Φυτέψτε το τσιπάκι!

Όσο κι αν η κρίση της οικονομίας έχει ισοπεδώσει τις extravagant πολιτικές των Αγγλικών ομάδων των δύο προηγούμενων δεκαετιών, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του ποδοσφαίρου της χώρας η οποία απεικονίζεται στη μεγάλη απόσταση που χωρίζει πλέον τις δύο ομάδες καταρχήν του Manchester και στη συνέχεια τις Chelsea, Arsenal και Tottenham από τις υπόλοιπες, ο χαρακτήρας της βρετανικής φιλοσοφίας δεν πρόκειται να πεθάνει ποτέ!

Γι αυτό και η λογική του καλώς εννοούμενου ανταγωνισμού, που υπαγορεύει στον οποιονδήποτε να προσπαθεί να φύγει νικητής από το γήπεδο, χαρίζει μια ζωή στο κύπελλο Αγγλίας τελικούς όπως αυτός που έβγαλε την Chelsea νικήτρια, μία «ανάσα» πριν επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για την πτήση που οδηγεί στο κορυφαίο στέμμα της Ευρώπης, στο Μόναχο.

Σε καμία άλλη χώρα αυτό το ματς δεν θα τελείωνε με ομαλότητα, εάν η ηττημένη ομάδα είχε δικαίωμα να φωνάζει (όπως η Liverpool για το 1-2) πως δεν της επέτρεψε ο βοηθός να ισοφαρίσει. Μικρή σημασία έχει να ανοίξουμε την κουβέντα για τα χιλιοστά της μπάλας, καθώς δεν φαίνεται στο replay εάν πέρασε ολόκληρη στην απόκρουση του Τσεχ. Κανένας βοηθός στον κόσμο δεν μπορεί να πάει στη σέντρα, μετρώντας το γκολ, μόνο επειδή χρειάστηκε να το υποθέσει. Με «μάλλον» δεν εξαφανίζεται η αμφιβολία.

Η ιστορία πάντως κάνει κύκλους, πολλές φορές με τρόπο αντίθετο. Όσοι είδαν το γκολ που (σωστά ή λάθος) δεν μέτρησε στην κεφαλιά του Κάρολ, θυμήθηκαν τι έγινε πριν επτά χρόνια, στην πρώτη αναμέτρηση Chelsea – Liverpool, που ξεκίνησε τη διαδρομή με τις αμέτρητες μάχες τους σε όλες τις διοργανώσεις έως αυτή, την 31η.

Τότε λοιπόν που ο βοηθός έστειλε τους «κόκκινους» στον τελικό του Champions League, μ’ ένα γκολ που «είπε» πως μετράει επειδή το φαντάστηκε! Καθώς στο σουτ του Λουίς Γκαρσία, το σώμα του κεντρικού αμυντικού των Λονδρέζων, που ήταν ο Γκαλάς, εάν θυμάμαι καλά στην μετάδοση της ΝΕΤ που κάναμε τότε μαζί με τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, κάλυπτε τη φάση. «Δεν γίνεται να πας στη σέντρα όταν δεν έχεις δει τη φάση καθαρά» δήλωσε μετά το τέλος του ημιτελικού σωστά ο Μουρίνιο.

Στην τωρινή περίπτωση «φταίει» το δοκάρι που απαγορεύει τη σαφή εικόνα της στιγμής. Άρα «μάλλον» δεν πέρασε ολόκληρη. (;).

Σε κάθε περίπτωση το «μάλλον», λέει ο άγραφος κανόνας, συνοδεύει πάντοτε τον αμυνόμενο. Η παρέα του Ζεπ Μπλάτερ πάντως απέκτησε ένα ακόμη επιχείρημα για το τσιπάκι που θέλει να «φυτέψει» στη μπάλα, ή για τον τρόπο που εν πάση περιπτώσει θα αποφασιστεί στο παγκόσμιο συνέδριο τις πρώτες ημέρες του Ιουνίου πως η τεχνολογία θα συμβάλλει να εξαφανιστούν για πάντα τέτοιου είδους αμφιβολίες. Στα παγκόσμια κύπελλα σίγουρα. Στην Ευρώπη ο Πλατινί διαφωνεί…

Στον τελικό η Chelsea ήταν για μία ώρα η σοβαρή και εγκρατής ομάδα, η οποία ήξερε πώς να εμποδίσει καταρχήν τη Liverpool έστω να μπει στο ματς, αλλά και πώς να μην «ανοίξει» την παραμικρή κουβέντα στην άμυνά της για τον απομονωμένο Σουάρες.

Μετά το 60΄πάντως οι Reds εμφανίστηκαν στο χόρτο, δίνοντας και το παραμικρό από τα ψυχικά αποθέματα που μπορεί να έχει κανείς σε τέτοιου χαρακτήρα ματς. Μέχρι εκεί. Γιατί εάν μιλήσουμε για τα ονόματα των ποδοσφαιριστών που φοράνε αυτή την τεράστια φανέλα της ομάδας του Anfield θα πρέπει να μελαγχολήσουμε. Το βλέμμα του Ίαν Ρας στο 2-0 τα «είπε» όλα…

Πηγή: pamesports.gr