Διαβάζοντας όμως την επιστολή του με την οποία αποχωρεί από τη διαιτησία νομίζω ότι αποχωρεί τουλάχιστον ο… Βασίλης Χατζηπαναγής της διαιτησίας!

Το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Πάντα ένας διαιτητής πιστεύει ότι ο κόσμος κινείται γύρω από αυτόν. Μοιάζει σε αυτό το τομέα λίγο και με τους δημοσιογράφους. Γράφει κάποιος σε μια εφημερίδα, σε ένα site το Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός κι έχει την αίσθηση ότι μπορεί να συναγωνιστεί τα κατορθώματα του Σισέ ή του Μιραλάς, Λέει στους φίλους του «είδες τι γράφω σήμερα; Δεν τα λέω καλά;»
Η πλάκα είναι ότι στην ουσία ελάχιστοι ασχολούνται μαζί του. Για τον αναγνώστη το ίδιο κάνει εάν γράψει το ματς ο Παπαδόπουλος ή ο… Δεινόπουλος!
Κάτι ανάλογο πρέπει να ισχύει και για τον διαιτητή. Μία δύο μέρες μετά δεν πρέπει κανείς να τον θυμάται. Κανείς δεν πρέπει να  κάνει λόγο για τη συμπεριφορά του μέσα στο γήπεδο. Η παρουσία του διαιτητή σ’ ένα ματς είναι εντελώς επικουρική. Τώρα εάν εμείς εδώ έχουμε καταφέρει να θυμόμαστε πιο καθαρά τα σφυρίγματα ενός διαιτητή κι από τις ενέργειες ενός πολυτάλαντου ποδοσφαιριστή μέσα στο ματς τότε αυτό αποτελεί διαστροφή του ποδοσφαίρου.
Όπως φυσικά διαστροφή είναι ότι αμέσως το τέλος ενός ντέρμπι να παίρνει τηλέφωνο ο πρόεδρος μιας ΠΑΕ τον ομόλογό του στην ΠΑΕ που νίκησε και να του παρουσιάζει τα ενδεχόμενα λάθη ενός διαιτητή ως αποτέλεσμα της δικής του επιρροής σε αυτόν. Και να ζητά από πάνω και μερικούς μπράβο για τον διαιτητή!
Από το περσινό ντέρμπι Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού περισσότερες φορές έχει γραφεί το όνομα του Μπέου και του Καλόπουλου από των πραγματικών πρωταγωνιστών, των ποδοσφαιριστών δηλαδή που έπαιζαν.
Σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι σήμερα που δεν θυμούνται το σκορ η τους σκόρερ του περσινού ντέρμπι στο Φάληρο, αλλά γνωρίζουν ότι διαιτητής ήταν Καλόπουλος και ξέρουν λέξη προς λέξη τον τηλεφωνικό διάλογο Μπέου – Μαρινάκη.
Τι άλλο έκανε ο Καλόπουλος από το να διακηρύσσει την αθωότητα του; Απολύτως τίποτα! Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να επιστρέψει στη διαιτησία την οποία «υπηρετεί» 20 χρόνια. Το πρόβλημα είναι ότι δεν αντέδρασε που ένας παράγοντας ενέπλεξε το όνομά του. Θεωρούσε ότι διαιτητεύοντας θα διέλυε τα σύννεφα. Θα καθάριζε το όνομά του.
Μόνο που δυστυχώς για αυτόν τα γεγονότα τον ξεπέρασαν. Ότι αγώνα κι αν διαιτήτευε δεν θα έπαυε να είναι ο τύπος για τον οποίο μιλούσε ο Μπέος στον Μαρινάκη.
Γιαυτό κι απόφασή του να αποσυρθεί στο βάθος της σκηνής ήρθε καθυστερημένα. Και να το δείτε ότι στη συνέχεια όλο και σε κάποιο πόστο διαιτητοπατέρα θα τον συναντήσουμε. Δεν θα χαθεί το παλληκάρι!
ΥΓ: Αυτό το «καβαφικοί βάρβαροι» στο τέλος της επιστολής του πολύ μου άρεσε. Αν και προτιμώ το… σκουρτικό «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί»!
Πηγή: pamesports.gr

Διαιτησία Ποδόσφαιρο Superleague SPORTS