Παιχνίδι δίχως λογική και… χωρίς δικαιοσύνη

Η προσπάθεια... προκαταβολικής ανάγνωσης του αγώνα της Ελλάδας με την Πολωνία, ήταν τόσο απλή όσο και το ίδιο το ποδόσφαιρο, που μπορεί κάποιοι να επιχειρούν να το αναλύσουν σαν να είναι... πυρηνική φυσική, αλλά οι βασικές του αρχές επιβεβαιώνονται πάντα. Πρεμιέρα με τη διοργανώτρια + γεμάτο γήπεδο = ενθουσιασμός και πίεση στα πρώτα λεπτά του αγώνα. Ο νόμος των 20 πρώτων λεπτών, στα οποία η εξέδρα και το πάθος μιας ομάδας να δικαιώσει τις προσδοκίες του κόσμου της, επιζητούν απαντήσεις...

Όμως στη θεωρία, ήταν μια μάχη στα... μέτρα μας. Μιλάμε για μια ομάδα του Φερνάντο Σάντος. Σφιχτή στην άμυνα, πολύ προσεκτική και επιμελής στην προσπάθεια να ελέγξει εκείνη το ρυθμό, μαθημένη να μην παρεκκλίνει με κανένα τρόπο από τα βασικά: Δεν ρισκάρουμε με τίποτα κάτω από τη σέντρα και έχουμε ΥΠΟΜΟΝΗ. Ποντάροντας στη μία φάση, στη μία στιγμή, στο ένα στημένο, όπου επιθετικά, αλλά και αμυντικά τα δημιουργήματα του Πορτογάλου τεχνικού κάνουν... θαύματα.

Το κακό, ωστόσο, ήταν ότι η ομάδα που είδαμε χθες στο γήπεδο δεν είχε απολύτως τίποτα να επιδείξει ως... φιλοσοφία Σάντος. Έδινε την εικόνα μιας ομάδας στην οποία δεν κατάφερε να περάσει τίποτα από τον δικό του... τρόπο. Ούτε το βασικό. Αυτό που έμαθε (ήθελε δεν ήθελε) ο Χρήστος Μπούρμπος ένα απόγευμα στους Θρακομακεδόνες, όταν σε μια λάθος πάσα, ο Πορτογάλος σταμάτησε την προπόνηση, γύρισε τη φάση πίσω και του είπε: «Όλοι είναι κλεισμένοι. Ποια είναι η σωστή πάσα;». Και πριν προλάβει να απαντήσει, ο Σάντος είχε κλωτσήσει ήδη τη μπάλα στην εξέδρα: «Αυτή είναι η σωστή πάσα. Αν η μπάλα πρέπει να βγει πλάγιο άουτ, να βγει πλάγιο άουτ. Τόσο απλό είναι».

Αλλά απόψε δεν ήταν. Βλέποντας ένα «σύνολο» να πελαγοδρομεί στα πρώτα 25 λεπτά του αγώνα, να αδυνατεί να παγώσει τον ρυθμό απέναντι σε μια ομάδα που είχε τον ενθουσιασμό να τρέξει και να πιέσει, να κάνει τα λάθη πίσω από τη σέντρα με περίσσια... μεγαλοψυχία, να «επιτρέπει» ακόμη και στον... χθεσινό Νίνη να κάνει τακουνάκι προς τα πίσω έξω από την περιοχή(!), σε μια προσπάθεια να πείσει ότι είναι ο... Μέσι της Ευρώπης, να αδυνατεί να εκμεταλλευτεί τα στημένα επιθετικά και να είναι μόνιμα εκτεθειμένη αμυντικά, πραγματικά απορούσες πόσο... Σάντος ήταν αυτή η εικόνα. Καθόλου, είναι η απάντηση.

Η «λογική» του αγώνα συνεπώς είχε ήδη... καταρριφθεί από το «καλημέρα», με πιο τρανή απόδειξη το γεγονός ότι μια ομάδα που μπήκε στο γήπεδο για να πάει το ματς στο... λάου λάου, μόλις στο 17' βρέθηκε πίσω στο σκορ. Μέσα στην... παραλογία, ήρθε και η αδικία, καθώς η Εθνική βρέθηκε να παίζει με δέκα παίκτες επειδή ο Παπασταθόπουλος δέχθηκε δύο κίτρινες... τραβηγμένες από τα μαλλιά. Και κάπου εκεί, όταν όλα έδειχναν χαμένα, ευτυχώς για την Ελλάδα το παιχνίδι εξακολούθησε να είναι εντελώς... τρελό.

Η παραλογία συνεχίστηκε, έστω και αν βοήθησαν σε αυτό οι πολύ λογικές κινήσεις που έγιναν από τον πάγκο: Η είσοδος του (κορυφαίου του αγώνα με ένα γκολ, ένα κερδισμένο πέναλτι και ένα ακυρωθέν γκολ) Σαλπιγγίδη αντί του αρνητικότατου Νίνη, αλλά και αυτή του Φορτούνη στην πορεία, βοήθησαν την Εθνική να ανατρέψει μια κατάσταση που είχε ξεφύγει πλήρως από τον έλεγχο της.

Το γκολ της ισοφάρισης ήρθε σε ένα καίριο σημείο του αγώνα και τα έφερε όλα τούμπα. Η εξέδρα πάγωσε και ο ενθουσιασμός άλλαξε στρατόπεδο. Η αναμενόμενη εξέλιξη των πραγμάτων, βάση της εικόνας του αγώνα, ήταν η ολική ανατροπή. Όμως είπαμε: Η λογική απουσίαζε χθες από τον... αέρα της Βαρσοβίας. Το πέναλτι χάθηκε από τον πιο έμπειρο ποδοσφαιριστή του γηπέδου, το γκολ δεν μέτρησε για λίγα... χιλιοστά και ως κερασάκι στην τούρτα μιας εντελώς... αντιφερναντικής εμφάνισης, η Ελλάδα δεν έκανε ούτε υποψία φάσης στα τελευταία λεπτά.

Είναι δεδομένο τι χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία. Ωστόσο, στο ημίχρονο θα... υπογράφαμε και με τα δύο χέρια για την ισοπαλία. Η Ελλάδα πήρε τον ένα βαθμό και είναι αναμφισβήτητα μέσα στις δυνατότητές της να παλέψει στα επόμενα παιχνίδια για την πρόκριση. Αρκεί να αποδειχθεί ότι η όλη... παραλογία ήταν της μιας βραδιάς και να διατηρήσει αυτή η ομάδα το απίστευτο πείσμα που έχει να μην λυγίζει με ΤΙΠΟΤΑ...

Υ.Γ.: Τον Φερνάντο Σάντος τον έχω ζήσει τόσο ώστε να βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν κάνει... χατίρια. Για τον λόγο αυτό δεν μπορώ να καταλάβω την επιλογή του Χαλκιά, τόσο στην αποστολή όσο (πόσο μάλλον) και στην ενδεκάδα. Σε αυτές τις διοργανώσεις κάθε ομάδα έχει ανάγκη να ξεκινάει με το «10» ως απόδοση από τον τερματοφύλακα της. Και ο πορτιέρο του ΠΑΟΚ έχει... ξεχάσει την τελευταία φορά που το πλησίασε έστω.

ΠΗΓΗ: aek365.gr