Φάσεις, ευκαιρίες, δοκάρια, χαμένο πέναλτυ και ένα ανέλπιστο τρίποντο για την ομάδα, που απείλησε λιγότερο και ήταν η Αρσεναλ. Όλα αυτά όμως εξαφανίζονται από το πλάνο μας, από την σκηνή του 50ου λεπτού.

Ο Μικέλ Αρτέτα, ο Ισπανός μέσος της Αρσεναλ, είναι κάμποσα λεπτά ξαπλωμένος στο χορτάρι, μετά από σύγκρουσή του με τον Χέντερσον. Το φορείο είναι εκεί και ο άτυχος παίκτης μεταφέρεται εκτός αγωνιστικού χώρου. Εκείνη λοιπόν την στιγμή, όλο το Ανφιλντ σηκώνεται όρθιο και χειροκροτά τον ποδοσφαιριστή. Θα μπορούσε κανείς να πει, ότι είναι επίδειξη fair-play. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο Αρτέτα υπήρξε βασικό στέλεχος της μισητής αντιπάλου της πόλης Έβερτον. Όμως για τους Άγγλους οπαδούς, η «αντιπαλότητα» έχει τελείως διαφορετική έννοια. Τι και αν είναι «εχθρός»; Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι και η αντιπαράθεση έχει τα όρια της. Ακόμη και αν πρόκειται για έναν ποδοσφαιριστή, που συγκέντρωσε τα πυρά της εξέδρας τα περασμένα χρόνια.

Το «μίσος» που χωρίζει τις δύο ομάδες, είναι παραπάνω από ποδοσφαιρικό. Όλα όμως υποχωρούν, μπροστά στο αυτονόητο, την αξία της ανθρώπινης ζωής. Εκεί δεν υπάρχει αντίπαλος, δεν υπάρχει εχθρός. Υπάρχει ο συνάνθρωπος. Νομίζω ότι όσοι μπορούν να καταλάβουν, ένιωσαν το συναίσθημα, ακόμη και μέσα από την τηλεοπτική εικόνα. Είναι στιγμές, που μένουν στην ιστορία. Στιγμές, που μας θυμίζουν, για ποια πράγματα αξίζει να παλεύουμε, να «σκοτωνόμαστε» ή να στενοχωριόμαστε.

Και η μπάλλα δεν είναι ανάμεσα σε αυτά.

ΥΓ Φανταστείτε δηλαδή, σε ντέρμπυ Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού ή ΠΑΟΚ-Άρη, να σηκωθεί η κερκίδα των γηπεδούχων για να αποτίσει φόρο τιμής, σε παίκτη του αντιπάλου… Ξέρω… Ούτε στην φαντασία μας δεν μπορεί να συμβεί…

Πηγή: pamesports.gr

Αγγλία Άρσεναλ Λίβερπουλ Ποδόσφαιρο SPORTS