Στις 21 Σεπτεμβρίου η West Ham βρέθηκε μπροστά σε ένα ακόμα κάκιστο νέο, μετά τις δύο ήττες στο πρωτάθλημα σε ισάριθμα ματς, όταν ανακοινώθηκε πως ο David Moyes βρέθηκε θετικός στον κορωνοϊό και θα απουσιάσει από τον πάγκο της για τουλάχιστον δύο εβδομάδες! Πολλοί περίμεναν την κατάρρευση, όμως ξαφνικά τα «Σφυριά» άρχισαν να παίζουν, να νικούν και να εντυπωσιάζουν.

Η φετινή Premier League μοιάζει τρελή και αλλοπαρμένη, όμως οι εξηγήσεις αυτού του φαινομένου είναι ακόμα πιο συναρπαστικές. Μετά τις δύο πρώτες αγωνιστικές η -τότε- ουραγός West Ham έμοιαζε χαμένη από χέρι, είχε πουλήσει ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντας της (Grady Diangana) στην West Brom, που θεωρητικά θα έβρισκε μπροστά της στην μάχη του υποβιβασμού, δεν είχε ενισχυθεί καθόλου στο μεταγραφικό παζάρι και είχε έναν «ξοφλημένο» προπονητή στο πρόσωπο του David Moyes, που είχε να επιδείξει έργο από την Everton των 00s.

Στο περιθώριο των δειγματοληπτικών ελέγχων πριν τον αγώνα του League Cup με την Hull ήρθε ο κορωνοϊός να του χτυπήσει την «πόρτα» και να τον στείλει σπίτι για ένα διάστημα 15 ημερών, καθιστόντας την κατάσταση στο στρατόπεδο των «Σφυριών» τουλάχιστον απελπιστική. Ή έτσι πιστεύαμε! Στο πρώτο κιόλας παιχνίδι, αυτό της επόμενης ημέρας, η ομάδα διέσυρε την αντίπαλό της με 5-1, έχοντας μάλιστα 19 τελικές. Όσοι βιάστηκαν να συμπεράνουν πως αυτό οφειλόταν στην αδυναμία των «Τίγρεων» της League One, που έχουν 4/4 στο πρωτάθλημα χωρίς να δεχθούν γκολ, έπρεπε απλά να περιμένουν πέντε μέρες για να αλλάξουν γνώμη!

 

Στις 27 Σεπτεμβρίου η Wolves περίμενε μάλλον ένα σχετικά εύκολο απόγευμα στο London Stadium, αλλά αποχώρησε με τέσσερα τέρματα στο… κεφάλι, αδυνατώντας να δημιουργήσει φάση καθ’ όλη την διάρκεια του ματς. Οι ποδοσφαιρικοί «φωστήρες» είχαν αρχίσει να τρίβουν στωικά το πηγούνι τους, ψάχνοντας δικαιολογίες στις αδυναμίες των «Λύκων» και χάνοντας εντελώς το δέντρο μες στο δάσος. Δεν λέμε πως ένας τέτοιος υπήρξε και ο Brendan Rodgers, όμως την επόμενη αγωνιστική όταν η Leicester υποδέχθηκε την West Ham, αυτή πέρασε σαν «σίφουνας», φιλοδωρώντας την με ακόμα τρία γκολ και κρατώντας με αξιοθαύμαστη ωριμότητα το μηδέν!

Ήταν πια ξεκάθαρο πως όλα αυτά δεν συνέβαιναν στην τύχη. Είχε έρθει η στιγμή οι απανταχού προπονητές και αναλυτές να στρωθούν στην δουλειά και να εξετάσουν στοιχεία και στατιστικά, σταματώντας να υποτιμούν το -τελικά- στέρεο δημιούργημα του Moyes στο βορειοανατολικό Λονδίνο. Και ναι οφείλεται ο Σκωτσέζος σε αυτό. Γιατί ωραία η πλάκα και δημιουργικότατο το trend στα social media με το «Stay at home. Win games. Save West Ham», όμως η πολλάκις βαρετή πραγματικότητα μας επιφυλάσσει συχνά αξιοκρατικές ερμηνείες, αν θέλουμε να ψάξουμε σωστά.

Η άμεση αλήθεια κρύβεται στα στατιστικά. Τα «Σφυριά» έχουν έως τώρα στο πρωτάθλημα 58 τελικές, όντας η τρίτη καλύτερη μετά τις Liverpool και Tottenham, οι οποίες κατόρθωσαν τις περισσότερες εξ αυτών στα παιχνίδια με Chelsea και Manchester United αντίστοιχα όταν οι αντίπαλοί τους έμειναν με δέκα παίκτες για το μεγαλύτερο διάστημα των αγώνων. Κι αν αυτό δεν σας γεμίζει το μάτι, η αμυντική λειτουργία είναι ακόμα καλύτερη. Σε ένα πρόγραμμα με τρεις εκ των επιθετικότερων ομάδων στην Premier League (Arsenal, Wolves και Leicester) η West Ham έχει δεχθεί τις λιγότερες τελικές στον στόχο (8) από οποιαδήποτε άλλη, με την πρωτοπόρο Everton να είναι δεύτερη με 13!

Από τις όκτώ τελικές μάλιστα οι έξι προήλθαν στον αγώνα απέναντι στους «Κανονιέρηδες» και οι άλλες δύο είναι τα γκολ της Newcastle, κάτι που σημαίνει πως στα άλλα δύο ματς δεν δέχθηκε καμία! Αν υποθέσουμε ότι το παιχνίδι απέναντι στην ομάδα του Mikel Arteta ήταν το χειρότερό της, θα δούμε πως ακόμα και τότε η ίδια είχε 15 (δηλαδή υπερδιπλάσιες), ενώ βάσει του heatmap της Infogol, είχε 2,3 xG (expected goals), ενώ η αντίπαλός της μόλις 1,3. Εν ολίγοις βάσει στατιστικών τα «Σφυριά» αποτελούν μία από τις πιο δουλεμένες ομάδες τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά και στις δύο πρώτες αγωνιστικές ήταν μακράν η πιο αδικημένη σε ολόκληρη την Premier League!

 

Για να είμαστε δίκαιοι πάντως οι άλλοι δύο λόγοι συνδέονται με την «καραντίνα» του Moyes. Μην μπερδεύεστε όμως. Δεν μιλάμε για απουσία του, αλλά παρουσία του σε άλλο πόστο. Σε όλα τα ματς από την διάγνωσή του και μετά, η προπονητική διάταξη έχει ένα πλήρως λειτουργικό σχήμα. Ο Σκωτσέζος παρακολουθεί το παιχνίδι στην τηλεοπτική μετάδοση και βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον Stuart Pearce, που βρίσκεται στις κερκίδες. Αυτός με την σειρά του έχει αμφίδρομη συνομιλία τόσο με τον «ανώτερό» του, όσο και με τον Alan Irvine, που έχει λάβει το χρίσμα και βρίσκεται στον πάγκο και δίνει τις τελικές οδηγίες!

«Παρακολουθούν τον αγώνα από τρείς διαφορετικές γωνίες και οπτικές. Ο Moyes το βλέπει στην τηλεόραση όπως όλοι μας, ενώ ο Pearce είναι στις κερκίδες, σε ένα σημείο που έχουμε δει να ανεβαίνουν μερικοί προπονητές κατά την διάρκεια της πανδημίας. Ο Irvine βρίσκεται δίπλα στον αγωνιστικό χώρο και μεταφέρει τις ιδέες όλων. Αυτό λειτουργεί θαυματουργά για την ώρα. Δεν το λέω προσβλητικά για τον Moyes, αλλά αυτή η πραγματικότητα, με τον ίδιον να λείπει από τον πάγκο μοιάζει να βοηθά την ομάδα», θα τονίσει χαρακτηριστικά ο αθλητικογράφος Darren Gough.

Είναι ξεκάθαρο πως τις τελικές αποφάσεις τις παίρνει ο πρώην προπονητής των Everton και Manchester United, όμως ο συμπατριώτης του στον πάγκο έχει το δικό του μερίδιο επιτυχίας. Ο Irvine, κατά το προπονητικό του παρελθόν, έχει καταφέρει να αλλάξει πολλάκις την ψυχολογία ενός αποκαρδιωμένου συνόλου, τόσο στην Preston -κυρίως- όταν την οδήγησε ένα βήμα από την άνοδο στην Premier League, όσο και στις Sheffield Wednesday (ξεκίνημα με δέκα αήττητα ματς) και West Brom (εκτός έδρας νίκη με Tottenham) πριν ξεφουσκώσει σταδιακά και φτάσει στην απόλυση. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή πως ο Moyes τον επέλεξε να τον αντικαταστήσει, καθώς είχε τρεις ακόμα επιλογές στα πρόσωπα των Pearce, Nevin και Nolan.

Μέσα σε όλα υπάρχει και ο ψυχολογικός παράγοντας, που θα ήταν αφελές να αγνοήσουμε. Όταν ένας ποδοσφαιριστής αγωνίζεται δέχεται τρεις άμεσες κρίσεις. Η πρώτη είναι η αντίδραση των συμπαικτών του, η δεύτερη των φιλάθλων και η τρίτη του προπονητή του. Την σημερινή ημέρα που έχει «απαλλαχθεί» από την δεύτερη με όλα τα καλά και -σαφώς περισσότερα- κακά που κρύβει αυτό, η απουσία ενός τεχνικού από τον πάγκο αποτελεί ουσιαστικά μία τεράστια ποσοτικά αποβολή στρεσογόνου «φορτίου».

Τα «Σφυριά» νιώθουν λες και βρίσκονται σε μία δυνατή προπόνηση, όχι κατά θέληση αλλά κατ’ ανάγκη, και προσαρμόζονται σε ένα περιβάλλον, που τους δίνει αβίαστα ελευθερία και εκφραστικότητα. Προφανώς μία ομάδα, ακόμα και φορμαρισμένη, δεν παίζει μόνη της, όμως η τωρινή συγκυρία μοιάζει να λειτουργεί όπως η πολυφορεμένη «αλλαγή ψυχολογίας» που συνοδεύει η κάθε απόλυση προπονητή σε συνδυασμό με την συσπείρωση γύρω από τον «ασθενή ηγέτη», που του κάνει να παίζουν -και- γι’ αυτόν!

ΠΗΓΗ: Eyap.gr