Η ψυχή μιας ομάδας

Ωστόσο, επειδή φαίνεται ότι το σίριαλ με τους υποψήφιους επενδυτές θα τραβήξει πάρα πολύ, αφού με τον μεν πρίγκιπα για να γίνει ένα βήμα στη διαδικασία πρέπει πρώτα να περάσει μια εβδομάδα, με τις δε προτάσεις της Axiom και της Arboris βρισκόμαστε ακόμη σε πολύ πρώιμο στάδιο, θεωρώ ότι αξίζει να ρίξουμε και ένα… βλέφαρο σε αυτή την Εθνική, η οποία σταθερά την τελευταία δεκαετία βρίσκεται μεταξύ των κορυφαίων ομάδων στην Ευρώπη και κατ’ επέκταση στον κόσμο…

Κι όμως ακούω μια μόνιμη γκρίνια για την μπάλα που αποδίδει η Εθνική Ελλάδος, για το «τσούκου τσούκου» που λένε κάποιοι ότι παίζει, για το αργό και χωρίς φαντασία παιχνίδι της και άλλα τέτοια. Όλα αυτά, εγώ τα ακούω βερεσέ και δεν τα συμμερίζομαι. Είμαι της άποψης ότι αυτό που μετράει στο ποδόσφαιρο είναι το αποτέλεσμα. Στο δίλημμα νίκες ή καλή μπάλα, εγώ ψηφίζω νίκες και αν θέλει η καλή μπάλα ας έρθει αργότερα. Αλλά κατ’ εμέ, βασικό ζητούμενο είναι το γκολ, οι νίκες και οι τίτλοι. Τι να το κάνω δηλαδή, αν η Εθνική παίζει μπαλάρα αλλά λυγίζει στα δύσκολα και στο τέλος μένει με το… παγωτό στο χέρι;

Και αν δεν το έχετε καταλάβει μιλάμε για μια ομάδα η οποία από τον Σεπτέμβριο του 2001, οπότε ανέλαβε τις τύχες της ο Οτο Ρεχάγκελ μέχρι και σήμερα, επί των ημερών του Φερνάντο Σάντος, σε σύνολο 122 αγώνων έχει απολογισμό 63 νικών, 29 ισοπαλιών και μόλις 30 ηττών. Μιλάμε για μια ομάδα που κατέκτησε το Euro το 2004 και ακολούθως έδωσε το «παρών» στο Euro του 2008 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 και πλέον έκλεισε εισιτήριο για μία ακόμη μεγάλη διοργάνωση.

Ακρως θετικός απολογισμός για μια Εθνική ομάδα η οποία επί δεκαετίες ήταν συνηθισμένη στα χαστούκια και στις αποτυχίες. Και θεωρώ ότι αυτός ήταν και ο βασικός λόγος για τον οποίο δεν υπήρξε η… επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων. Ουδέποτε η Εθνική ποδοσφαίρου, μέχρι το θαύμα της Πορτογαλίας το ’04, δεν μπόρεσε να «ζεστάνει» τον Έλληνα οπαδό, ο οποίος πλέον λατρεύει και φανατίζεται με τον σύλλογο που υποστηρίζει, αλλά νιώθει μάλλον αδιάφορα και σίγουρα όχι παθιασμένα για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του.

Ακόμη και όταν η Ελλάδα έφτασε στα τελικά του Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994 για πρώτη φορά στην ιστορία του ποδοσφαίρου μας βγάζοντας τον κόσμο στους δρόμους, τρία παιχνίδια ήταν αρκετά για να μετατραπεί το αμερικάνικο όνειρο σε εθνική ντροπή. Κάτι ανάλογο, λίγο έλειψε να γίνει και μετά το Euro του 2008, όταν οι γνωστοί Ελληνάρες πανηγυρτζήδες (προφανώς) περίμεναν από την Εθνική να ξαναπάρει το Euro! Τότε επειδή, πράγματι δεν τα πήγε καλά η Εθνική μας, άρχισε το ανάθεμα και το… θάψιμο σε παίκτες και προπονητή, που λίγο έλειψε να απαξιώσει πλήρως τη σπουδαιότερη ποδοσφαιρική Εθνική Ελλάδος όλων των εποχών.

Ευτυχώς όμως, ο χαρακτήρας και το… ατσάλι που διαθέτει αυτή η ομάδα, την οδηγούν σε ασφαλή δρόμο δίχως να επηρεάζεται από εξωγενείς παράγοντες. Πρόκειται για ένα σύνολο που διατηρεί με θρησκευτική ευλάβεια μια ενιαία ποδοσφαιρική φιλοσοφία εδώ και μια δεκαετία, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο ομοσπονδιακός προπονητής, ποιος ο πρόεδρος της ΕΠΟ και ποιοι οι ποδοσφαιριστές που φορούν το εθνόσημο. Ρίξτε μια ματιά στο ρόστερ της ομάδας του 2004, δείτε και το σημερινό και θα διαπιστώσετε ότι ενεργά μέλη έχουν απομείνει οι εξής τρεις: Καραγκούνης, Κατσουράνης και Χαριστέας. Κι όμως σχεδόν όλα έχουν αλλάξει, αλλά η φιλοσοφία, η ουσία και η ψυχή αυτής της ομάδας παραμένουν ίδια. Τούτο αποτελεί και μάθημα για το πώς δημιουργούνται οι ΟΜΑΔΕΣ.

Και για να βάλουμε και λίγο… Παναθηναϊκό στην κουβέντα μας, ας αναλογιστούμε ότι αυτή η Εθνική ομάδα πάει στο Euro πανηγυρικά και αήττητη, με βασικούς, αναντικατάστατους και ηγέτες της τους δικούς μας «Κάρα» και «Κατσούρ», για τους οποίους η μουρμούρα και η αμφισβήτηση πάει σύννεφο στις ενδοπαναθηναϊκές συζητήσεις-αναλύσεις-κριτικές οπαδών και δημοσιογράφων. Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε λίγο διαφορετικά την μπάλα; Λέω μήπως…

Πηγή: leoforos.gr