Chelsea=άμυνα=κύπελλο

Οι οποίοι εξακολουθούν να προσδιορίζονται ως τέτοιοι, δηλαδή καλύτεροι (στον κόσμο, όχι απλά στην Ισπανία και την Ευρώπη), όμως την Ισπανική Λίγκα κατέκτησε η Real και το Champions League (το οποίο αποχαιρέτησε από τον ημιτελικό) ταξίδεψε μέχρι τη βιτρίνα του Club της Τσέλσι, στο Δυτικό Λονδίνο!

Ακόμη πιο κοντά στις λάθος προσεγγίσεις και οι δημοσιογράφοι, που έδιναν φαβορί στον τελικό τη Μπάγερν. Επειδή ήταν η καλύτερη ομάδα και στις τρεις γραμμές πριν αρχίσει ο αγώνας, παρά τις απουσίες της. Είχε άλλωστε και η Αγγλική ομάδα εξίσου οδυνηρές απώλειες. Κατά συνέπεια η έδρα είχε αναδείξει τροπαιούχο πριν τη σέντρα. Το αποτέλεσμα ωστόσο ήταν διαφορετικό και –δυστυχώς για τους ρομαντικούς της μπάλας αυτό- δεν είναι άμεσα συνδεδεμένο με το θέαμα, αλλά την τακτική. Δεν ξέρω πόσο υπερβολικό ακούγεται, όμως ο Ντι Ματέο μπορεί σιγά σιγά να χαρακτηριστεί Ελένιο Ερέρα της νέας εποχής. Ακόμη περισσότερο και από τον Μουρίνιο! Καθώς ο Πορτογάλος δεν επικαλείται στα σχέδια του μόνο την άμυνα ως ευαγγέλιο. Ο Ιταλός όμως το κάνει και κερδίζει! Απέκλεισε (σε δύο ματς παρακαλώ) τη Μπαρσελόνα και αποτελείωσε τους Βαυαρούς στον τελικό μέσα στο σπίτι τους!

Ποια θα μπορεί να ήταν η πιο καλή εξήγηση για να υπενθυμίσει πως όσα αφεντικά του πάγκου λάτρεψαν το δόγμα της καταστροφής κάθε προσπάθειας του αντιπάλου, πριν οι ίδιοι προσπαθήσουν να δημιουργήσουν, τις περισσότερες φορές έφυγαν αυτοί από το γήπεδο χαμογελώντας; Τα υποτιμητικά σχόλια που απαξίωναν την τακτική της άμυνας της Τσέλσι, με τις μπηχτές για «λεοφωρείο μπροστά στο τέρμα» δεν πιστεύω πως θα κάνουν τον Ντι Ματέο, τον Ιταλό πρωταθλητή Ευρώπης πλέον, να αισθανθεί αμήχανα. Ή μήπως ο Ρεχάγκελ είχε νιώσει ανάλογα, μαζί και όλοι οι Έλληνες, με τον τεράστιο θρίαμβο της Εθνικής μας το 2004, που βασίστηκε στην άμυνα και έδωσε τροφή για σχόλια σε όλο τον πλανήτη τότε;

Η άμυνα δίνει τους τίτλους. Αρέσει δεν αρέσει. Όποιος προτιμά το θέαμα να το παραδεχτεί και όταν χάνει η ομάδα του. Γιατί ο Ντελ Πιέρο στον τελικό του Champions League το 2003 έκλεγε μόλις ο Σεβτσένκο ευστόχησε στο τελευταίο πέναλτι στο Old Trafford. Σ ένα τελικό που δεν έγινε ένα σουτ μέχρι να ξεκινήσει η διαδικασία των εκτελέσεων για την ανάδειξη του νικητή, στον Ιταλικό εμφύλιο. Ούτε ο Χάπελ θεωρώ πως έφυγε από το Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας το 1983 στεναχωρημένος, επειδή το Αμβούργο, μετά το γκολ του Μάγκατ στο ξεκίνημα, περίμενε τη Γιουβέντους μπροστά από την περιοχή. Κανείς δεν μίλησε για «λεοφωρείο» τότε, αλλά για την τεράστια μαγκιά της Γερμανικής ομάδας.

Ο Αμπράμοβιτς χρειάζεται λοιπόν να το ξανασκεφτεί. Γιατί η θέση του κόουτς μπορεί να αξίζει σε πιο φανταχτερό όνομα, για τα χρήματα που διαθέτει, όμως ο Ντι Ματέο φέρνει αποτελέσματα.

Όσο για τον πιο ακριβοπληρωμένο τηλεσχολιαστή του κόσμου, τον Γκάρι Λίνεκερ, που έγραψε ιστορία με την φράση «Το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι 11 εναντίον 11, αλλά στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί», να τα ξαναπούμε; Εκείνο το πρωί λοιπόν στη Λισαβόνα, πριν 8 χρόνια, (μας) έλεγε στους Έλληνες δημοσιογράφους. «Έως εδώ ήταν καλά. Δεν γίνεται να πάρετε το κύπελλο με την Πορτογαλία γηπεδούχο»! Ό,τι πεις Γκάρι…

Πηγή: pamesports.gr