Το να βρεθείς από μια ερασιτεχνική ομάδα σε ένα τεράστιο κλαμπ όπως η Τσέλσι είναι το όνειρο κάθε ποδοσφαιριστή. Τον Δεκέμβριο του 1981 ο Πολ Κάνονβιλ είδε αυτό το όνειρο να πραγματοποιείται. Έφυγε από την άσημη Χίλινγκτον Μπόροου για να πάει στους "μπλε" του Λονδίνου. Η άλλη όψη του νομίσματος της μεταγραφής του όμως προανήγγειλε δύσκολες στιγμές. Ο Πολ ήταν μαύρος και μάλιστα ο πρώτος μαύρος που θα έπαιζε στην Τσέλσι της οποίας οι οπαδοί, ειδικά εκείνη την περίοδο, θεωρούνταν οι χειρότεροι ρατσιστές στο Νησί.

Στις 12 Απριλίου 1982 η Τσέλσι έπαιζε με την Κρίσταλ Πάλας στο Σέλχαστ Παρκ. Στο 85ο λεπτό, με την ομάδα του να προηγείται ένα μηδέν, μπήκε αλλαγή. Ήταν το ντεμπούτο του και το ντεμπούτο μαύρου παίκτη με τη φανέλα της Τσέλσι. Ήταν και η στιγμή που ο εφιάλτης γινόταν αληθινός.

"Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος, το στομάχι μου γυρνούσε. Κοιτούσα το δαχτυλίδι που φορούσα και το φίλησα τρεις φορές, για καλή τύχη. Ήταν τρομερά αγχωτικό αλλά κατάφερα να το απορροφήσω όλο. Κοιτούσα τους οπαδούς και προσπαθούσα, χωρίς να με καταλάβουν, να δω αν η οικογένεια μου ήταν στην κερκίδα. Στο ημίχρονο το ματς ήταν ισόπαλο 0-0. Στα αποδυτήρια ο προπονητής μου, μου είπε να ετοιμαστώ. Ήξερα ότι αν συνεχίζαμε έτσι τελικά θα με έβαζε. Το δεύτερο μέρος ξεκίνησε. Πέρασε το 60στό, το 70στό, το 80στό λεπτό. Έκανα θορύβους με τις τάπες μου στο χορτάρι αλλά κανείς δεν μου έδινε σημασία. Τότε στο 85' ήρθε το κάλεσμα: Κάνερς, πήγαινε για ζέσταμα. Είπα μέσα μου, ωωω σκατά.

Πήγα στην άκρη και προσπάθησα να ζεσταθώ γρήγορα γιατί ήθελα να παίξω στα τελευταία λεπτά. Και τότε ήταν που όλα ξεκίνησαν" τονίζει ο 57χρονος σήμερα Κάνονβιλ μιλώντας στην αγγλική εφημερίδα Telegraph.

"Μα φοράω κι εγώ μπλε"

Περίπου 40 χρόνια μετά η ανάμνηση ακόμα των αναστατώνει. Φτιάχνει τα γυαλιά του, καταπίνει και συνεχίζει: "Άρχισαν να τραγουδούν: Δεν θέλουμε τον αράπη. Κάτσε κάτω αράπη. Σκεφτόμουν: Τι; Είναι οπαδοί της Κρίσταλ Πάλας και είναι πολύ σκληρό αυτό που λένε. Προσπαθούσα να τους αγνοήσω όταν τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά και εκνευρίστηκα. Έπρεπε να γίνει κάτι για να σταματήσουν. Άρχισα να φωνάζουν "κάτσε κάτω ρε μαύρο μ@@@", "γαμ@@@ σκυλάραπα, άντε γαμ@@", ξανά και ξανά.

Δεν τολμούσα να κοιτάξω όμως όταν κάποιος μου είπε "όι, εσύ σκυλάραπα, πήγαινε σπίτι σου" γύρισα και κοίταξα.

Ήταν το απόλυτο σοκ όταν ανακάλυψα ότι ήταν οι δικοί μας οπαδοί που φώναξαν τα ρατσιστικά συνθήματα και όχι της Πάλας. Φορούσαν όλοι μπλε φανέλες και κασκόλ. Σκέφτηκα "μα φοράω τα μπλε κι εγώ". Οι οπαδοί της Τσέλσι, οι δικοί μας οπαδοί, πρόσωπα γεμάτα μίσος και οργή, όλα εστιασμένοι σε εμένα. Ένιωσα άρρωστος, τρομοκρατημένος. Όλη η αδρεναλίνη μου έπεσε".

Με την ψυχολογία στο ναδίρ μπήκε στο ματς: "Μπήκα στον αγωνιστικό χώρο και δεν κινήθηκα πολύ. Απλά περίμενα τον διαιτητή να σφυρίξει τη λήξη. Όταν το έκανε πήγα κατευθείαν στα αποδυτήρια. Ήταν ήσυχα. Όλοι οι συμπαίκτες μου είχαν ακούσει αλλά τι μπορούσαν να μου πουν; Ο προπονητής μας, ο Τζον Νιλ παραδέχθηκε ότι δεν μπορούσε να γνωρίζει πως νιώθω αλλά μου υπενθύμισε ότι είναι οι ίδιοι οπαδοί που πληρώνουν τους μισθούς μου και με ρώτησε "τι μπορείς να κάνεις;". Και είχε δίκιο, τι μπορούσα να κάνω;". Διαβάστε το υπόλοιπο θέμα ΕΔΩ

Τσέλσι