Για να λέω του στραβού το δίκιο, αυτό που με ενόχλησε με το 2-2 Ολυμπιακού-Παρτιζάν, ήταν μονάχα η ισοπαλία του… ελληνικού ποδοσφαίρου. Χάθηκαν πάλι-τζάμπα μπορεί να πει κανείς- βοηθητικοί πόντοι από δαύτους που μας είναι απαραίτητοι αθροιστικά, επί του παρόντος και στο εγγύς μέλλον, μπας και καταφέρουμε να…βγάλουμε έξω κεφάλι από το «έλος» των καλοκαιρινών προκριματικών.

Η αλήθεια επίσης είναι ότι όσο και αν επιβάλλεται η εγκράτεια στις προσδοκίες και τα όνειρα σε τέτοιες περιόδους σαν αυτή που διανύουμε, πολύς κόσμος περίμενε να δει έναν πιο γοητευτικό Ολυμπιακό. Σα συνέχεια, αλλά και με αυξητική τάση στην απόδοσή του, από το καταιγιστικό πέρασμά του από το Βελιγράδι, μια εβδομάδα πριν. Πολλοί ήταν αυτοί που πήγαν στο γήπεδο για να ζήσουν ένα μικρό ποδοσφαιρικό πάρτι κάτω από το φαληρικό καλοκαιρινό φεγγάρι. Και, ως συνήθως (για την ερυθρόλευκη νοοτροπία της εξέδρας), δεν απέφυγαν τη μουρμούρα αφήνοντας πίσω τους, μεσάνυχτα, τους προβολείς να σβήνουν.

Όμως στην ανατολή του Αυγούστου, με τόσα νέα πρόσωπα στην 11άδα (στους 5 νεοφερμένους: Κούτρη, Βούκοβιτς, Οφόε, Καρσελά, Μπεν, που πάτησαν από την αρχή το χορτάρι του Καραϊσκάκη το βράδυ της Τετάρτης, εγώ βάζω και τους Ρομαό, Μάριν, που στα μάτια μας κάνουν κι αυτοί φετινές «μεταγραφές», αν σκεφτούμε ότι πέρσι έπαιξαν ελάχιστα και μόνο αφότου... ξεκουμπίστηκε ο «ξινίλας» Πορτογάλος του πάγκου) και το ρόστερ του, καινούργιο προπονητή, φρέσκα μυαλά, αλλαγμένη στις 180 μοίρες ποδοσφαιρική φιλοσοφία (Χάσι-Μπέντο), βαριά πόδια από την προετοιμασία και, αναμενόμενα, αμοντάριστη μηχανή από την έλλειψη αγώνων, ρυθμού και συντονισμού μεταξύ τους, είναι εκτός ποδοσφαιρικής λογικής να γράφαμε τώρα ύμνους για την εικόνα της ρεβάνς.

Κατ’ αρχάς φάνηκε από τις πρώτες αναγνωριστικές μπαλιές ότι ο Ολυμπιακός θα είχε άξονα της κατεύθυνσης του στο ματς το 3-1 «πρόκρισης» του α' παιχνιδιού. Θα «καθόταν» σε αυτό, με τη δεδομένη ασφάλεια που του παρείχε και ό,τι έπαιρνε εν συνεχεία επιπλέον κέρδος θα ήταν.

Ο αγώνας μου έμοιαζε πιο πολύ με ένα δυνατό φιλικό crash test του Αυγούστου, όπου προπονητής, παίκτες και ομάδα, θα είχαν την ευκαιρία -με τα… ¾ της πρόκρισης καπαρωμένα από το Βελιγράδι- να δοκιμάσουν διάφορα πράγματα. Σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο.

Μην πάτε μακριά. Πέρυσι τέτοια εποχή ο Ολυμπιακός έπεφτε θύμα μιας… τυχάρπαστης Χαποέλ Μπερ Σεβά, παθαίνοντας χειρότερη «νίλα» (3-0 στο ΓΣΠ της Λευκωσίας) κι από εκείνη προ 15ετίας, το 2002, με θύτες τότε, τους Ισραηλινούς της Μακάμπι Χάιφα, στη φάση των Ομίλων.

Και παρεμπιπτόντως, προσωπικά, τέτοιου είδους «ρεβάνς», παίρνω πίσω το αίμα μου και… αηδίες, με ρεβανσιστικές σκέψεις κόντρα σε αρνητικές παραδόσεις, δεν μου αρέσουν.

Ριψοκίνδυνα πράματα να παίζεις με την τύχη και τις συμπτώσεις. Δεν «το 'χει» ο Ολυμπιακός με τους Ισραηλίτες. Πώς να το κάνουμε! Στις Μακάμπι Χάιφα και Χαποέλ Μπερ Σεβά, για βάλτε και εκείνη την «άλλη» την Μακάμπι, του Τελ Αβίβ, προ επταετίας, τον Αύγουστο του 2010 και τον άδοξο αποκλεισμό των ερυθρολεύκων από κάθε ευρωπαϊκή διοργάνωση με 1-0, που μόλις είχε αναλάβει ο Μαρινάκης τα ηνία της ΠΑΕ και «διέταξε», πνιγμένος από το συναίσθημα οπαδικής οργής, να… μην μπουν στο αεροπλάνο και να μείνουν στο Ισραήλ, ο Λίνεν και ο Ντιόγκο(!) και καταλάβετε γιατί δεν θέλω τέτοια «παιχνίδια» από την κληρωτίδα της Παρασκευής.

Ούτε Χάποελ, ούτε όμως και Σλάβια Πράγας, αν κουβεντιάζουμε «αμπελοφιλοσοφικά» περί γούστων και προτιμήσεων.

Θα πω Καραμπάχ, Αστάνα ή Ριέκα. Μια χαρά. Και υπό φυσιολογικές ποδοσφαιρικές συνθήκες… το σεντόνι ξετυλίγεται, τα αστέρια καρφώνονται εκεί πάνω ψηλά και ετοιμάζονται να φωτίσουν ακόμα ένα υπέρλαμπρο ευρωπαϊκό ταξίδι για φέτος, με επιστροφή στα γνώριμα λημέρια του Ολυμπιακού.

Αυτή για την οποία προσλήφθηκε ο Μπέσνικ Χάσι και μην το ξεχνάμε, γυρίζοντας πάλι την αναφορά μας, πίσω, στην περσινή οδυνηρή «πλάκα» με την Χαποέλ Μπερ Σεβά.

Η διοίκηση του Ολυμπιακού, είπαμε και γράψαμε, ότι όταν δεν της «έκατσε» το βαρβάτο όνομα για τον πάγκο, πήγε στο ράφι δεύτερης επιλογής και φρόντισε να επιλέξει το κατάλληλο πρόσωπο που θα προετοιμάσει τη νέα ομάδα με τον ασφαλέστερο τρόπο οδήγησης στους Ομίλους. Υπό αυτό το πρίσμα είναι όλοι τους κιόλας επιτυχημένοι κατά το ήμισυ. Προπονητής, παίκτες, ηγεσία και επιτελείς.

Μένει η διπλή νοκ άουτ παρτίδα των play off για να ολοκληρωθεί η πρώτη σπουδαία (και εποικοδομητική οικονομικά στο έπακρο) αποστολή της χρονιάς.

Από το 0 στο 5

Αγωνιστικά, εξάλλου, επίσης δεν γίνεται να προκύπτουν παράπονα. Ασχέτως από τις «κρούσεις συναγερμού» που υπάρχουν και θα τις αναλύσω παρακάτω.

Με τη Χαποέλ ο Ολυμπιακός ένα καλοκαίρι πριν, όχι… 10 και 20 χρόνια, μόλις… χθες, φρέσκα κουλούρια, σε 180 αγωνιστικά λεπτά, έκανε… μια τρύπα στο νερό. Μηδέν στο σκοράρισμα, σχεδόν μηδέν εν γένει επιθετικά, καθώς στα δύο ματς δεν άθροισε ούτε καν τα δάχτυλα του ενός χεριού σε δημιουργία σοβαρών απειλητικών φάσεων για την ισραηλινή εστία!

Φέτος, 5 γκολ σε δύο αγώνες η παραγωγή του και τα γνωστά σε ευκαιρίες αρκετά λεπτά όμορφου και πολλά υποσχόμενου ποδοσφαίρου. Όταν θα σημάνει το τέλος των μεταγραφών και το σύνολο θα μορφοποιηθεί σε πρόσωπα και θέσεις, όταν όλοι αυτοί οι καινούργιοι (μαζί με την τεχνική ηγεσία και τα «θέλω» της) θα δέσουν, θα βρουν χημεία μεταξύ τους, όταν η ομάδα θα ροντάρει, όταν θα αρχίσουν να βγαίνουν οι αυτοματισμοί και οι ρυθμοί κατόπιν του περάσματος αγώνων στα πόδια των παικτών.

Ένα είναι το σίγουρο: Το ρόστερ δεν συγκρίνεται με εκείνα των τελευταίων ετών, οι ενδείξεις είναι κιόλας ευοίωνες και η προδιάθεση συγκλίνει στην κοινή ομολογία ότι χρόνος είναι πολύτιμος σύμμαχος των πρωταθλητών.

«Χαζοβιόλικα γκολ» - «κλειδωμένη» δημιουργία

Ωστόσο, ο Ολυμπιακός θα πρέπει να… αδειάσει από το κάδρο του – και γρήγορα, εντός δύο εβδομάδων που θα έρθει η επόμενη αγωνιστική πρόκληση με φόντο τους Ομίλους, το πρώτο μεγάλο στοίχημα της σεζόν - παθογένειες του πρόσφατου παρελθόντος.

Και από εκεί θα αρχίσει ο κόσμος να τον παραδέχεται πραγματικά τον Χάσι. Να του αναγνωρίζει τα εμφανή σημάδια μεταμόρφωσης, ανάπλασης ουσιαστικά της ομάδας.

Πού φάνηκε εύκαμπτος, ευάλωτος ο Ολυμπιακός στη ρεβάνς με την Παρτιζάν:

* Στην εύκολη παραβίαση της εστίας του. Εξακολουθεί, με διάφορους τρόπους, να «τρώει» χαζά γκολ. Από το πουθενά, από το… τίποτα, κατευθύνεται στη σέντρα του γηπέδου. Μην τα ρίχνουμε όλα στον Καπίνο. ΟΚ, του έσκασε η μπάλα στο έδαφος προτού την αγκαλιάσει και τον ξεγέλασε. Συμβαίνει και στους κορυφαίους γκολκίπερ ανά την υφήλιο. Το έπαθε και χειρότερα, 11 λεπτά νωρίτερα, ο συνάδελφος του, των Σέρβων, στο φάουλ του Καρσελά. Στη φάση του 1-1 εγώ βλέπω τον Ρέτσο και την ολιγωρία όλης της άμυνας στην επαναφορά της μπάλας από τη γκέλα του Καπίνο. Ο… ύπνος του δικαίου. Αντίδραση μηδέν! Γεγονός επαναλαμβανόμενο κάπου ένα χρόνο τώρα.

* Στον άλυτο γρίφο του κλειδώματος της ομάδας στο κομμάτι της δημιουργίας απέναντι σε διαβασμένους αντιπάλους στο Καραϊσκάκη, με γνώμονα να καταστήσουν τον Ολυμπιακό το λιγότερο δυνατό απειλητικό για το τέρμα τους.

Θυμάμαι προ δύο εβδομάδων τον Αστέρα Τρίπολης στο φιλικό που έληξε 1-1. Είδα πάλι την Τετάρτη την Παρτιζάν να μη χάνει από τους ερυθρόλευκους, που έδειξαν και στα δύο παιχνίδια προβληματισμένοι και μπλοκαρισμένοι στην εξεύρεση λύσεων διάσπασης κλειστών, σθεναρών αμυντικών σχημάτων.

Θα κληθούν σε μια σειρά από εντός έδρας αγώνες και αυτή τη χρονιά, σχεδόν σε όλους, να ξετρυπώσουν το φίδι και να το εξολοθρεύσουν.

Ο Τζούκιτς είχε διαβάσει καλά τη ρεβάνς και πώς παίζει ο Ολυμπιακός εντός των τειχών και τον περιόρισε σημαντικά. Τα χαφ, η μεσαία γραμμή των ερυθρολεύκων, το δημιουργικό σκέλος τους, ιδίως οι Οφόε, Φορτούνης, Μάριν, έμειναν σε απόσταση από τους καλούς εαυτούς τους, οπότε και ήταν επόμενο να μη χαθούν ιδιαίτερες ευκαιρίες.

Βασικά ότι προκλήθηκε σε αμυντικό ρήγμα στους Παρτιζάνους ήταν απόρροια ατομικών ενεργειών, μεμονωμένων περιστάσεων, από στημένη μπάλα (σαν το γκολ του Καρσελά από φάουλ) ή υποδειγματική σέντρα με…τεμπεσίρι από τα πλάγια (Κούτρης) και κεφαλιά εν κινήσει (Φορτούνης) για το 2-1.

*** Θα περιμένω να τον δούμε τον Γιάγκος Βούκοβιτς υπό πίεση, όταν η ομάδα θα υποχρεωθεί σε μαζική άμυνα και σε στιγμές που θα φάει αντεπίθεση ο Ολυμπιακός σε ανοιχτό γήπεδο, προκειμένου να τον τεστάρουμε αυστηρά και κάτω από πραγματικές συνθήκες ανασταλτικής αντίδρασης κεντρικού μπακ.

Γενικά το πρώτο του τεστ ήταν μια χαρά. Πανύψηλος, πληθωρικός, καλό πόδι το αριστερό αλλά παίζει την μπάλα και με τα δύο, σίγουρος στην υποδοχή από τον τερματοφύλακα για την μεταβίβαση στο Ρομαό από όπου ξεκινάνε οι επιθέσεις του άξονα, ικανοποιητική η συνεννόηση του με τον Ρέτσο, δείχνει ανίκητος φυσιολογικά στο ψηλό παιχνίδι και τεράστιο «όπλο αιθέρων» στα στημένα του Ολυμπιακού.

Δεν τολμά κανείς να πει από τώρα ότι γιάτρεψαν τη χρόνια πληγή τους οι Πειραιώτες στην πολύπαθη αυτή θέση, ότι προσπεράστηκαν οι «εφιάλτες».

Ωστόσο υπογράφεται κιόλας, εκτιμώ, ότι ο Βούκοβιτς δεν είναι Μποτία και Ντα Κόστα. Και αυτό από μόνο του είναι ευθύς εξ αρχής χαρμόσυνο μήνυμα!

Δημοσθένης Καρμοίρης Εuropa League Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός