Το «θαύμα» του ΑΠΟΕΛ δεν θα συνέβαινε ποτέ στην Ελλάδα

Το άρθρο στο aixmi.gr:
Το «θαύμα» του ΑΠΟΕΛ, που ήρθε από το πουθενά για να προκριθεί στις 8 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, αποτελεί περίπτωση που πρέπει ευρύτερα να μελετηθεί στη χώρα μας και να μας διδάξει -αν έχουμε τη διαύγεια να εξαγάγουμε τα σωστά συμπεράσματα (πράγμα λίαν αμφίβολο) για το πώς θα αποφύγουμε νέες παλινωδίες και γκάφες και πώς θα δημιουργήσουμε μια νέα καλύτερη πραγματικότητα για τη δοκιμαζόμενη χώρα μας. Η περίπτωση του ΑΠΟΕΛ δεν αποτελεί φαινόμενο όχι μόνο ποδοσφαιρικό, αλλά και καλής λειτουργίας, έξυπνης ευφάνταστης και δημιουργικής. Πράγματα που λείπουν, όσο τίποτα άλλο στην Ελλάδα σήμερα.

Πολλοί χάρηκαν διότι υπήρξε επιτυχία μιάς ελληνοκυπριακής ομάδας. Και σε εποχές εθνικής ταπείνωσης ψάχνουμε να βρούμε οποιοδήποτε ίχνος περηφάνειας, οπουδήποτε. Φυσικά, για μας τους �?λληνες, το «θαύμα» του ΑΠΟΕΛ δεν έχει τίποτα να κάνει με εθνική ενατένιση ή περηφάνεια. Αντιθέτως, μας διδάσκει τι κάνουμε λανθασμένα σε αυτή τη χώρα και φθάσαμε σε αυτά τα χάλια. Ας δούμε γιατί.

Όλοι οι παίκτες του ΑΠΟΕΛ, ουδενός εξαιρουμένου, είχαν καριέρα στην Ελλάδα πριν από τη μετανάστευσή τους στην Κύπρο. Όλοι. Και πάνω από όλους ο σέρβος προπονητής Γιοβάνοβιτς, που είχε εργασθεί σε ομάδες όπως ο Ηρακλής και εξεδιώχθη ως «αποτυχημένος». Αναγκάσθηκε να αναζητήσει καταφύγιο στην Κύπρο κι εκεί μάζεψε τους «απόβλητους» των ελληνικών γηπέδων, ποδοσφαιριστές, όπως ο Χιώτης κι ο Μαντούκα, που δεν έκαναν στην ΑΕΚ, τον Άρη ή ακόμα και τον Ατρόμητο Αθηνών, που θεωρούντο «ατάλαντοι» η «ασήμαντοι». Κι άρχισε να χτίζει μια νέα ομάδα από το μηδέν, εμπνέοντας στους «αποτυχημένους» το αίσθημα ότι είναι στο χέρι τους να αντιστρέψουν την εικόνα και να διαμορφώσουν μια νέα πραγματικότητα, που θα μετατρέψει την αποτυχία σε επιτυχία.

Εργάσθηκε σιωπηρά, μεθοδικά, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Κι η διοίκηση του ΑΠΟΕΛ που δεν αποτελείται, προφανώς, από βαριεστημένους εφοπλιστές, που απλώς θέλουν να κάνουν το κομμάτι τους, ή από λαμόγια που θέλουν να αρπάξουν ό,τι υπάρχει για να πλουτίσουν εις βάρος της ομάδας, έκανε ό,τι πιο σοφό θα μπορούσε να κάνει. Επέτρεψε στον Γιοβάνοβιτς να φτιάξει την ομάδα που ήθελε, χωρίς να του βάζει εμπόδια, χωρίς να του βάζει τρικλοποδιές, χωρίς να παρασύρεται από τις ακραίες εκδηλώσεις των οργανωμένων οπαδών, που ως χούλιγκανς απειλούν και καταστρέφουν στο πρώτο στραβοπάτημα κάθε προπονητή, που προσπαθεί και κάθε ποδοσφαιριστή, που επιχειρεί.

Και, φυσικά, δεν είχαν οι του ΑΠΟΕΛ το άγχος του οπαδικού τύπου, που παίζει τα παιχνίδια του ενός η του άλλου επιτήδειου «επιχειρηματία», που εκμεταλλεύεται προς ίδιον όφελος τις ομάδες, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες.

Έτσι, αργά αλλά σταθερά, ο Γιοβάνοβιτς έχτισε την ομάδα που θαυμάσαμε και πάλι με τον αποκλεισμό της πάλαι ποτέ κραταιάς γαλλικής Λυών. Για πρώτη φορά στην ιστορία μια κυπριακή ομάδα βρίσκεται στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ. Και ποιος ξέρει πόσο καλύτερα θα πάνε τα πράγματα από εδώ και πέρα για τον ΑΠΟΕΛ;

Ακόμα, όμως, κι αν αποκλεισθούν στον επόμενο γύρο, κάτι που είναι πολύ φυσιολογικό διότι πλέον θα αντιμετωπίσουν πολύ δυσκολότερες ομάδες, η επιτυχία είναι δεδομένη. Το «θαύμα» του ΑΠΟΕΛ δεν θα συνέβαινε ποτέ στην Ελλάδα. Η διαφορετική νοοτροπία και το διαφορετικό σύστημα, που υπάρχουν στην Κύπρο, επέτρεψαν στους «αποτυχημένους» στον ελλαδικό χώρο να γίνουν πετυχημένοι στην Μεγαλόνησο.

Και πολύ φοβόμαστε ότι είναι αυτό το διαφορετικό σύστημα κι η διαφορετική νοοτροπία σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις, που δεν επιτρέπει στην Ελλάδα να βγει από τον φαύλο κύκλο στον οποίον έχει περιέλθει μέσα στην μιζέρια, την υπανάπτυξη και την κατάρρευση. Ίσως το παράδειγμα του ΑΠΟΕΛ μας επιτρέψει να δούμε τα λάθη μας και να τα διορθώσουμε. Χωρίς, βέβαια, να είμαστε πολύ αισιόδοξοι. Μωραίνει Κύριος…