Λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η μία χώρα μετά την άλλη να ορίζει απαγορεύσεις κυκλοφορίας και να διακόπτονται τα πρωταθλήματα, το ένα μετά το άλλο, έκανα ένα ταξίδι που σχεδίαζα χρόνια. Πήρα το αεροπλανάκι μου, προσγειώθηκα στο Μάντσεστερ και από ‘κει τραίνο για Λίβερπουλ. Είχα πάει αποφασισμένος να κάνω μια εβδομάδα «ποδοσφαιρικές διακοπές» και αυτό ακριβώς έκανα!

Η καθημερινότητά μου εκεί περιλάμβανε βόλτες σε όλη την πόλη και σχεδόν ευλαβικά ημερήσια επίσκεψη στο store της Liverpool. Έζησα από κοντά αυτό που όλοι ξέρουμε και δεν μπορούμε όμως να καταλάβουμε. Το ποδόσφαιρο είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στην κουλτούρα και τον πολιτισμό των Άγγλων. Αυτό ήταν και το γεγονός που με έκανε να αγαπήσω ακόμα περισσότερο (δεν πίστευα ότι γινόταν) το άθλημα. Έβλεπα κόσμο να κυκλοφορεί με σκουφιά, κασκόλ, μπουφάν, γάντια και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, με τα λογότυπα των αγαπημένων τους ομάδων. Κάπου εδώ να διευκρινίσω όταν λέω αγαπημένων ομάδων, δεν εννοώ των μεγάλων που είναι περισσότερο διάσημες και εκτός Νησιού, μιλάω για ομάδες τοπικές, από Liverpool, Everton μέχρι και City of Liverpool FC. Το καλύτερο όμως είναι ότι συνυπήρχαν όλοι μαζί αρμονικά, άσχετα με τις οποιεσδήποτε οπαδικές διαφορές είχαν.

Το αποκορύφωμα του ταξιδιού μου ήρθε το Σαββατοκύριακο 7-8 Μαρτίου, όπου το Σάββατο παίζαμε εντός έδρας με την Bournemouth (2-1). Όταν κανόνιζα το ταξίδι είχαν μόλις αρχίσει οι πωλήσεις εισιτηρίων για το δεύτερο μισό της σεζόν. Δυστυχώς έμαθα ότι σε λίγες μόνο ώρες είχαν ξεπουλήσει όλα τα παιχνίδια (εντός και εκτός) μέχρι τέλος της σεζόν! Πήγα λοιπόν έξω απ’ το γήπεδο με την ελπίδα ότι μπορεί να βρίσκαμε κάτι την τελευταία στιγμή από ακυρώσεις. Δυστυχώς τίποτα. Αλλά η ατμόσφαιρα ακόμα και απ’ έξω ήταν τρομερή. Πρώτα συναντάς την πύλη Paisley μπροστά απ’ το ΚΟΡ, από πίσω τα εκδοτήρια και φυσικά την είσοδο στο μουσείο.

Κόσμος παντού χωρίς να ενοχλεί την κίνηση των οχημάτων. Τραγούδια, γιορτές, άνθρωποι όλων των ηλικιών δημιουργούσαν μια κόκκινη «λαοθάλασσα» που πλημμύριζε τους δρόμους γύρω απ’ το Anfield. Έξω απ’ το γήπεδο μάλιστα, είχε βγει άνθρωπος της ομάδας με το τρόπαιο του Champions League και πουλούσε φωτογραφίες κόστους 5 λιρών μπροστά σε ένα γκράφιτι του Jurgen Klopp. Αφού λοιπόν δεν καταφέραμε να βρούμε εισιτήρια απ’ τα εκδοτήρια, πήγαμε σε μια pub εκεί δίπλα με το «ευφάνταστο» όνομα «The Paisley Gates». Όπως θα μπορούσε κανείς να καταλάβει, η pub ήταν αποκλειστικά διακοσμημένη με θέμα την αγαπημένη τους ομάδα. Φωτογραφίες απ’ το παρελθόν αλλά και το παρόν της Liverpool γέμιζαν τους τοίχους.

 

 

 

Κάτσαμε εκεί να δούμε το ματς, νιώσαμε τυχεροί που βρήκαμε τραπέζι σε μαγαζί τόσο κοντά στο γήπεδο. Που να ξέραμε ότι δέκα λεπτά πριν την σέντρα έφυγαν όλοι (ακόμα και ο σεφ του μαγαζιού) για να πάνε γήπεδο; Την συνέχεια την ξέρετε, κέρδισε η ομάδα, γέμισαν οι δρόμοι κόσμο που τραγουδούσε και χόρευε. Ξεκινήσαμε κι εμείς για το κέντρο της πόλης όπου μέναμε. Να σημειώσω ότι με τα πόδια είναι γύρω στα 30-35 λεπτά, ενώ με λεωφορείο περίπου 15′ απ’ το γήπεδο ως το κέντρο. Φτάσαμε λοιπόν εκεί, συναντώντας ξανά γιορτές και πανηγύρια! Το ίδιο βράδυ βγήκαμε έξω λοιπόν και ακόμα κόσμος τραγουδούσε και χόρευε στους ρυθμούς των συνθημάτων της ομάδας.

Ήμουν αποφασισμένος όμως με κάθε τρόπο να μπω στο γήπεδο. Έτσι η επόμενη μέρα μας βρήκε στο ίδιο λεωφορείο με προορισμό το Anfield. Αυτή την φορά είχα κλείσει το tour που κόστιζε 20 λίρες. Η συγκοινωνία δεν σε αφήνει ακριβώς έξω απ’ το γήπεδο (αυτό συμβαίνει μόνο μέρες που έχει αγώνα), κάτι που εμείς δεν ξέραμε. Έτσι λοιπόν έβγαλα το μπουφάν μου, το έδωσα στους φίλους μου και άρχισα μέσα στους 4 (!) βαθμούς και το ψιλόβροχο να τρέχω προς το γήπεδο. Έφτασα την ώρα που ο υπάλληλος έκλεινε την πόρτα για να ξεκινήσει η ξενάγηση. Με ένα χαμόγελο με έστειλε στον γκισέ. Τους είπα ότι έχω κάνει κράτηση. Μου έβαλαν ένα βραχιολάκι, μου έδωσαν ένα μικρό pad (σαν smartphone) με περιλαίμιο και ακουστικά. Η ξενάγηση είναι μεν ανά γκρουπ, αλλά ο καθένας έχει το pad του έτσι ώστε να πηγαίνει όπου θέλει και για όσο θέλει χωρίς να χρειάζεται να ακολουθεί τους άλλους.

Ξεκινήσαμε απ’ τον 6ο όροφο, όπου μόλις τελειώσεις με τις κυλιόμενες, βρίσκεσαι στο «Hall of Μanagers», ένας διάδρομο με τον αριστερό του τόιχο (από δεξιά μπαίνεις στις εξέδρες) να κοσμούν φωτογραφίες των μεγάλων προπονητών με πρώτο και καλύτερο τον Bill Shankly και ένα περίφημο απόφθεγμα του καθενός σχετικό με την ομάδα. Στο τέλος του διαδρόμου συναντάς ένα stand για μπύρες, όπου μπροστά υπάρχει ένα τεράστιο πανό με τα τρόπαια της ομάδας και την φράση του εμβληματικού Shankly: «Liverpool Football Club exists to win trophies». Στην συνέχεια ο διάδρομος συνεχίζει προς άλλη κατεύθυνση και σε βγάζει σε έναν χώρο με γυάλινο τοίχο με θέα στην πόλη. Από εκεί μπορεί κανείς να διακρίνει με τεράστια ευκολία το σπίτι των «ορκισμένων αντιπάλων», το Goodison Park, γήπεδο της Everton, το οποίο χωρίζουν μόλις 1246 βήματα!

Ένας πέτρινος τοίχος, ζωγραφισμένος με στιγμιότυπα του Klopp και των παικτών του, γράφει για την ιστορία ίδρυσης της ομάδας το 1892, για το πως ο John Houlding έληξε την συνεργασία του με τα «Ζαχαρωτά» γιατί ήθελε να πουλάει την μπύρα του -όντας ζυθοποιός- στο γήπεδο και η διοίκηση της Everton, ομάδα που διοικούνταν από βαθιά θρησκευόμενους καθολικούς, δεν ήθελε αλκοόλ στον περιβάλλοντα χώρο. Εκεί ένας καλοσυνάτος κύριος, μας εξιστόρησε το πώς ο Houlding έφτασε στην FA και αιτήθηκε να αλλάξει το όνομα της ομάδας από «Everton Football Club and Athletics Grounds Company Limited» σε «Liverpool Football Club and Athletics Grounds Company Limited» λόγω παρόμοιας ονομασίας (ουσιαστικά τότε υπήρχαν οι Everton και η δική του Everton Athletic) και πως η Liverpool είναι η μοναδική ομάδα στον κόσμο που το έχει κάνει αυτό!

 

 

 

Στην συνέχεια μας οδήγησαν σε ένα video wall, μας έδειξαν τον Jurgen Klopp να μας καλωσορίζει στο γήπεδο και να μας αναφέρει μερικά πράγματα που θα δούμε παρακάτω. Όταν σηκώθηκε το πανί που γινόταν η προβολή, εμφανίστηκε η είσοδος για το πάνω πάνω μέρος του Main Stand, όπου βγαίνοντας είχαμε «πιάτο» όλο το γήπεδο. Εξαιρετικό μέρος για πανοραμικές λήψεις. Αφού έκατσα αρκετά λεπτά χαζεύοντας το υπέροχο θέαμα και προσπαθώντας να φανταστώ πως είναι να βρίσκεσαι εκεί όταν το γήπεδο είναι κατάμεστο από κόσμο και όλοι μαζί τραγουδάνε το «You’ll Never Walk Alone», ένα μέλος του προσωπικού, ήρθε κοντά μου πολύ ευγενικά και με ρώτησε αν θέλω να με βγάλει φωτογραφία μιας και παρατήρησε ότι είμαι μόνος μου. Τον ευχαρίστησα και εννοείται πως πόζαρα με φόντο το περίφημο KOP!

Έπειτα αρχίσαμε την κατάβαση στον 2ο όροφο, όπου ήταν εστιατόριο για τους παίκτες, η αίθουσα τύπου και ουσιαστικά ένα δωμάτια πραγματική «αγορά», αφού μπορούσες να βρεις οτιδήποτε χρειαζόσουν από ποτά και φαγητά. Στο τέλος της μεγάλης αίθουσας, υπήρχε ένα οργανωμένο stand με το τρόπαιο του Champions League, και υπήρχε η δυνατότητα να βγάλεις φωτογραφία μαζί του, να διαλέξεις εσύ το background (ήταν μπροστά σε πράσινο πανί) και να την κορνιζάρεις. Εγώ έχοντας ήδη στείλει την φωτογραφία που έβγαλα με το εν λόγω τρόπαιο την προηγούμενη μέρα, πριν τον αγώνα, πέρασα δίπλα του και του ψιθύρισα «So we meet again», γελώντας μόνος μου καθώς απομακρυνόμουν. Φτάνοντας προς τις σκάλες για τον πρώτο όροφο, που βρίσκονται τα αποδυτήρια, αλλά και η είσοδος για τον αγωνιστικό χώρο, με σταμάτησε ένας ευγενικός κύριος (ναι ευγενικός κι αυτός!) και μου είπε ότι θα πρέπει να περιμένουμε λίγο γιατί το προηγούμενο γκρουπ ήταν ακόμα μέσα.

Έτσι έκατσα κι έκοβα βόλτες ανάμεσα στους διαδρόμους του Anfield, όπου το μάτι μου έπιασε μια επιγραφή άκρως ενδιαφέρουσα. Κάπου εδώ να τονίσω πως όλο το γήπεδο μέσα είναι ένα μουσείο, κάθε τοίχος έγραφε μια μοναδική ιστορία (αν μου επιτρέπεται να παραφράσω λίγο Λοΐζο εδώ), και διάσκορπα μπορούσες να βρεις μικρές στρογγυλές επιγραφές που αναφέρονταν σε ένα ιστορικό γεγονός της ομάδας, είτε αυτό είναι μια εκκωφαντική νίκη είτε ένα χαρμόσυνο ή δυσάρεστο γεγονός. Όσον αφορά την επιγραφή τώρα που μου τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον, πίσω από έναν τεράστιο καφέ τοίχο που στην μπροστινή όψη είχε το σήμα της ομάδας, έγραφε με τεράστια γράμματα «This line marks the historic northwest boundary of our Anfield, 1892-2014» και από κάτω ένα βέλος που έδειχνε σε μια γραμμή στο πάτωμα απ’ άκρη σ’ άκρη του χώρου.

 

 

 

Μετά απ’ αυτή την «ανακάλυψή» μου, με πλησίασε ο κύριος από πριν και με ένα χαμόγελο και ακουστικά στα αυτιά μου είπε «Έι παλικάρι, η Chelsea μόλις σημείωσε γκολ απέναντι στην Everton» και αφού γύρισε να το φωνάξει σε όλους όσους ήταν εκεί, μου πρότεινε όλος χαρά μία φωτογραφία μπροστά στο τεράστιο σήμα της ομάδας. Του είπα ευχαριστώ με ένα πλατύ χαμόγελο και πόζαρα ξανά! Τότε άνοιξαν οι πόρτες που οδηγούν προς τις σκάλες. Κατέβηκα κάτω και στο τέλος της σκάλας (που θύμιζε βγαλμένη από μέγαρο μουσικής, στρωμένη με κόκκινο χαλί, αριστοκρατικά φωτιστικά και γυαλισμένες στην εντέλεια κουπαστές) αντίκρισα έναν τεράστιο καθρέφτη με μια ακόμα επιγραφή. Η επιγραφή έγραφε «All human life was here… the immense concourse of spectators swarmed across the ground after the final whistle had sounded. 800 colleens, dainty maids, clad in minks and victorines came rushing through the portal…A sight for Gods and Mortals».

Διαβάζοντας αυτά τα λόγια, ένιωσα ένα ρίγος να διαπερνά το σώμα μου, γι’ αυτό επέλεξα να σας το μεταφέρω όπως το διάβασα και να μην το μεταφράσω, δεν θέλω να χάσει ούτε λίγο την αίγλη του. Προχωρώντας παρακάτω βρεθήκαμε στα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων. Ένα λιτό αλλά ευρύχωρο δωμάτιο με αρκετά καθίσματα περιμετρικά του δωματίου και κρεμασμένες στους τοίχους φανέλες μεγάλων παικτών που έχουν επισκεφθεί το Anfield σαν αντίπαλοι. Ονόματα όπως Messi (Barcelona), Buffon (Juventus), Henry (Arsenal), Ronaldo (Manchester United), Iniesta (Barcelona), Keane (Manchester United) και μερικών ακόμα. Θα μου μείνει αξέχαστο πως ένα παιδί, δεν ήταν πάνω από 10 χρονών, κατσούφιασε μόλις είδε την φανέλα των Ronaldo και Keane γιατί ήταν η φανέλες της Manchester United και ο πατέρας του τον πλησίασε και του είπε: «Μπορεί να έπαιζαν για αυτούς (τονίζοντας το αυτούς), αλλά είναι δύο εκ των κορυφαίων παικτών που ακούμπησαν μπάλα». Εκεί συγκινήθηκα ξανά μιας και για ακόμα μια φορά μου απεδείκνυαν την ποδοσφαιρική τους κουλτούρα και πόσο αληθινό είναι το «Rivals, not enemies».

 

 

 

Στην συνέχεια σειρά είχε ένα διάδρομος με χάρτινες απομιμήσεις των παικτών ώστε να βγάζουν οι επισκέπτες φωτογραφίες. Εγώ προχώρησα στο τέρμα του διαδρόμου και βρέθηκα στην είσοδο των αποδυτηρίων της οικοδέσποινας ομάδας. Έμεινα άναυδος, καθώς παρατήρησα την χλιδή και την πολυτέλεια. Στους τοίχους κρεμασμένες οι φανέλες όλων των παικτών, με πρώτες σε περίοπτη θέση αυτές των Steven Gerrard και Sir Kenny Dalglish. Εκστασιασμένος απ’ το θέαμα βγήκα και σε έναν χώρο, όπου είδα κόσμο μαζεμένο. Εδώ είμαστε, η στιγμή που περίμενα, η στιγμή που ονειρευόμουν από παιδάκι να αντικρίσω! Σαν μαγεμένος αντίκρισα την είσοδο προς το γήπεδο. Στα αριστερά μου μπορούσα να δω μια τεράστια επιγραφή με τα λόγια του Shankly να λένε αυτήν την φορά: «Αυτή η πινακίδα είναι εκεί για να θυμίζει στους παίκτες μας, για ποιους παίζουν και στους αντιπάλους μας, ενάντια σε ποιους παίζουν».

Στο πάνω μέρος της εισόδου, στο κέντρο ακριβώς της θύρας, κρεμασμένη η περίφημη και ιστορική πινακίδα που γράφει «This is Anfield». Μου κόπηκαν τα γόνατα. Έφτασε η σειρά μου να μπω στον αγωνιστικό χώρο και εκείνη την στιγμή σκέφτηκα ότι είμαι μόνος. Ποιος θα με βγάλει φωτογραφία ενώ ακουμπάω την πινακίδα, με τον ίδιο τρόπο που έκαναν κάποια απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα που πέρασαν ποτέ απ’ τον χώρο του ποδοσφαίρου; Προς απάντηση μου, για άλλη μια φορά ήταν εκεί ένας χαμογελαστός κύριος που προθυμοποιήθηκε να με τραβήξει αρκετές φωτογραφίες. Και μετά…

 

 

 

…πέρασα την θύρα και κινήθηκα προς τον αγωνιστικό χώρο, αγκαλιασμένος από τις φράσεις «We Are Liverpool» και «This means more». Μονομιάς βρέθηκα να πατάω το γρασίδι του Anfield. Το όνειρο που γεννήθηκε σε έναν πιτσιρικά εφτά χρονών που παρακολουθούσε τον τελικό του Europa league το 2001, γινόταν πραγματικότητα. Ήμουν στα αλήθεια εκεί! Ένα γήπεδο που πραγματικά σε καταπίνει. Ένα γήπεδο τόσο επιβλητικό που το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν «Πως παίρνει κανείς ανάσα όταν βρίσκεται εδώ με γεμάτα καθίσματα;». Καθώς άρχισα να συνέρχομαι ακολούθησα την περιοριστική ταινία, παράλληλα με την γραμμή του πλαγίου, και έφτασα μπροστά απ’ τον πάγκο των γηπεδούχων. Έκατσα στην θέση που συνήθως κάθεται ο Klopp (αν τύχει να κάτσει) και αφού συνειδητοποίησα ότι τα καθίσματα είναι άβολα, σηκώθηκα να ακολουθήσω το μονοπάτι που οδηγούσε στην άκρη του KOP.

Φτάνοντας μπροστά στο κόρνερ, κοντοστάθηκα και από μέσα μου φώναξα «Corner taken quickly, ORIGI». Συνέχισα τον δρόμο μου και βρέθηκα κάπου ανάμεσα στα καθίσματα του ΚΟΡ. Πήγα όσο ψηλότερα επιτρεπόταν και έκατσα. Το θέαμα που αντίκρισα ήταν απερίγραπτο. Ένιωσα τόσο οικεία, τόσο άνετα. Έκατσα εκεί και χάζευα για τουλάχιστον 15 λεπτά. Αφού συνήλθα πήρα τον δρόμο προς την έξοδο. Ενώ έβγαινα απ’ τον αγωνιστικό χώρο, γύρισα και έριξα μια τελευταία ματιά στο γήπεδο και το ΚΟΡ, με μια υπόσχεση να ξαναειδωθούμε. Κάπως έτσι βρέθηκα να βγαίνω εκτός γηπέδου γενικά. «Χαμένος» στις σκέψεις μου και πλημμυρισμένος συναισθήματα, βρήκα τους φίλους μου να με περιμένουν στην καφετέρια του γηπέδου, πάνω απ’ το μουσείο. Τους είπα ότι μπορώ να μπω στο μουσείο και να έρθουν κι αυτοί. Κι έτσι έγινε.

 

 

 

Μπήκα στο μουσείο, στον χώρο που είναι αποθηκευμένη μια ιστορία 128 χρόνων, μιας εκ των μεγαλύτερων ομάδων του κόσμου. Τα εκθέματα ατελείωτα, τα περισσότερα γνωστά σε όλους μας. Αυτό που θα αναλύσω περισσότερο είναι το δωμάτιο προς τιμήν του μεγάλου αρχηγού, Steven Gerrard, στο οποίο υπήρχαν οθόνες που έδειχναν τα καλύτερα στιγμιότυπα της καριέρας του. Σε μια μεριά η φανέλα του με το περιβραχιόνιο και το μετάλλιο απ’ τον τελικό του Champions League του 2005, ενώ στον δίπλα τοίχο μια μεγάλη βιτρίνα με όλες τις φανέλες που είχε ανταλλάξει ο εμβληματικός αυτός παίκτης, με την δική του ανά τα χρόνια. Πιο δίπλα υπήρχε ένα δωμάτιο με χαμηλό φωτισμό (το μόνο), αφού σκοπός του ήταν να «λάμπει» κυρίως απ τις έξι προθήκες που είχε μέσα. Έξι προθήκες, μία για κάθε κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης ή Champions League. Δέος μπροστά στα τρόπαια. Μπροστά στο ευρωπαϊκό μεγαλείο. Κάπου εκεί βρήκα το τέλος του μουσείου και αποχωρήσαμε. Έξω απ’ το γήπεδο, δεν θα μπορούσα να μην σταθώ στο άγαλμα του Shankly με τις γροθιές υψωμένες στον αέρα και αυτό του Bob Paisley, που σηκώνει στους ώμους του τον Emlyn Hughes.

 

 

 

Τελευταία στάση πριν ξεκινήσουμε προς τον σταθμό του λεωφορείου, ήταν μπροστά απ’ το μνημείο του Hillsborough. Βλέποντας τις ηλικίες πολλών ανθρώπων εκεί σε πιάνει μια δυσφορία, εναπόθεσα ένα τριαντάφυλλο που είχα μαζί μου και το είχα αφήσει στους φίλους μου. Γύρισα την πλάτη και έφυγα την ώρα που με κατέκλυζε νέο κύμα συναισθημάτων και ολοκληρώνοντας την διαδρομή μου, έφτασα στην πύλη Shankly. Η επίσκεψη στο γήπεδο αυτό, ήταν ίσως η πιο δυνατή εμπειρία που έχω ζήσει μέχρι στιγμής. Εις το επανιδείν λοιπόν Anfield!

 

ΠΗΓΗ: eyap.gr

Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ Λίβερπουλ