Δεν έχω πρόχειρες τις στατιστικές, αλλά έχω την εντύπωση ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να είναι μεταξύ των πέντε ομάδων που έχουν πάρει τις λιγότερες κίτρινες κάρτες στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Την Τετάρτη κέρδισε τη Μαρσέιγ με έναν μόνο κιτρινισμένο ποδοσφαιριστή, τον Τοροσίδη. Στα ενενήντα λεπτά δεν υπήρξαν ούτε σκληρά μαρκαρίσματα, ούτε υπέρμετρη δύναμη, ούτε επιδείξεις μαγκιάς. Μόνο μπάλα: απλό, όμορφο, καθαρό ποδόσφαιρο.

Βράδυ

Την Τετάρτη το βράδυ μετά το τέλος του ματς έγραψα στο twitter ότι το ηθικό δίδαγμα της βραδιάς είναι να αφήσουν τον προπονητή του Ολυμπιακού ήσυχο να δουλέψει. Πήρα δεκάδες απαντήσεις φίλων που μου ζητούσαν να το πω αυτό σε δημοσιογράφους ή σε οπαδούς. Ομως εγώ δεν ήθελα να κάνω πολεμική, ήθελα να επισημάνω την ηθική διάσταση της ιστορίας – το ηθικό δίδαγμα. Το «Ηθικό» είναι το συνώνυμο του ψυχικού σθένους. Και η ηθική είναι το σύνολο των κανόνων που διαχωρίζουν το Καλό από το Κακό. Αν αύριο ο Βαλβέρδε έφευγε από την Ελλάδα θα τον θυμόμουν κυρίως ως έναν ηθικό άνθρωπο, δηλαδή έναν άνθρωπο με ψυχικό σθένος που δουλεύει στο όνομα ενός δικού του κανόνα, που αφορά το Καλό. Το Καλό της ομάδας, το Καλό των παικτών του, το Καλό των οπαδών για τους οποίους πάντα έχει να πει κάτι δείχνοντας ότι τους σέβεται χωρίς σχεδόν ποτέ να τους κολακεύει.

Aψογα

Δε θέλω να σας γράψω για τα άψογα είκοσι πρώτα λεπτά του Ολυμπιακού – δηλαδή για τη βάση της στρατηγικής του στη Μασσαλία. Η Μαρσέιγ γνώριζε ότι ο Ολυμπιακός μπαίνει στα ματς αργά πετώντας συνήθως το πρώτο τέταρτο: εμφανώς αιφνιδιάστηκε από το ψυχωμένο ποδόσφαιρο των πρωταθλητών και έχασε σχεδόν ένα ημίχρονο μέχρι να συνέρθει. Θεωρώ ότι για σας που με διαβάζετε, αυτά πλέον είναι εύκολα και ανάξια επισημάνσεων. Δε θέλω επίσης να τονίσω το προφανές, ότι δηλαδή το πέρασμα στο ματς του Γέστε και του Φετφατζίδη ήταν ένα καθαρό σημάδι στην ομάδα για να προσπαθήσει να σκοράρει: αυτά είναι παρατηρήσεις εύκολες. Επίσης δε μου πάει να εξηγήσω γιατί ο Μανιάτης για το συγκεκριμένο ματς ήταν χρησιμότερος από τον αγκυροβολημένο Ορμπάιθ: όποιος έχει μάτια είδε πόσο ο πρώην αρχηγός του Πανιωνίου πίεσε τον Σεϊρού και τον Ντιαρά. Αν θέλω κάτι, είναι να κρατήσετε από αυτό τον ποδοσφαιρικό αρχιτεκτονικό θρίαμβο αυτού του σημαντικού προπονητή το ηθικό δίδαγμα του κόουτς. Το σθένος υπέρ του Καλού.

Κανόνας

Μουρμουράνε οι Ελληνες παίκτες του Ολυμπιακού για τον Βαλβέρδε; Εγώ λέω ότι αν το κάνουν είναι άδικοι, αλλά ας πούμε πως ναι. Αρκεί να δει κανείς τη διαχείριση του χθεσινού ματς για να καταλάβει ότι κάθε επιλογή του προπονητή υπαγορεύεται από έναν κανόνα δικαιοσύνης. Ο Βαλβέρδε θα μπορούσε να μην ξεκινήσει τον Μανιάτη, αλλά να βάλει από την αρχή τον Γέστε π.χ., κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα. Θα μπορούσε επίσης να δώσει χρόνο συμμετοχής (ένα τέταρτο π.χ.) στον Φέισα, ζητώντας του ηρωισμούς και άλλα τέτοια που οι προπονητές απαιτούν – θυμόσαστε πώς κάποτε ξεπάστρεψαν τον Πατσατζόγλου. Θα μπορούσε να μη βάλει ούτε λεπτό το Φετφατζίδη, που δεν είχε κάνει μισό ματς της προκοπής φέτος ούτε με τον Ολυμπιακό αλλά ούτε και με την Εθνική. Θα μπορούσε να βάλει αριστερά τον Μιραλάς αντί του Χολέμπας και να ξεκινήσει τον Πάντελιτς π.χ. Αυτό που προσπαθώ να σας πω είναι ότι κάθε επιλογή του δε βασίζεται παρά μόνο σε έναν κανόνα: το Καλό της ομάδας.

Νίκη

Το Καλό της ομάδας δεν είναι απλά η νίκη: αυτή μπορεί να ρθει και μπορεί και να μην έρθει γιατί ένα γκολ δεν μέτρησε ή γιατί ένα πέναλτι χάθηκε. Το Καλό της ομάδας είναι η συνοχή της, η εσωτερική της γαλήνη, η σύμπνοιά της, η πρόοδος. Ο Βαλβέρδε χρησιμοποιεί τον Μανιάτη σε ένα ρόλο που δεν τον έχει δοκιμάσει (αλλά γνωρίζει πως τον ξέρει) για να τσεκάρει, όχι την αγωνιστική του αξιοπιστία, αλλά τη διάθεσή του για προσφορά. Κρατά στον πάγκο ένα δικό του παιδί, τον Γέστε, γιατί θέλει έναν μαχητή κι όχι μια πριμαντόνα. Ζητά από το Φουστέρ να χαθεί τρέχοντας στο πλάι ως δεξί χαφ, γιατί για μια νύχτα πρέπει να γίνει παράδειγμα. Δίνει στον Φετφατζίδη όχι μια ευκαιρία να παίξει, αλλά μια ευκαιρία να γράψει ιστορία. Τσιγκλάει τον εγωισμό του, τον δοκιμάζει, τον «ψήνει». Αλλος θα τον άφηνε στην άκρη – αυτός του δίνει το παλκοσένικο μιας καταξίωσης, αρκεί να αρπάξει την ευκαιρία να γίνει άντρας. Σε αυτά τα ματς μεγαλώνουν τα παιδιά κι όχι κάνοντας ντρίμπλες για την εξέδρα κόντρα στον ΟΦΗ. Ολη αυτή η διαχείριση έχει ένα ευεργετικό αποτέλεσμα: οι παίκτες έχουν μόνο να αποδείξουν και για τον Βαλβέρδε απόδειξη σημαίνει ευθύνη, θέληση, προσφορά, πίστη. Απόδειξη σημαίνει ηθική, δηλαδή σεβασμός στον κανόνα του Καλού, δηλαδή στην ομάδα.

Ηγέτης

Ο Βαλβέρδε είναι ηγέτης. Κρυμμένος πίσω από ένα ελαφρύ μειδίαμα παρεμβαίνει, διαπαιδαγωγεί, αλλάζει αντιλήψεις, προτάσσει το Καλό. Για αυτό πολλοί δεν τον γουστάρουν. Το Καλό είναι δύσκολο, απαιτητικό. Σπάνιο.

Πηγή: sday.gr

*To άρθρο δημοσιεύτηκε στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας Sportday

Champions League Ποδόσφαιρο SPORTS Ολυμπιακός