Εχει την καλύτερη επίθεση, έχει δώσει τα δυσκολότερα ματς, έχει οκτώ νίκες σε 11 ματς και δεκατρείς διαφορετικούς σκόρερ στα 14 επίσημα ματς της μέσα στη σεζόν. Αν απομονώσουμε μόνο τα παιχνίδια στην Πρέμιερ Λιγκ εκεί,με την προσθήκη τώρα και του Βαινάλντουμ οι διαφορετικοί σκόρερ έφτασαν τους δέκα και ακόμη δεν έχει σκοράρει ο Στάριτζ! Επίσης κάτι ακόμα που δείχνει τη γενικότερη δουλειά που γίνεται μέσα στον αγωνιστικό χώρο, είναι ο πίνακας γκολ και ασίστ που έχουν οι μεσοεπιθετικοί με τον Μανέ να έχει πέντε γκολ και δύο ασίστ, τον Λαλάνα τρία γκολ και πέντε ασίστ, τον Φιρμίνο πέντε γκολ και τρεις ασίστ και τον μεγάλο πρωταγωνιστή της σεζόν έως τώρα τον Κουτίνιο να έχει από πέντε γκολ και ασίστ κάνοντας τη διαφορά σε πάρα πολλά παιχνίδια.

Αν κάποιος παρατηρήσει προσεκτικά τον πίνακα θα δει πως οι δύο ομάδες που δεν έχουν υποχρεώσεις στην Ευρώπη όπως η Λίβερπουλ και η Τσέλσι προηγούνται ωστόσο κάτι άλλο που μπορεί να καθορίσει την εξέλιξη της σεζόν είναι η ικανότητα πολλών ομάδων να κόψουν πόντους μακριά από την έδρα τους και αυτό αποτυπώνεται στις τρεις σερί εντός έδρας ισοπαλίες της Σίτι (κάτι που δεν της είχε συμβεί από το 2009 όταν στον πάγκο ήταν ακόμα ο Μαρκ Χιουζ) ή από το πώς έχουν πάθει ζημιές και η Αρσεναλ και η Γιουνάιτεντ από ομάδες στην έδρα τους.

Τι πιο φυσιολογικό από τους οπαδούς των «ρεντς» να γίνεται σύγκριση με την προ τριετίας πορεία που τους έφερε μία ανάσα από τον τίτλο και χάθηκε από το γλίστρημα του Τζέραρντ και την αφέλεια του Ρότζεςρς που πήγε να νικήσει την Τσέλσι ενώ και ισοπαλία αρκούσε στη Λίβερπουλ. Λοιπόν υπάρχουν σαφείς ομοιότητες ωστόσο διαπιστώνει κανείς και πολλές διαφορές. Τότε η Λίβερπουλ το 2013-14 είχε 22 πόντους μετά από 11 ματς χωρίς μάλιστα να έχει παίξει τόσο δύσκολα ματς όπως τώρα ενώ εξαρτιόταν υπερβολικά από τα γκολ του Λουίς Σουάρεζ αλλά και του Ντάνιελ Στάριτζ που σκόραραν 54 από τα 101 γκολ της σεζόν στο πρωτάθλημα. Αστειευόμενοι οι οπαδοί την ώρα της αλλαγής του Στάριτζ τραγουδούσαν πως αν ήταν ακόμη ο Σουάρεζ στο Ανφιλντ «he would be on the bench» δηλαδή θα καθόταν στον πάγκο! Φυσικά οποιοσδήποτε θα ήθελε ένα κυνηγό με την ικανότητα του Ουρουγουανού και στο σκοράρισμα αλλά κυρίως στην όλη λειτουργία της ομάδας, με πρώτο τον Κλοπ ωστόσο η Λίβερπουλ έφτασε πια στο σημείο όχι μόνο να μην έχει ανάγκη τα γκολ του σούπερσταρ που πούλησε στη Μπαρτσελόνα αλλά ούτε και του Στάριτζ που αν και υγιής κάθεται στον πάγκο με τα μόνα γκολ του έως τώρα στη σεζόν να έχουν μπει στο Λιγκ καπ! Εχω ξαναγράψει την άποψη μου και δεν βλέπω λόγο να την αλλάξω, πως ο γερός Στάριτζ σε μία επίθεση είναι τόσο χρήσιμος όπως μόνο ο Αγουέρο στη Σίτι, από όλους όσους παίζουν στην Αγγλία. Όμως ο Κλοπ πολύ καλά κάνει και δεν τον χρησιμοποιεί στο αρχικό σχήμα αφού αυτό το οργανωμένο χάος που προκαλούν ο Φιρμίνο, ο Μανέ και ο Κουτίνιο αλλάζοντας διαρκώς θέσεις. Αν προσθέσουμε και τον (εκπληκτικό φέτος) Λαλάνα, που αποδεικνύει την κλάση του και γιατί ξοδεύτηκαν 24 εκατομμύρια λίρες για να αποκτηθεί από τη Σαουθάμπτον, ο κόσμος βλέπει μία ομάδα που ολοένα και περισσότερο μοιάζει στη Ντόρτμουντ του Κλοπ, με την ικανότητα της να φύγει στην αντεπίθεση και το πόσοι διαφορετικοί ποδοσφαιριστές σκοράρουν και δημιουργούν. Όμως τα ερωτηματικά παραμένουν αμυντικά όπου κάθε ομάδα ακόμα και 2-0 πίσω στο σκορ απέναντι στη Λίβερπουλ πιστεύει πως είναι ακόμα μέσα στο ματς, αν μειώσει το σκορ κάτι που δεν μπορεί να συνεχιστεί αν θέλει στο τέλος της σεζόν η ομάδα να πάρει τον τίτλο.

Προς το παρόν η ικανότητα της είναι παροιμιώδης στο να δημιουργεί φάσεις (εναντίον της Γουότφορντ έκανε 17 τελικές εντός εστίας κάτι που δεν έχει προηγούμενο από το 2003) ενώ αυτό που διαπιστώνει κανείς με γυμνό μάτι είναι το πόσο γυμνασμένη είναι η ομάδα που τρέχει επτά χιλιόμετρα κατά μέσο όρο περισσότερο από τους αντιπάλους της. Γενικά μοιάζει πιο έτοιμη η Λίβερπουλ αυτή τη φορά σε αντίθεση με το 2013-14 να αντέξει στην πίεση του πρωταθλητισμού ωστόσο έχει κάποια θέματα μπροστά της που πρέπει να λύσει, όπως οι απουσίες του Μανέ και του Μάτιπ το δίμηνο Γενάρη και Φλεβάρη λόγω Κόπα Αφρικα και φυσικά να συνεχίσει η επίθεση να καλύπτει την ανεπάρκεια της άμυνας. Οι επιθέσεις δίνουν φίλους αλλά οι άμυνες πρωταθλήματα λένε οι Αμερικάνοι και στη διαχρονικότητα του αγγλικού πρωταθλήματος μόνο η Ιπσουιτς του Αλφ Ράμσει το 1962 πήρε τον τίτλο δεχόμενη περισσότερα από 45 τέρματα, κάτι που δύο χρόνια αργότερα την οδήγησε πίσω στη δεύτερη κατηγορία μιας και υποβιβάστηκε όταν δεν μπορούσε κάποια στιγμή η επίθεση να «μασκάρει» τις αμυντικές αδυναμίες της! Η απάντηση λοιπόν είναι προφανής για το αν μπορεί να πάρει τον τίτλο: Ναι μπορεί. Αν θα τον πάρει όμως δεν εξαρτάται μόνο από την ικανότητα αλλά και από τη νοητική και πνευματική διαχείριση του άγχους. Η Λέστερ το έκανε πέρσι υπέροχα, η Σίτι το 2012 το ίδιο, η Λίβερπουλ κατέρρευσε το 2009 και το 2014. Τόσο απλό είναι….

Ένα είναι το σίγουρο πάντως μετά από 11 ματς πως αν κάποιος θέλει να δει πραγματικά καλό ποδόσφαιρο απολαμβάνει τα ματς της ομάδας του Κλοπ με την Τσέλσι να ακολουθεί όχι μόνο βαθμολογικά αλλά και σε επίπεδο θεάματος. Και αυτό είναι κάτι που δεν αμφισβητείται από κανένα!

Πηγή: england365.gr

Λίβερπουλ Ποδόσφαιρο Διεθνή SPORTS