Οι σκληραγωγημένοι της Ευρώπης

Προσήλθαν και πλήρωσαν, προχθές στη Βαρσοβία, πολύ φόρο για ολίγον εισόδημα. Η τρέχουσα ιστορία μας. Το ψυχοφυσικό κόστος ήταν σχεδόν αφόρητο για μόλις ένα βαθμό κέρδος. Αντε και για το μισό εκατομμύριο ευρώ που ο βαθμός έφερε, αφού οικονομολογούμε, στον λογαριασμό της Ομοσπονδίας. Αλλά πάλι μήπως δεν το ξέρουμε; Το ξέρουμε ότι ο ελληνικός τρόπος είναι ο δύσκολος τρόπος. Εύκολο τρόπο σε προκριματικά ή σε τελικά δεν έχουμε. Η Εθνική είναι η πιο σκληραγωγημένη ομάδα της Ευρώπης στο να κάνει τα

πράγματα με τον δύσκολο τρόπο. Να τα καταφέρνει με τον δύσκολο τρόπο. Υπάρχουν, φυσικά, αντισταθμιστικά οφέλη. Για «πιο βαρετή ομάδα στην ιστορία του ποδοσφαίρου» οι παίκτες βίωσαν (και μετέδωσαν σε όσους έβλεπαν) συναισθήματα τέτοιας έντασης, ανατρεπτικά, που είναι για να αμφιβάλλει ζωηρά κανείς εάν τα προσφέρουν στο κοινό ακόμη και οι «συναρπαστικές» ομάδες. Ο κόσμος έχει δει πρεμιέρες, σε Ευρωπαϊκά και σε Παγκόσμια, στις οποίες οι υποτίθεται συναρπαστικοί προξένησαν απερίγραπτη ανία. Η boring Greece μετά την Παρασκευή κλονίστηκε ως στερεότυπο. Επιπλέον, η ομάδα έδειξε στο διεθνές κοινό ενδιαφέροντα πράγματα. Καινούργια πράγματα. Ενα μικρό παράδειγμα. Στα previews εν όψει Euro 2012, ποδοσφαιριστές όπως ο Μανιάτης ή ο Φορτούνης δεν σημάνθηκαν πουθενά. Στα reviews μετά Euro 2012 έχουν πιθανότητες να είναι σεσημασμένοι παντού. Ηδη ξεκίνησαν να (επι)σημαίνονται.

Χρωστάμε ένα βαθύ ευχαριστώ σε εκείνη την ντροπή της Μαδρίτης, τον Βελάσκο Καρβάγιο. Μας άναψε το φιτίλι. Μια ληθαργική ομάδα ο Ισπανός την έκανε να επαναστατήσει. Τη θύμωσε. Την ώθησε στην ανατρεπτικότητα. Δεν θα το πετύχαινε, στην ανάπαυλα, ούτε η πιο εμπνευσμένη ομιλία του Φερνάντο Σάντος στα αποδυτήρια. Ενας μάγος, ο διαιτητής. Η αίσθηση της αδικίας γαλβάνισε την Εθνική. Γαλβάνισε αυτούς που κουβαλάνε την καρδιά για να γαλβανίζονται. Οταν η Εθνική γαλβανίστηκε, απέναντι ο Σμούντα είδε δικούς τους στρατιώτες «να έχουν παραλύσει στην πίεση» («paralysed by the pressure», η ακριβής μετάφραση της δήλωσής του στην πρες-κόνφερανς). Μαζί, αθροιστικά, ο Καραγκούνης κι ο Κατσουράνης μετράνε 210 ματς ως Ανδρες. Οσα όλη η πολωνική ενδεκάδα! Ο Καραγκούνης είναι ο 4ος σε συμμετοχές στους 368 παίκτες του τουρνουά. Οι αριθμοί δεν είναι στατιστική. Είναι γαλόνια. Τα γαλόνια «παίζουν» στη μάχη.

Οι απώλειες δεν παύουν να είναι απώλειες. Σοβαρές, σε μια ομάδα που οι «σταρ» είναι οι οπισθοφύλακες. Ο κόουτς είχε προαποφασίσει πως το rotation στη διοργάνωση επιβάλλεται. Θα το 'κανε, αφού το ρόστερ τού δίνει τη δυνατότητα, έτσι κι αλλιώς. Κατ' επιλογήν. Πιθανότατα, βέβαια, σε άλλες θέσεις. Τις προκεχωρημένες. Τώρα θα το κάνει αναγκαστικά. Στις θέσεις που θα ήθελε να αφήσει απείραχτες, ώστε να αξιοποιήσει για τις άλλες τα περιθώρια ελιγμών. Ας του δώσουμε την πίστη μας ότι θα το βρει. Είναι ο μηχανικός μας. Το πτυχίο δεν το 'χει για την κορνίζα.

Τομογραφία

Οι διαιτητές, πάντοτε και παντού, είναι «άλλος κόσμος». Ο δικός τους κόσμος. Μια τελείως ιδιαίτερη φυλή του ποδοσφαίρου. Αναπόφευκτη φυλή. Ενα αναγκαίο κακό του παιχνιδιού. Με αυτούς δεν έχει «γιατί». Τα περίφημα «por que» του Μουρίνιο. Είναι διαιτητές, τελεία. Οι… τρελοί της υπόθεσης είναι «όλοι οι άλλοι». Ολα, στο δικό τους σύμπαν, κυλούσαν μια χαρά. Τρελοί είναι όσοι (Αγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και λοιποί ουδέτεροι) βγήκαν απ’ τα ρούχα τους κι άρχισαν να κράζουν εδώ κι εκεί στο Διαδίκτυο ή όπου αλλού, μόλις είδαν την ακραία αδιανόητη αποβολή του Παπασταθόπουλου. Πάνω στην ώρα, η ειλικρινής δήλωση μιας παλιάς καραβάνας του είδους, του Ιτουράλδε Γκονθάλεθ, έρχεται και λειτουργεί εκπληκτικά σαν ανάγλυφη απεικόνιση, τομογραφία κανονική, για το τι έχουν αυτοί οι άνθρωποι μες στο κεφάλι τους. «Προτιμώ», είπε ευθέως, «στον τελικό του Κιέβου να δω τον Βελάσκο Καρβάγιο». Αρα, «όχι την εθνική Ισπανίας». End of story.

ΠΗΓΗ: Sportday