαστεί οι επιλογές. Υπάρχει δηλαδή η αίσθηση ότι ναι μεν το κακό συνεχίζεται, αλλά με λιγότερο ρίσκο για τον αγωνιζόμενο ή λιγότερο ψυχολογικό κόστος για τον συμπαθούντα θεατή.

Αρκεί να μην υποχωρεί και ως προτεραιότητα η ανάγκη όλο αυτό επιτέλους να διορθωθεί. Και δεν υπάρχει καταλληλότερος χρόνος από αυτόν που ήδη διανύουμε, δηλαδή τον χρόνο ενσωμάτωσης των νέων προσώπων. Γιατί έως ότου απορροφηθούν πλήρως από το σύνολο και δέσουν αρμονικά μαζί του, δεν θα λείψουν και οι αναπόφευκτες αρρυθμίες από την είσοδό τους στο αρχικό σχήμα, που μπορεί να επιτείνει ως έναν βαθμό το πρόβλημα.

Χωρίς υπερβολές

Κατά τα άλλα, το παιχνίδι της Μυτιλήνης δεν μας πρόσφερε και πολλά καινούργια συμπεράσματα.

Η ομάδα του Παναθηναϊκού βρίσκεται σε μία σταθερά ανοδική ρότα και το απλό της παιχνίδι, αλλά και η αυτοπεποίθηση εξυπηρετεί την γρηγορότερη και ασφαλέστερη ένταξη των νέων αποκτημάτων.

Είναι θετικό ότι παίρνει από νωρίς πράγματα από αυτούς που έρχονται για να την ενισχύσουν, αλλά δεν χρειάζονται υπερβολές, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Τζιαντομένικο Μέστο. Ο Ιταλός δεν έδειξε επηρεασμένος από τη μακρά αποχή, αντίθετα ξανάδωσε ελπίδα και καλλιέργησε προσδοκίες.

Επέστρεψε δηλαδή ο κανόνας. Το ότι στον Παναθηναϊκό είχε γίνει κανόνας η εξαίρεση, δεν είναι λόγος για πανηγυρισμούς. Το ότι κάποιοι υποψιάζονται ότι θα δώσει ακόμη περισσότερα πράγματα από τον κανόνα, είναι θεμιτό, συμμερίζομαι την αισιοδοξία τους, αλλά μένει να αποδειχθεί στο χορτάρι.

Οι ολιγωρίες στην άμυνα δεν εξέλιπαν. Η Καλλονή βρήκε (πολύ λιγότερες από τον ΠΑΟ, αλλά βρήκε) φάσεις για να σκοράρει και αν αυτό είχε συμβεί θα μιλούσαμε για εντελώς διαφορετικές συνθήκες επικράτησης, απέναντι σε μία ομάδα που διαθέτει τη δεύτερη χειρότερη επίθεση της κατηγορίας και το μεγαλύτερο σερί αρνητικών αποτελεσμάτων.

Και έως ότου οι συνθήκες (τραυματισμοί, τιμωρίες) και η αναζήτηση κατασταλάξουν στα πρόσωπα που θα απαρτίζουν την τετράδα οι δυσκολίες θα συνεχίζονται και ίσως απέναντι σε ισχυρότερους αντιπάλους στοιχίσουν κιόλας...

Πηγή: contra.gr

Καλλονή Ποδόσφαιρο Παναθηναϊκός Superleague SPORTS