Χθες ήταν η ξεγυρισμένη καρεκλιά που «έπεσε» από τον ουρανό στον βοηθό Γουργιώτη. Το ματς Εθνικός Αστέρας - ΠΑΟΚ ολοκληρώθηκε λίγα λεπτά μετά την έναρξή του. Ωραία πράγματα! Μα, ακόμα και στο παιχνίδι του Πιερικού με τον Ολυμπιακού κάμποσα ιπτάμενα αντικείμενα περνούσαν συχνά πυκνά από τον πάγκο του Ολυμπιακού.

Αυτό ακριβώς είναι, λοιπόν, το πνεύμα των Χριστουγέννων; Αυτό είναι το πνεύμα του θεσμού; Αυτό εν τέλει είναι το ποδόσφαιρο που επιθυμούμε να έχουμε; Εν μέσω κρίσης και με τον επαγγελματικό αθλητισμό να περνάει από χίλια μύρια κύματα για να σταθεί όρθιος και αξιοπρεπής, έρχεται η μια κατραπακιά μετά την άλλη για να τον ρίξει ακόμα περισσότερο.

Οι... εξάρσεις των δήθεν αγανακτισμένων της εξέδρας έχουν πάψει προ πολλού να είναι μια εξαίρεση, μια απλή περίπτωση σε ένα σύνολο υγιών αντιδράσεων. Εχει πάψει προ πολλού να θεωρείται σύμπτωμα. Σαν πολλά συμπτώματα μαζεύονται τα τελευταία χρόνια και τούτο δεν μπορεί να διαφεύγει της προσοχής μας.

Ο διαιτητής Μιχάλης Βοσκάκης δικαίως αποχώρησε από το γήπεδο και παρέπεμψε το ματς Εθνικός Αστέρας - ΠΑΟΚ στον αθλητικό δικαστή. Το να τον επαινέσεις για την... ανδρεία του να πάει κόντρα στη γενική εντύπωση ότι οι μετέχοντες ενός παιχνιδιού οφείλουν να παίζουν απέναντι σε όλες συνθήκες είναι μάλλον περιττό. Κι όμως από χθες ακούγονται ευκρινώς διάφορες φωνές που πιστεύουν πως αν το ματς γινόταν φέρ' ειπείν στην Τούμπα ή στο «Γ. Καραϊσκάκης» ή στο ΟΑΚΑ, ενδεχόμενα η απόφασή του να ήταν ολότελα διαφορετική. Μπορεί, αλλά με τα «μπορεί» δεν μπορείς να μορφώσεις άποψη.

Αν θεωρούμε πως το ζητούμενο σε αυτές τις ακραίες περιπτώσεις είναι το «στρογγύλεμα» και συνακόλουθα η προκλητική ατιμωρησία, τότε κακώς ο συγκεκριμένος διαιτητής αποφάσισε να σταματήσει το ματς. Θα έπρεπε να το συνεχίσει παντί τρόπω. Μέχρι να πέσει και ο τελευταίος! Αν συμψηφίζοντας περιπτώσεις ή τις συγκρίνουμε με αντίστοιχες που έγιναν στο πρόσφατο παρελθόν ή θα συμβούν (με μαθηματική ακρίβεια) στο μέλλον, τότε ρίχνουμε κι άλλο νερό στο μύλο της βίας των γηπέδων.

Περνώντας από ένα «θερμό» καλοκαίρι, όπου κάμποσα αποκαλύφθηκαν (αλλά και κάμποσα έμειναν ακάλυπτα) για τις γκρίζες ζώνες του ελληνικού ποδοσφαίρου, περιμέναμε φέτος τα πράγματα να κινηθούν σε πιο ήρεμα νερά. Ηδη το τελευταίο διάστημα ακούγονται ολοένα και περισσότερο ηχηρές «αντι-διαιτητικές» νότες, θυμίζοντάς μας πως ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν στη χώρα μας. Αν πλέον αρχίζουμε να συζητάμε και για τα κρούσματα βίας, τότε μάλλον επιστρέφουμε στα... γνωστά και δεδομένα των προηγούμενων ετών.

Φαίνεται πως τη στιγμή που τα πάντα στην Ελλάδα της κρίσης μαραζώνουν και εξαφανίζονται, τα ακραία ποδοσφαιρικά φαινόμενα ανθούν και ανθίστανται. Κανονικά θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, αλλά μάλλον αυτού του είδους οι νεωτερισμοί αρέσουν στους ακραίους των κερκίδων. Χθες ήταν αυτοί του Εθνικού Αστέρα, αύριο ποιος ξέρει; Το ζητούμενο είναι η οργανωμένη αντίδραση απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα και η άμεση πάταξή τους. Πλέον δεν χωράει αμφιβολία: δεν φτάνει να μπορούμε, χρειάζεται και να θέλουμε. Θέλουμε;

Πηγή: Goal

Καλόπουλος Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS