Προσοχή όμως: και οι τέσσερις ηττήθηκαν στις λεπτομέρειες. Με το κεφάλι ψηλά. Που είναι το καλύτερο μήνυμα για το μέλλον ενός ισχυρού, ποδοσφαιρικού Κινήματος που ακόμη φυσάει, αλλά δεν κρυώνει τις απουσίες σοκ από τα δύο τελευταία World Cup: της Ρωσίας και του Κατάρ. Υπερβολικά πολλές, για μία χώρα με τέσσερα αστέρια στο πέτο της κι ενδιάμεσα τον θρίαμβο ενός ακόμη Euro.

Η Ίντερ έπαιξε στα ίσια τη Μάντσεστερ Σίτι μετατρέποντάς την από «έξω», σε απλή γήινη. Ο 35χρονος Ατσέρμπι έσβησε από τον χάρτη τον κατά 13 χρόνια μικρότερό του Χάλαντ, ενώ ο Λουκάκου είχε στα πόδια του τουλάχιστον δύο ευκαιρίες να ισοφαρίσει. Ας το’ χανε μετά, το Champions League στην παράταση ή στα πέναλτι. Όπως η Ρόμα, το Europa League από τη Σεβίλλη. Όπως η Φιορεντίνα το Conference από την Ουέστ Χαμ, με γκολ στο 91’. Η’ όπως η Under 20, από την Ουρουγουάη με γκολ στο 86’. Τέσσερεις ήττες, κυριολεχτικά στις λεπτομέρειες έχοντας προηγουμένως καταφέρει να στείλουν ψηλά εφτά ομάδες τους: στους 8 τη Νάπολι και τη Λάτσιο ή στους 4, Μίλαν και Γιουβέντους.

 

Εάν υιοθετήσουμε τη θεωρία του Βιθέντε Ντελ Μπόσκε, «Οι τελικοί υπάρχουν για να τους κερδίζεις», τότε, πράγματι το ιταλικό ποδόσφαιρο απέτυχε παταγωδώς. Εάν όμως συμφωνήσουμε με τον Πιέρ Ντε Κουμπερτέν («Σημασία έχει η συμμετοχή»), τον Τσάρλι Ρεκαλκάτι («Μπορεί να έχασες το χρυσό, αλλά κέρδισες το αργυρό»), τον Μόρις Γκριν («Για να γίνεις Νο 1, θα πρέπει πρώτα να σκέφτεσαι σαν Νο 2») ή τον Εδουάρδο Γκαλεάνο («Ο νικητής είναι ένας τυχερός χαμένος»), τότε μιλάμε για επιτυχία. Και κυρίως, για σταδιακή επιστροφή στις εποχές που το ιταλικό ποδόσφαιρο μεσουρανούσε με Μίλαν, Γιουβέντους, Ίντερ, Σαμπντόρια, Πάρμα, Λάτσιο ή Νάπολι.

Αυτονόητο ότι μία νίκη είναι πάντα προτιμότερη από μία ήττα, το θέμα είναι όμως να βρεις τη δύναμη ν’ αντιδράσεις, να μην το βάλεις κάτω, να αναδιοργανωθείς και να συνεχίσεις. Όπως για παράδειγμα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: που μπορεί να ταπεινώθηκε 7-0 από τη Λίβερπουλ, μετά όμως εκείνη βγήκε στο Champions League φτάνοντας και στον τελικό του κυπέλλου. Η Ρεάλ Μαδρίτης, που επίσης εισέπραξε ένα αφοπλιστικό 4-0 από τη Σίτι, αλλά του χρόνου, με τους Μπέλινγκαμ και πιθανότατα και τον Εμπαπέ θα είναι ισχυρότερη από πριν. Η «εφτάψυχη» Γιουβέντους, που χρειάζεται επειγόντως χτίσιμο και φτιάξιμο από την αρχή, αλλά θα τον ξανά βρει τον δρόμο της. Όπως τον ξανά βρήκε και μετά τον υποβιβασμό του 2006: με πέντε συνεχόμενα πρωταθλήματα και δύο (χαμένους, δεν έχει σημασία), επίσης συνεχόμενους τελικούς Champions League. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη Μίλαν, την Ίντερ, τη Ρόμα που, εκτός εξαιρετικού απρόοπτου θα συνεχίσει και την επόμενη χρονιά με τον Ζοσέ Μουρίνιο.

Όλες τους ομάδες με τόσο βαριά φανέλα, Ιστορία και χάρισμα που δεν πρόκειται να εκλείψουν ποτέ, απλούστατα γιατί έχουν τη νίκη στο dna τους. Έκλεισαν απλά έναν κύκλο κι ετοιμάζονται να ζωγραφίσουν έναν καινούργιο.         

 

Κύπελλα Ευρώπης Ιταλία