Κάτι έχει αλλάξει στην Εθνική. Εδώ και καιρό παρατηρούμε, ότι η ομάδα έχει αρχίσει να παίρνει τα πάνω της. Υπάρχει ένας αέρας αισιοδοξίας που δημιουργείται από το παιχνίδι της. Η Ελλάδα με τον Γκουστάβο Πογιέτ στον πάγκο αρχίζει και χτίζει πολύ όμορφα πράγματα. Σταδιακά, βήμα-βήμα, ο Ουρουγουανός έχει περάσει κάποια στοιχεία που στο παιχνίδι με την Ιρλανδία ήταν πλέον από εμφανή. 

Καταρχάς όλος ο κόσμος είδε μία ομάδα με διάθεση. Είχε σπίθα στα μάτια! Μπήκε στο γήπεδο με απίστευτο πάθος και όρεξη, να τρέξει, να κυνηγήσει μπάλες, να κλέψει, να πασάρει, να συνδυαστεί, να δημιουργήσει, να γίνει απειλητική, να ψάξει το γκολ με κάθε τρόπο. Από το πρώτο λεπτό κιόλας! Και βγήκανε αρκετές φάσεις στο ματς.

Κατά δεύτερον, δεν είναι μόνο η διάθεση. Είναι και η αποτελεσματικότητα. Παρατηρήσαμε, σωστή κυκλοφορία της μπάλας και κουβάλημα από την άμυνα στην επίθεση. Γρήγορο παιχνίδι, εναλλαγές, μοίρασμα μπροστά με λίγες πάσες και συνδυασμούς. Δεν βαριόσουν ούτε λεπτό να βλέπεις αυτό που είχες μπροστά στα μάτια σου.

Τρίτον αμυντικά στάθηκε άψογα. Οι Ιρλανδοί ελάχιστα απείλησαν. Ούτε στις κλασικές καμινάδες τους δεν αποτέλεσαν φόβητρο.

Τέταρτον και καλύτερο! Είδαμε την ομάδα να κερδίζει. Προηγήθηκε με πέναλτι, αν και θα μπορούσε να το είχε κάνει στην κεφαλιά του Μπακασέτα ή στο σουτ του Μαυροπάνου προηγουμένως. Δεν της έλειψαν οι φάσεις άλλωστε σε όλο το παιχνίδι. Ύστερα ισοφαρίστηκε με μία οριακή φάση που (και πάλι) χρειάστηκε η βοήθεια του VAR. Δεν πτοήθηκε. Μπήκε με ίδια διάθεση στο δεύτερο μέρος, επανέκτησε το προβάδισμα και το κράτησε μέχρι τέλους.

Ήταν μία απολαυστική βραδιά στη Νέα Φιλαδέλφεια, η οποία δημιουργεί σίγουρα μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον αυτής της ομάδας. Είναι πολλά άλλωστε τα χρόνια μακρυά από μία μεγάλη διοργάνωση. Η τελευταία ήταν στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής το 2014. Έχουν περάσει δηλαδή δέκα χρόνια. Ας μην προτρέχουμε και ας μείνουμε στο γεγονός, ότι η γαλανόλευκη έχει αποκτήσει χαρακτήρα ομάδας που μπορεί να γίνει διεκδικητική σε έναν όμιλο με βαριά ονόματα, όπως η Γαλλία και η Ολλανδία.

Το επόμενο παιχνίδι με τους «Τρικολόρ» είναι κάτι που περιμένουμε όλοι. Μετά το παιχνίδι με την Ιρλανδία υπάρχει αρκετή αισιοδοξία. Έτσι και αλλιώς δεν θέλουμε και πολλά απέναντι στη φιναλίστ του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Αρκεί να δούμε την ίδια διάθεση και να μη χάσουμε με ένα μεγάλο σκορ, το οποίο θα ζημιώσει περισσότερο την ψυχολογία αυτών των ποδοσφαιριστών.

Η Εθνική είναι ένα καλοδουλεμένο σύνολο με ποιότητα παικτών που ξεχειλίζει. Κάθε επιτυχία είναι προϊόν ομαδικότητας. Δεν μπορούμε όμως να μην ξεχωρίσουμε ορισμένες περιπτώσεις. Σίγουρα θα βγάλουμε το καπέλο στον αρχηγό Μπακασέτα που ήταν ο MVP. Σκόραρε και μοίρασε μία καταπληκτική ασίστ στον Μασούρα. Ο τελευταίος έκανε επίσης ένα τρομερό ματς. Έβγαλε ενέργεια στο χορτάρι, ήταν απειλητικός και σημείωσε ένα πολύ όμορφο τέρμα, το οποίο και έκρινε το αποτέλεσμα.

Ο Τσιμίκας είχε επίσης μία φοβερή εμφάνιση από τα αριστερά. Κατάπιε χιλιόμετρα στο τρέξιμο, αλώνιζε όλη την πλευρά. Από την άλλη πλευρά ο Μπάλντοκ ανέβηκε πολύ στο δεύτερο ημίχρονο. Ήταν πολύ μαχητικός και επικίνδυνος. Έκλεβε μπάλα και μοίραζε μπροστά.

Στο κέντρο αισθητή ήταν η παρουσία του Κουρμπέλη, σε έναν ρόλο που είχαμε συνηθίσει τον Σιώπη, ενώ πιο μπροστά ο Μάνταλος ήταν σημαντικός παράγων για τη γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας και το μοίρασμα μπροστά.

Στην άμυνα η παρουσία του Μαυροπάνου αποτέλεσε συντελεστής σταθερότητας. Αλλά και ο Βλαχοδήμος που δεν είχε τη μεγάλη απόκρουση στο ματς είχε την αυτοπεποίθηση και την ετοιμότητα να λειτουργήσει όπως έπρεπε στο σουτ του Ντόχερτι στις καθυστερήσεις παρότι δεν είχε καλό οπτικό πεδίο.

Ο ενθουσιασμός που έχει δημιουργήσει η Εθνική έχει συνεπάρει τον κόσμο. Μακάρι στα επόμενα ματς η Φιλαδέλφεια είναι κατάμεστη. Γιατί είναι μία έδρα που μπορεί να ανεβάσει ακόμα περισσότερο μία ομάδα όπως το σύνολο του Γκουστάβο Πογιέτ. 

Τάσος Μπακασέτας Γκουσταβο Πογιέτ Ιρλανδία Εθνική Ελλάδας