Οχι, οι υπερβολές που ακούστηκαν σε αυτές τις περιπτώσεις δεν ισχύουν και δεν έχουν βάση.

Δεν είναι άλλος παίκτης ο Μαντούκα από αυτόν που ζήσαμε και είδαμε στην Ελλάδα. Δεν είναι πολύ διαφορετικός ο Χιώτης ή ο Μαρσέλο Ολιβέιρα, δεν είναι από άλλον πλανήτη ο Αΐλτον που ακούω από κάποιους ότι «τέτοιον παίκτη δεν έχουμε στην Ελλάδα» (ο Μιραλάς ας πούμε είναι καλύτερος από τον Αΐλτον).

Οχι, δεν είναι κράμα Μουρίνιο και σερ Αλεξ Φέργκιουσον ο Γιοβάνοβιτς και όχι, του χρόνου ο στόχος για τον ΑΠΟΕΛ δεν είναι τα ημιτελικά ή να σηκώσει το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ, γιατί τώρα ξέρει και πήρε το μάθημά του από τη Ρεάλ.

Ο ΑΠΟΕΛ είναι εκεί που είναι για δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος, η απόλυτη ηρεμία που επικρατεί στον σύλλογο. Σε αυτή την ομάδα ό,τι και να έχει συμβεί εδώ και μία πενταετία ποτέ δεν την έπιασε πανικός. Ποτέ. Ούτε τη χρονιά που χάθηκε ο τίτλος, επειδή σε τέσσερα συνεχή ντέρμπι δεν κατάφερε να νικήσει την Ομόνοια. Ούτε επειδή η Ομόνοια εκείνη τη χρονιά σάρωσε ό,τι καλό υπήρχε στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Βγήκε δεύτερος ο ΑΠΟΕΛ, έκανε την αυτοκριτική του, κράτησε τον προπονητή του, διατήρησε τον βασικό κορμό του και απλώς έκανε ορισμένες σημαντικές προσθήκες και επέστρεψε.

Το ίδιο θα συμβεί και φέτος που είναι πιθανό όχι απλώς να χαθεί ο τίτλος, αλλά να τερματίσει στην τρίτη θέση ο ΑΠΟΕΛ. Δεν θα διώξουν τον Γιοβάνοβιτς, δεν θα ασπασθούν την άποψη του όχλου ότι οι παίκτες έπαιζαν μόνο στην Ευρώπη και διάλεγαν αυτά τα ματς γιατί το πριμ ήταν μεγάλο. Δεν θα κρατήσουν, όμως, και όλους τους παίκτες χατιρικά, επειδή βοήθησαν την ομάδα να φτάσει εκεί που έφτασε. Οποιος κάνει θα μείνει, όποιος όχι θα πάει στο καλό. Απολύτως επαγγελματικά πράγματα δηλαδή, και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος. Επίσης μη φανταστεί κανείς ότι ο ΑΠΟΕΛ, έχοντας γεμάτο όχι απλώς πορτοφόλι, αλλά ολόκληρο χρηματοκιβώτιο, θα βγει στη γύρα για να σκορπίσει εκατομμύρια ευρώ και να πάρει παίκτη από την Πόρτο ή τη Μίλαν ή την Αρσεναλ. Το αντίθετο. Η πολιτική θα παραμείνει η ίδια.

Ξέρετε ποια είναι τα δύο ονόματα που κυκλοφόρησαν τελευταία ως μεταγραφικοί στόχοι; Και δεν έχει σημασία αν έχουν βάση ή όχι, δείχνουν το σκεπτικό του συλλόγου ακόμα και τώρα που τα λεφτά περισσεύουν. Το ένα είναι ο Μήτρογλου, ο οποίος θεωρείται υπέρβαση για τον σύλλογο, και ο άλλος ο Λαζαρίδης που μένει ελεύθερος από τον Αρη. Και επειδή για τον πρώτο οι περισσότεροι έχετε άποψη, για τον δεύτερο σας λέω ότι εδώ και δύο χρόνια είναι ο πιο σταθερός παίκτης του Αρη. Και ξέρετε τι μαθαίνω ότι έχει μετρήσει στη γνώμη του Γιοβάνοβιτς; Τα ματς που έκανε πέρυσι στο Europa League και κυρίως αυτά κόντρα στην Ατλέτικο Μαδρίτης.

Αν πάει στην Κύπρο ο Λαζαρίδης, λοιπόν, οι μισοί θα λένε «δεν γίνονται αυτά, ο Λαζαρίδης έγινε παίκτης» και οι άλλοι μισοί θα λένε «ε, βέβαια, αυτόν τον Ελληνα Μπεκενμπάουερ κανείς δεν τον είδε...». Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει. Ο Λαζαρίδης είναι αυτό που είναι και όταν παίζει σε μία καλή ομάδα σαν τον Αρη του Κούπερ κάνει πολύ καλές εμφανίσεις, το ίδιο καλές θα κάνει αν θα παίξει και στον ΑΠΟΕΛ του Γιοβάνοβιτς. Κάπως έτσι, λοιπόν, θα χτιστεί ο επόμενος ΑΠΟΕΛ και κάπως έτσι φτιάχτηκε και αυτός που, φυσικά και με αρκετή δόση τύχης, πέτυχε το θαύμα.

Πηγή: sday.gr

Κύπρος ΑΠΟΕΛ Ποδόσφαιρο SPORTS