Το 50-50, το πέναλτι του Μανωλά και οι γελοιότητες...

Γράφει ο Σταύρος Καζαντζόγλου, διευθυντής του enwsi.gr

Εάν έλειπε κάποιος από την Ελλάδα για λίγους μήνες και επέστρεφε σήμερα, θα πίστευε πως οι ελοχίμ και οι νεφελίμ έχουν καταλάβει τη χώρα. Γιατί είναι γεγονός πως στην Ελλάδα πολλά απίθανα συμβαίνουν, αλλά αυτά που αντικρίζει κάποιος τις τελευταίες ώρες ξεπερνούν το όριο επιφυλακής. Πάνε στην άκρη οι περίφημες ατάκες για το κάντε επενδύσεις, πάνε στην άκρη η περηφάνια και η δηθενιά πως δεν ασχολούνται. Και στη θέση τους, έρχεται ο πανικός για όσα αλλάζουν και τους προσπερνούν.

Δεν αντέχεται το 50-50. Είναι γνωστό αυτό. Εδώ ο κυρ Σάββας ξεσήκωσε τον κόσμο το Σάββατο, επειδή είχε διαιτησία που έπαιξε στα ίσια, αλλά κράτησε το 50-50. Δεν αντέχεται, επειδή θέλουν -ο καθένας για λογαριασμό του- το κάτι παραπάνω. Μόνο που επί δεκαετίες, συνήθισαν αυτό να είναι πάντα κόκκινο ή πράσινο. Και τώρα που εμφανίστηκε και μια κιτρινόμαυρη αχτίδα, έσβησε ο ουρανός και καταλύθηκε η τάξη με όσα λέγονται και γράφονται.

Λογικά. Ιστορικά αποδεδειγμένα. Κάθε καθεστηκυία τάξη, θέλει να διατηρήσει με κάθε κόστος τα κεκτημένα της. Και κάθε ένας που βρίσκεται υπό τον ζυγό, όπως βρισκόταν η ΑΕΚ επί 20 και πλέον χρόνια, είναι εκείνος που ψάχνει τρόπο να βγει στο φως. Αυτή είναι η ιστορία του ανθρώπου πάνω στον κόσμο. Και αν το φέρετε στα ποδοσφαιρικά μέτρα, είναι η ιστορία που βιώνουμε επί δεκαετίες και φαίνεται πως αλλάζει.

Το πέναλτι του Λιβάγια, θα πάρει τη θέση του στην ιστορία μαζί με το πέναλτι του Μανωλά με τη Λάρισα το 1994. Για όσους δεν θυμούνται, ο Μανωλάς είχε τον ανδρισμό να παραδεχθεί πως πήρε το πέναλτι και δεν υπήρχε επαφή. Αυτό που δεν θυμούνται όσοι σπεκουλάρουν γύρω απ’ αυτό, είναι πως μετά η ΑΕΚ έκανε 30 ματς να πάρει ξανά πέναλτι. Ας δούμε τι θα συμβεί και από εδώ και πέρα...

Μέχρι τώρα πάντως, είδαμε πολλά σε αυτές τις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές. Μένοντας μόνο στα ματς της ΑΕΚ, δεν μπορεί κανείς να λησμονήσει: τον Τζήλο να χαρίζει την κόκκινη στον Μάρκος Πάουλο του Παναιτωλικού, για το διπλό χτύπημα καράτε στον Τρίστασον και να αποβάλει εξαντλώντας την αυστηρότητα του, τον Αλμέϊδα. Τον Αρετόπουλο να κλείνει τα μάτια σε γκρέμισμα του Λιβάγια και στην αποβολή, ενώ δεν είδε και το χτύπημα του Χαλκιαδάκη στον Σιμόες. Για τα χθεσινά, πριν την επίμαχη φάση υπάρχει το πέναλτι του Ομο, η αποβολή του Πίτι, τα ανύπαρκτα οφσάιντ σε Μάνταλο και Λιβάγια. Τέσσερις φάσεις, όλες εις βάρος της ΑΕΚ.

Αρκετά με αυτά όμως. Είναι λάθος να μπαίνεις σε αυτήν την υπερανάλυση και να επιχειρείς να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας. Γιατί απορώ πως μπορεί κάποιος να δέχεται τόσο ελαφρά την καρδία το πέναλτι που δεν υπάρχει στο Καραϊσκάκης -στις καθυστερήσεις μάλιστα- και να μη βλέπει αλλοίωση αποτελέσματος και να δίνει ρέστα για το Περιστέρι. Είναι προφανές, πως αυτό που ενοχλεί είναι πως η ΑΕΚ αποκτά ξανά δυναμική και δεν είναι ο φτωχός και αδύναμος συγγενής που παρακολουθεί τα βουβάλια να τσακώνονται.

Εδώ ανακύπτει και το εσωτερικό ζήτημα. Αυτό το πρωτοφανές αυτομαστίγωμα για να αποδειχθεί πως η ΑΕΚ είναι διαφορετική. Πως οι ΑΕΚτζήδες δεν είναι Ολυμπιακοί. Πως δεν θέλουν να κερδίζουν με πέναλτι που δεν υπάρχουν. Πως δεν είναι ίδιοι με τους άλλους. Αμέσως να αναλάβουν την ευθύνη και να μπουν στην εξίσωση. 20 χρόνια χούντας, κλεμμένα πρωταθλήματα, κύπελλα, παίκτες και όλα στην ίδια λογική με ένα πέναλτι. Ενας ολόκληρος κόσμος, που γαλουχήθηκε με βλακείες του τύπου, όποιοι θέλουν πρωταθλήματα ας γίνουν Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί.

Ας το τελειώσουμε αυτό, τώρα που είναι νωρίς. Είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ, γιατί η ΑΕΚ πρεσβεύει αξίες, ιδανικά και την κοσμοθεωρία του ελληνισμού που ήρθε από την Πόλη και την Μικρά Ασία. Αυτοί οι άνθρωποι, οι πρόγονοι μας, ήταν περήφανοι, αλλά δεν ήταν ηλίθιοι. Κατάφεραν να επιβιώσουν μέσα στην Τουρκιά, κατάφεραν να αναγεννηθούν από τις στάχτες της καταστροφής. Η ΑΕΚ το κουβαλά αυτό και δεν πρόκειται να αλλάξει. Τα χρόνια πέρασαν, οι γενιές άλλαξαν, η ανθρωπογεωγραφία των οπαδών μεταβλήθηκε, αλλά κάποια πράγματα είναι dnaικά.

Δεν υπάρχει πουθενά γραμμένο και είναι ιστορικά λάθος να λέει κανείς πως η ΑΕΚ δεν θέλει να είναι σαν τους άλλους. Δεν είναι σαν τους άλλους και αυτό δεν αλλάζει από ένα πέναλτι. Οποιος δεν θέλει πρωταθλήματα και κύπελλα, ας πηγαίνει σε αγώνες επίδειξης. Η ΑΕΚ συμμετέχει κάθε χρόνο σε πρωτάθλημα και κύπελλο, για να κερδίσει. Της έχουν στερήσει πολλά, αλλά πάντα βρίσκει τρόπους να τους νικά. Κυρίως, όταν βρίσκει ισχυρές διοικήσεις που ξέρουν να διασφαλίζουν ισονομία για την ομάδα. Να δικαιούται και η ΑΕΚ, όσα παίρνουν οι άλλοι.

Για όσους ζουν σε συννεφάκι και σε πλάνη, αρκεί να αναφέρω πως ο Μπάρλος ακόμα θα σκόρπαγε εκατομμύρια και θα έφερνε παικταράδες δίχως να πάρει τίτλο, αν δεν εξασφάλιζε πως δεν θα αδικούσαν την ΑΕΚ. Πως το ίδιο ακριβώς έπραξε ο Γιδόπουλος στο μαγικό '89, την ίδια πεπατημένη ακολούθησε η ομάδα Γενεράκη, το έκαναν με εξαιρετικό τρόπο οι Μελισσανίδης και Καρράς. Ναι, η ΑΕΚ είχε την καλύτερη ομάδα κάθε χρονιά. Αλλά μήπως είχε καλύτερη ομάδα μόνο στις περιόδους που πήρε τον τίτλο;

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη γελοιότητες οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με την ΑΕΚ. Κάθε Ενωσίτης έκραζε τη διοίκηση όταν δεν μπορούσε να διασφαλίσει πως δεν θα αδικείται η ομάδα. Θυμηθείτε πόσα ειπώθηκαν για τη νυν κατάσταση, στον περυσινό τελικό. Η ΑΕΚ προχωρά για να έχει ίσους όρους. Αυτό δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζεται με ντροπή και σαν κατάρα από κανέναν. Ευχή είναι και κάτι που έλειπε. Πολλοί φαίνεται πως ξέχασαν ποια είναι η ΑΕΚ. Τώρα θα τη θυμηθούν και όσοι δεν ξέρουν, θα τη μάθουν από την καλή και την ανάποδη.