Προς τι τόσα πειράματα Μανόλο;

Ένα μαγικό γκολ μπορεί να κρατήσει ζωντανό το όνειρο ενός στόχου, δεν είναι δυνατόν ωστόσο να αλλάξει και την πραγματικότητα. Κάποιοι ποδοσφαιριστές αδυνατούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας της ΑΕΚ και ο Χιμένεθ είναι αυτός που το επισημαίνει με κάθε τρόπο. Τότε γιατί εξακολουθεί να επιμένει σε εκείνους;

Σύμφωνοι, ο Καφές και ο Λυμπερόπουλος έπρεπε να ξεκουραστούν. Ο Καράμπελας το ίδιο. Τρεις αλλαγές είναι μια νορμάλ εξέλιξη όταν η ομάδα έχει δώσει ντέρμπι κυπέλλου μεσοβδόμαδα. Οκτώ όμως πάει πολύ. Και είναι λογικό να επηρεάσουν όταν αυτοί που αγωνίζονται έχουν λίγο ως πολύ καταλάβει ότι δεν συγκαταλέγονται στους παίκτες που αρέσουν στον προπονητή.

Η ΑΕΚ δεν ήταν κατώτερη του Άρη. Ωστόσο το γεγονός ότι δέχθηκε δύο γκολ από τη χειρότερη επίθεση του πρωταθλήματος (και της Ευρώπης ολόκληρης αν δεν απατώμαι πριν την έναρξη του αγώνα) και μάλιστα από έναν... δεξιό μπακ που μετατέθηκε σε ρόλο εξτρέμ λόγω ανάγκης, προφανώς και δεν την τιμά.

Καλός και άγιος ο Μανόλο, δουλευταράς και μοντέρνος προπονητής, αλλά το Σάββατο επιτρέψτε μου, τα έκανε μαντάρα. Δεν έδωσε σημασία στα μηνύματα της Τετάρτης και παρέταξε μια ομάδα που δεν θα μπορούσε παρά να είναι ασύνδετη και χωρίς ιδέες. Το διόρθωσε με την αλλαγή του συστήματος σε «4-4-2» στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά και πάλι δεν ήταν σύνολο που σε έπειθε αυτό.

Η καραμέλα με τον Δέλλα και τον Λυμπερόπουλο έχει λιώσει, μεταξύ μας, θεωρώ ότι δεν μπορεί και δεν γίνεται να αποτελεί τη μόνιμη δικαιολογία. Το ξέρουμε από το περασμένο καλοκαίρι ότι είναι δύο παίκτες που δύσκολα αντικαθιστώνται. Αλλά δεν μπορεί να είναι αυτή η μόνιμη δικαιολογία στις ήττες. Πρέπει να βρεθεί κι ένας τρόπος ώστε (τουλάχιστον) η ομάδα να μην παρουσιάζει εικόνα ηττοπάθειας όταν οι συγκεκριμένοι δύο δεν αγωνίζονται. Και τη λύση αυτή πρέπει να τη βρει ο προπονητής.

Τέτοιες εμφανίσεις και ήττες σκοτώνουν την ψυχολογία, αποτελούν πισωγυρίσματα, φέρνουν ατελείωτη γκρίνια και ψαλιδίζουν τη χαρά του μέσου οπαδού. Δεν αρκεί μια πρόκριση για να χρυσώσει το χάπι και ας μην ξεχνάμε ότι έπεται νέο ντέρμπι απέναντι στον Παναθηναϊκό. Ο οποίος όχι απλώς δεν θα χαριστεί στην ΑΕΚ, αντιθέτως θα κοιτάξει να την φέρει στη δυσκολότερη δυνατή θέση. Με εμφάνιση σαν τις τελευταίες δύο, δεν αποκλείω μια βαριά ήττα.

Κι αν θέλετε να το πάμε πιο κάτω, αν η ΑΕΚ δεν παρουσιάσει πρόσωπο αισθητά βελτιωμένο, θεωρώ ότι δεν έχει πάνω από 30% να περάσει από τον τον ΠΑΟΚ στο κύπελλο. Δεν βλέπω πως μπορεί να το κάνει απέναντι σε μια ομάδα που είναι τόσο συμπαγής, σκληρή και δεμένη, η οποία ώρες ώρες σε κάνει να τη ζηλεύεις. Ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης!

Υ.Γ. Ευτυχώς που υπάρχει και ο Μπλάνκο για να φαίνεται ότι ο Σκόκο κάνει και κάτι που έχει ουσία μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Αν δεν είχε μετατρέψει σε γκολ τη σέντρα του συμπατριώτη του, τώρα θα μιλούσαμε για ακόμα ένα “αόρατο” ματς του ακριβοθώρητου και ακριβοπληρωμένου δήθεν ηγέτη της ΑΕΚ. Καλός παίκτης ο Σκόκο όταν το θυμάται, ηγέτης όμως δεν γίνεσαι, ηγέτης γεννιέσαι...