Τα μυστήρια των κληρώσεων

Άλλη μια παράσταση των δύο καλύτερων αυτή τη στιγμή ομάδων στην Ευρώπη στο Λονδίνο είναι ότι καλύτερο για τον ποδοσφαιρόφιλο.

Και για την ΟΥΕΦΑ φυσικά που μετρά θεαματικότητες, έσοδα από τηλεοπτικές και χορηγικές συμφωνίες.

Μόνο που το Τσάμπιονς Λιγκ είναι κάτι περισσότερο απ’ όλα αυτά. Είναι μια μάχη ομάδων από όλη την Ευρώπη.

Κι όταν στον τελικό έχουμε έναν εμφύλιο, οποιοδήποτε εμφύλιο, ανεξαρτήτως εθνικότητας δημιουργεί ένα έλλειμμα.

Δεν θέλω να μπω στη λογική των Τούρκων που όπως κι εμείς βλέπουν διαρκώς σενάρια συνωμοσίας. Δεν υπάρχει αμφιβολία, και οι Τούρκοι, και οι Έλληνες θα έβαζαν το χεράκι τους για ένα εμπορικό τελικό.

Μόνο που μας διαφεύγει κάτι. Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ είναι από μόνος του εμπορικός. Ότι ομάδες και να παίξουν. Είναι η διοργάνωση που δίνει το τόνο της εμπορικότητας κι όχι οι ομάδες που συμμετέχουν.

Για να φθάσεις στον τελικό πάει να πει ότι έχεις παίξει μπάλα και το αξίζεις.

Αν ήμουν αξιωματούχος της ΟΥΕΦΑ θα ήθελα δύο εμφύλιους στα ημιτελικά. Θα είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον θα απογείωναν την τηλεθέαση και θα έδιναν άλλο κύρος στο θεσμό.

Ο τελικός δεν μπορεί να πάει καλύτερα. Τον βλέπουν όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στην Ασία, στη Νότια Αμερική, στην Αφρική, στην Ωκεανία, έχει το ειδικό βάρος επειδή ακριβώς είναι ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ.

Κι όπως συμβαίνει σε άπειρους τελικούς όλα μπορεί να συμβούν. Όλα είναι ανοιχτά σε ένα ματς που θα εξαντληθεί σε 90 ή 120 λεπτά ή ακόμα και στη διαδικασία των πέναλτι.

Αν η ΟΥΕΦΑ… πείραζε τα μπαλάκια να είστε σίγουροι ότι η Στεάουα και ο Ερυθρός Αστέρας δεν θα είχαν κατακτήσει ποτέ το τρόπαιο. Ακόμα κι ο Παναθηναϊκός δεν θα είχε φθάσει ποτέ του στον τελικό, το 1971.

Πολύ απλά μερικές φορές οι θεωρίες συνωμοσίας είναι αναπόφευκτες. Εάν είχαμε εμφύλιο Γερμανών και Ισπανών στα ημιτελικά θα λέγαμε ότι… μαγειρεύτηκε η κλήρωση για να μην έχουμε ξανά δύο ισπανικές ομάδες στον τελικό. Τώρα που έγινε το ακριβώς αντίθετο πάλι ψάχνουμε το τι έγινε…

Πηγή: pamesports.gr