Η λύση είναι μπροστά μας

Μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Αναμφίβολα. Η ΑΕΚ απέδειξε στην πράξη για ακόμα μια φορά, πως ακόμα δεν έχει το μέταλλο που κάνει μια ομάδα πρωταθλήτρια. Στα δικά μου μάτια, η νέα αποτυχία, τρίτη σερί, έρχεται να επιβεβαιώσει πως χρειάζονται πολλά: αξιοποίηση του υλικού, φορμάρισμα των κομβικών παικτών, σωστή διαιτησία, ικανότητα και τύχη. Και ενότητα, που όπως αντιλαμβάνεστε από το επίπεδο της κουβέντας τις τελευταίες ώρες, κάπου χάθηκε στην πορεία.

Χάθηκε η ισορροπία, χάθηκε ο έλεγχος, χάθηκε το μέτρο. Μαζί χάθηκαν και οι ευκαιρίες για να είναι η ΑΕΚ στην κορυφή με αποτέλεσμα να απέχει δύο βαθμούς από αυτήν. Αλλά αυτό θεωρώ πως περιέχει και την απάντηση. Μόνο δύο βαθμούς από την κορυφή, έναν από τον ΠΑΟΚ, ισόβαθμη με τον Ολυμπιακό. Αρα, ακόμα όλα είναι στα χέρια της ΑΕΚ. Αρκεί να επανέλθει σε συνθήκες κανονικότητας.

Διαβάστε επίσης...

Και χωρίς ναρκωτικό spray στην ΑΕΚ...

Επειδή πολλοί λησμονούν: μήπως θυμάται κάποιος το αποτέλεσμα του Ολυμπιακού με τον Ατρόμητο ως γηπεδούχος; Απαντώ. Ηττα με 1-0. Και με τον Λεμονή μάλιστα στον πάγκο, όχι τον τρισκατάρατο Χάσι που του φόρτωσαν όλα τα δεινά του κόσμου. Να θυμίσω επίσης πως ο Ολυμπιακός έχασε βαθμούς στην έδρα του και με τον Αστέρα Τρίπολης (γλίτωσε την ήττα στις καθυστερήσεις για την ακρίβεια), άφησε βαθμούς και στην Ξάνθη. Τα ίδια για τον ΠΑΟΚ. Ισοπαλίες σε Λιβαδειά, Ριζούπολη, Λάρισα, πρόβλημα σε κάθε έξοδο από τη Θεσσαλονίκη.

Θα πει κάποιος, να δούμε τη δική μας καμπούρα. Δεν διαφωνώ. Το θέμα είναι τι κάνει η ΑΕΚ. Κατά τη γνώμη μου, είναι μια ομάδα που ακόμα σμιλεύεται. Μπορεί πολλά από τα «υλικά» να είναι παρόμοια με πέρυσι, αλλά ο Χιμένεθ φέτος καλείται να βγάλει νέα στοιχεία στο παιχνίδι. Συνολικά, πάντα είναι πιο δύσκολο να δημιουργείς από το να καταστρέφεις. Τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα, όταν προκύπτουν και συγκεκριμένα ζητήματα.

Νούμερο ένα θέμα, Αραούχο. Τέτοιο παρατεταμένο ντεφορμάρισμα, τέτοια αφλογιστία, ξεπερνά και την περυσινή απογοήτευση με τον Αλμέϊδα. Όταν ξέρεις τι παίκτης είναι και περιμένεις να βρεις ρυθμό, απλά περιμένεις. Και παράλληλα προσδοκάς να μπει γρήγορα στο κόλπο ο Γιακουμάκης, να έχεις ακόμα μια λύση στην επίθεση.

Νούμερο δύο θέμα, κλειστές άμυνες. Προφανώς δεν είναι ζήτημα της ΑΕΚ. Ολες οι ομάδες παγκοσμίως, από την Μπαρτσελόνα μέχρι την Καρμελίτα από την Κόστα Ρίκα, ζορίζονται με τα «πούλμαν». Οσο πιο μεγάλη ποιότητα έχεις στους παίκτες, όσο πιο δουλεμένο είναι το ρόστερ, οι λύσεις είναι πιο εύκολες.

Για να σπάσουν άμυνες όπως του Ατρόμητου, οχυρωμένες με 11 παίκτες γύρω από την περιοχή, οι λύσεις είναι συγκεκριμένες. Δεν βρίσκεις λύση με σέντρες στα ντερέκια, ψάχνεις κάτι με ατομική ενέργεια. Μια ντρίπλα, μια προσποίηση, ένα ξαφνικό σουτ, που θα ανατρέψει τα πράγματα.

Παρά την κουβέντα για τις αλλαγές των Μπακασέτα και Πατίτο, εγώ θεωρώ εν τέλει λάθος την είσοδο του Γκάλο. Η ΑΕΚ έπρεπε να τολμήσει περισσότερο, έπαιζε μονόπαντα από αριστερά και έχασε τον Λόπες που έμεινε πίσω. Αλλά εκεί έγκειται και το θέμα της δουλειάς. Είναι αλήθεια πως χρόνος δεν υπάρχει, αλλά και αλήθεια πως πολλά πράγματα προκύπτουν απλά στην πορεία.

Κάπως έτσι έκατσε σε ένα ματς και φοριέται υπό συνθήκες το 3-5-2, κάπως έτσι βρέθηκε και η τετράδα μπροστά. Αλλά δεν βλέπω κάποιον τρόπο συνδυασμού, δεν βλέπω κάποιον αυτοματισμό. Μόνο ελπίδα στην ατομική ικανότητα του Λάζαρου, του Μάνταλου, του Λιβάγια, του Αραούχο, να φτιάξουν φάσεις. Αυτό δεν θα βγαίνει πάντα. Και ειδικά, με κακή ψυχολογία.

Το ζήτημα για την ΑΕΚ είναι πως συμπεριφέρεται σαν το παιδάκι που του έδωσαν το πλέι στέισον στα χέρια. Θα τρελαθεί και δεν θα ασχολείται με τις μπίλιες. Ετσι κάπως αντιμετωπίζονται με ενθουσιασμό και ως πρόκληση απ’ όλους τα μεγάλα ματς της Ευρώπης ή το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, με διαφορετική προσήλωση τα ματς με μικρές ομάδες.

Η ΑΕΚ πρέπει να βρει την ισορροπία της. Να κατανοήσει τη σημασία αυτών των αναμετρήσεων. Τις ανησυχίες μου για τη διπλή πορεία σε Ελλάδα και Ευρώπη την είχα εκφράσει έγκαιρα. Εστω και αν συνοδευόταν από το αιρετικό, πως για εμένα η Ευρώπη ολοκληρώθηκε με την πρόκριση επί της Μπριζ. Επειτα, προτεραιότητα θα έπρεπε να έχει το πρωτάθλημα.

Όπως και να έχει, χρόνος για μεγάλες αναλύσεις δεν υπάρχει. Χωρίς ανάσα η ΑΕΚ έχει Πανιώνιο, Μίλαν, ΠΑΟΚ. Εχει ικανότητα να φέρει ξανά την κατάσταση εκεί που θέλει. Αρκεί βέβαια, να βρει και κοινό βηματισμό. Ενότητα. Χωρισμένη σε κομμάτια, με φατρίες, λυκοσυμμαχίες, μισόλογα και υπονοούμενα, δεν πάει πουθενά. Αυτό που δεν χρειάζεται είναι πανικός. Σταράτες κουβέντες και επιστροφή στη συνταγή που έφερε επιτυχίες και ισορροπία συναισθημάτων.

*O Σταύρος Καζαντζόγλου είναι διευθυντής στο enwsi.gr