Οταν δεν μπορείς να νικήσεις τον Ηρακλή αλλά και δεν μπορείς να διασφαλίσεις το τρίποντο είτε στη Λιέγη είτε στη Βέροια, δίνεις δικαιώματα για να σε στήσουν στον... τοίχο και να σε ξεσκίσουν στην κριτική, επί δικαίους και αδίκους.

Οπως ακριβώς ο Παναθηναϊκός αδικούσε τον εαυτό του ψάχνοντας ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ τα αίτια των ανεπιτυχών αποτελεσμάτων στις αναμφισβήτητες λανθασμένες σε βάρος του διαιτητικές αποφάσεις, έτσι και τώρα αδικούν τον Παναθηναϊκό όλοι εκείνοι που τον... πυροβολούν ακατάσχετα είτε γιατί δεν μπορεί να κρατήσει αποτέλεσμα είτε επειδή δεν μπορεί να σκοράρει έστω... μισή φορά κι ας κάνει μιάμιση ντουζίνα τελικές και μισή ντουζίνα κλασικές ευκαιρίες (όπως χθες βράδυ στο «Απόστολος Νικολαΐδης»).

Και όμως, δεν αξίζει σε αυτόν τον Παναθηναϊκό, ούτε βεβαίως στον δημιουργό του Αντρέα Στραματσόνι, τέτοια απαξίωση και χλευασμός. Πόσω μάλλον χαρακτηρισμοί του τύπου «άθλιοι», «ασόβαροι», «αστείοι», «ανίκανοι». Και το πρόβλημα πλέον δεν είναι τόσο... νοοτροπίας όσο κυρίως ψυχολογίας και αυτοεκτίμησης. Στα δύο τελευταία πλέον παίρνουν πολύ χαμηλό βαθμό κόουτς και παίκτες, νιώθοντας την πίεση στο κόκκινο και ενώ πλησιάζει και το απόλυτο κρας τεστ, το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη.

Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν κακός χθες κόντρα στον Ηρακλή. Εβγαλε τις ευκαιρίες του, είχε συνδυασμούς, προωθήσεις από τους αμυντικούς, κάθετη ανάπτυξη. Οπως δεν ήταν κακός και στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα με τη Βέροια, όπου πάλι κόλλησε στην ισοπαλία. Το κακό για τους «πράσινους» είναι πως δεν μπορούν να «σκοτώσουν» τους αντιπάλους τους, παρότι αποδεδειγμένα από τη μέση και μπροστά η ποιότητα τους περισσεύει. Λες και ένα παρατεταμένο φεγγάρι δεν τους θέλει.

Τι εννοώ; Ο Ιμπάρμπο λίγο πολύ ήταν γνωστό πως διαθέτει σούπερ προσόντα αλλά και ότι αποτελεί τον ορισμό αυτού που λέμε στο ποδόσφαιρο «χασογκόλης». Διαφορετικά θα αγωνιζόταν σε τοπ επίπεδο, σε κορυφαίο πρωτάθλημα και όχι στη Super League. Είναι ενδεικτική φάση χθες που στοπάρει την μπάλα σαν φορ μέσα στην περιοχή του Ηρακλή και τρέχοντας να την προλάβει αντί να κάνει προβολή προς την εστία προσπαθεί να τη βγάλει προς τα έξω. Δεν έχει το ενστικτό του εκτελεστή ούτε του στράικερ του «κουτιού».

Μόνο που χθες ακόμη και ο Ρινάλντι, ο οποίος στην Αργεντινή έκανε... όνομα ως σκόρερ-boxer, κόλλησε... Ιμπαρμπίτιδα (κοινώς... χασογκολίτιδα). Εχασε δύο γκολ σε φάσεις που αποτελούν... ψωμοτύρι για έναν... τίμιο φουνταριστό όπως του λόγου του. Από εκεί και πέρα ήταν μέσα σε όλες τις φάσεις αλλά δεν κατάφερε να... ολοκληρώσει καμία. Είναι εμφανές πως του λείπουν παιχνίδια αλλά έχασε και την ευκαιρία που του έδωσε ο προπονητής του. Προσοχή, όμως, να μην τον βγάλουμε κι άχρηστο...

Πάμε στον Εμποκού: ο τύπος έχει στοιχεία πολύ καλού ποδοσφαιριστή, από εκείνους που μπορούν να κάνουν τη διαφορά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Στον ΠΑΟ, παρότι μεταγραφή του Στραματσόνι, δεν έχει ακόμη βρει... χρόνο και χώρο, άρα και... χημεία. Με αποτέλεσμα χθες να ξεκινάει στην ενδεκάδα έχοντας εμφανώς το άγχος να αποδείξει την αξία του, προσπαθώντας συνήθως για το κάτι παραπάνω.

Με επιθετική 4άδα τους Ρινάλντι-Εμποκού-Ιμπάρμπο-Βιγιαφάνιες ξεκίνησε ο Παναθηναϊκός, με τους Μπεργκ-Λέτο-Ιμπάρμπο-Βιγιαφάνιες τελείωσε. Μιλάμε για μια άκρως ποιοτική 6άδα, που παραπέμπει σε άλλες εποχές του Παναθηναϊκού. Και όμως, δεν βρέθηκε ένας να στείλει την μπάλα στα δίχτυα του Περνίς κι ας μέτρησε 17 τελικές. Το ότι μόλις 4 ήταν στην εστία δείχνει πόσο στρεσαρισμένη είναι πλέον όλη η ομάδα. Οι «πράσινοι» μετράνε 97 τελικές σε 6 ματς πρωταθλήματος (τις περισσότερες από κάθε άλλη), 17 ματς στο Κύπελο (χθες) και 25 στην Ευρώπη. Σίγουρα είναι και θέμα προσωπικοτήτων, όπως υποστήριξε ο προπονητής του, αλλά στα δικά μου μάτια είναι περισσότερο θέμα ψυχολογίας. Μια μεγάλη νίκη, ένα μεγάλο σκορ για να ξεμπουκώσει του χρειάζεται! Μαζί με υπομονή, ψυχραιμία, πίστη και... τύχη.

ΥΓ.: Εξαιρετική περίπτωση ο νεαρός Μίγγος στο ντεμπούτο του. Συστήθηκε ως κεντρικός χαφ που διακρίνεται για την απλότητα στο παιχνίδι του και την προσπάθειά του να παίζει με τη μία. Σίγουρα έδειξε στον προπονητή του πως μπορεί να τον εμπιστευθεί...

εφημερίδα "Goal"