Γράφει ο Θανάσης Κελαντώνης.
Την περίπτωση του Μαξ Λόνσντεϊλ, όμως, όχι. Ο 18χρονος ποδοσφαιριστής έμεινε ελεύθερος από τη Μάκλσφιλντ και αναζητούσε ομάδα, ώστε να συνεχίσει την καριέρα του. Οχι όποια κι όποια όμως.
«Θέλω να παίξω στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ» είπε στον πατέρα του όταν έφυγε απ' το σπίτι και ξεκίνησε για την οικία του τεχνικού της πρωταθλήτριας Αγγλίας. Πήγε μία, ουδείς στο σπίτι. Πήγε δύο, πάλι κανείς. Στην τρίτη, όταν χτύπησε το κουδούνι, άνοιξε η σύζυγος του Σκωτσέζου. «Γεια σας, είναι ο σερ Αλεξ εδώ;» τη ρώτησε και της εξήγησε τον λόγο της επίσκεψης. Να δώσει στον άντρα της DVD με στιγμιότυπά του από παιχνίδια και να αιτηθεί δουλειάς στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. «Ε, αυτό δεν το έχω δει ξανά» την άκουσε να του λέει και του ζήτησε να επιστρέψει το απόγευμα, όταν ο σερ Αλεξ θα είχε τελειώσει την παρτίδα γκολφ που έπαιζε εκείνη τη στιγμή.
«Οταν άνοιξε η πόρτα τον είδα μπροστά μου ανέκφραστο. Με έκοβε. Αλλά ήταν εξαιρετικός απέναντί μου» περιέγραψε τη συνάντηση που τελικά έγινε ο Μακ Λόνσντεϊλ. Ο σερ Αλεξ τον ρώτησε διάφορα, πήρε το DVD και λίγες μέρες μετά ο Γουόρεν Τζόις, προπονητής των ακαδημιών της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, του τηλεφώνησε: «Ελα την Παρασκευή στο Κάρινγκτον». Είχε κερδίσει δύο εβδομάδες δοκιμής στη δεύτερη ομάδα του συλλόγου.
Ο Λόνσντεϊλ έμεινε τελικά έναν μήνα σε αυτήν. Επαιξε σε πέντε παιχνίδια με συμπαίκτες όπως ο Ντάρον Γκίμπσον, ο Ντάρεν Φλέτσερ, ο Ντάνι Γουέλμπεκ και ο Τομ Κλέβερλι. Το φινάλε του μήνα δεν είχε ευτυχές τέλος. Η Γιουνάιτεντ δεν μπορούσε να του προσφέρει συμβόλαιο, παρά να τον στείλει δανεικό στην Ντόνκαστερ, όπου θα παρακολουθούσε την πορεία και την εξέλιξή του. Περιγράφει, πλέον, την εμπειρία του ως σουρεαλιστική, ειδικά στις στιγμές που στάθμευε το Ford Fiesta του δίπλα απ' τη Λαμποργκίνι του Νάνι.
Το όνειρό του να παίξει στη Γιουνάιτεντ δεν το εγκαταλείπει. Θα προσπαθήσει να βελτιωθεί, ώστε την επόμενη φορά που θα σφίξει το χέρι του σερ Αλεξ Φέργκιουσον να είναι για την υλοποίηση του ονείρου. Για την ώρα, η τελευταία χειραψία μαζί του συνοδεύτηκε από τα λόγια «πήγαινε, η πόρτα αυτή δεν κλείνει για σένα» του Σκωτσέζου. Κι αυτό το μη κλείσιμο είναι που κρατάει το όνειρο ζωντανό.
Πηγή: Goal