Μπορεί κάποιες εποχές να υπάρχει η σχετική κόντρα ή να παίρνει για λίγο τα ηνία η άλλη, σε βάθος χρόνου όμως όλοι γνωρίζουν τον δυνατότερο. Ίσως με εξαίρεση την Γλασκώβη, όπου όμως το θρησκευτικό στοιχείο δίνει άλλη διάσταση στην κόντρα Ρέιντζερς – Σέλτικ, οι άλλες «ποδοσφαιρικές πρωτεύουσες έχουν της δική τους ιστορία.
Ακριβώς αυτή η συνισταμένη, έκρινε και τον πρώτο ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας. Η Λίβερπουλ ήταν κακή, τραγική, μακριά από τα στάνταρ που έχουν συνηθίσει οι οπαδοί της, δη οι μεγαλύτεροι. Ακόμη όμως και όταν προηγήθηκε η μπλε πλευρά της πόλης του Λίβερπουλ, ουδείς πόνταρε με ασφάλεια στην επικράτηση της Έβερτον. Διότι η ποιότητα του συγκροτήματος του Μόγιες έχει ταβάνι.
Όταν λοιπόν ισοφάρισε ο Σουάρες από το λάθος του Ντιστέυ (που συναγωνίστηκε σε γκάφα τον Κάραχερ, στο 1-0), οι περισσότεροι οπαδοί των «εφοπλιστών» ένιωσαν το «τέλος» να έρχεται. Μπορεί ο Κάρολ να έχασε τα άχαστα. Μπορεί ο Νταλγκλίς να μην πήρε πάλι καλό βαθμό στο κοουτσάρισμα, έτσι όπως όμως κυλούσε το 90λεπτο, με κάποιο τρόπο το γκολ θα ερχόταν.
Ο τελικός και του Κυπέλλου αποτελεί μια μίνι-εξιλέωση των «κόκκινων» για την άθλια πορεία στο πρωτάθλημα και η κατάκτηση του απλά θα τονώσει το πρεστίζ και θα εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή της παρουσία, με την απευθείας πλέον πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα.
Σε καμία περίπτωση όμως δεν αλλάζει τα δεδομένα: χρειάζεται ηλεκτροσόκ και μετεγγραφική ενίσχυση για να μπορέσει να ξαναμπεί σφήνα στις ομάδες του Λονδίνου και κυρίως του γειτονικού Μάντσεστερ.
ΥΓ. Για τον αυριανό ημιτελικό, μην ξεχνάτε ότι αφεντικό στο Λονδίνο είναι άλλος (η Άρσεναλ). Επομένως, και πιο αμφίρροπος θα είναι και περισσότερο ενδιαφέρων. Για αυτό μην φάτε πολύ αρνί, για να τον απολαύσετε. Καλή Ανάσταση σε όλους!
Πηγή: pamesports.gr