Θέλαμε διεισδύσεις, όχι γεμίσματα

Απείρως προτιμότερο αποδεικνύεται το πρώτο. Πιο ρεαλιστικό. Πιο εφικτό. Τα γκολ στο ταμπλό είναι γκολ. Γράφουν και δεν ξεγράφουν. Πιο σημαντικά, απ' τον αριθμό των ποδοσφαιριστών στο γρασίδι. Κάτι μάθαμε κι απ' αυτό το ματς…

Μάθαμε, μάλλον επαναβεβαιώσαμε, και κάτι άλλο. Οτι όσο περισσότερο σκέφτεσαι, λες, παίρνεις μέτρα ν' αποτρέψεις το κακό που φοβάσαι, τόσο είναι πιθανότερο ακριβώς αυτό να σου συμβεί. Ο Δώνης, στον τελικό Κυπέλλου, μόλις είδε να μπαίνει μέσα ο Φουστέρ. Τόσο που το μελέτησε, στο τέλος του συνέβη. Μοιραίο. Φυγείν αδύνατον.

Εδώ, πηγαίνοντας στο Βρότσλαβ, μελετήσαμε, μπορεί και να γράψαμε στο τετράδιο καμιά εκατοστή φορές, ότι δεν θα ξεκινήσουμε ξανά τόσο κακά «όπως Βαρσοβία». «Ο.Κ.». Και τι, επί τόπου, έγινε; Πράγματι, δεν ξεκινήσαμε τόσο κακά. Ξεκινήσαμε ακόμη χειρότερα. Μοιραίο.
Ωραιότατα πουλήματα της μπάλας στον άξονα, ωραιότατα ρήγματα στη... γνωστή πλευρά, ωραιότατη παρακολούθηση «με τα μάτια» της κίνησης των ακραίων της Τσεχίας προς τα μέσα. Και ο Γίρατσεκ που έφτασε σε θέση βολής για το πρώτο γκολ, και ο Πιλάρ που «έσπρωξε» μ’ όλη τη δύναμη της θέλησής του το δεύτερο, είναι οι εξτρέμ της Τσεχίας που έτρεξαν κι έγιναν, στα κρυφά, φορ.

Εκτός απ' το να το σκεφτούμε και να το πούμε και να το γράψουμε στο τετράδιο, λοιπόν, μέτρα πήραμε; Οχι πειστικά, αν δούμε ότι ο Χολέμπας, ένας κατ' εξακολούθησιν καθαρός αδύναμος κρίκος σε άμυνα και σε επίθεση, κράτησε τη θέση στην ενδεκάδα. Το αποτέλεσμα ήταν ότι εξαντλήσαμε το «δικαίωμα στο λάθος», που ένας όμιλος σε τέτοιο τουρνουά δίνει.
Φύσει, με μόλις τρεις αγώνες, το δικαίωμα είναι ελάχιστο. Εξαντλώντας το, και μάλιστα τόσο νωρίς και τόσο αβασάνιστα, ύστερα τρέχεις όλη την υπόλοιπη ώρα πίσω απ' αυτό. Κάποτε, το προλαβαίνεις. Τις πιο πολλές φορές, όμως, το τρένο φεύγει. Εμεινε ένα τελευταίο τρέξιμο, πίσω απ' το τρένο που έχει κιόλας σφυρίξει. Το Σάββατο.

Η Εθνική, πέρα απ' το αν την Παρασκευή πρόλαβε ή χθες έμεινε στην προσπάθεια, άλλη μία φορά έδειξε στον κόσμο το σκληρό πετσί της. Οταν άρχισε να βρίσκει σιγά σιγά τον εαυτό της, περίπου μισή ώρα μετά το διπλό εγκεφαλικό και την… καθιερωμένη, στη ροή, αναγκαστική αλλαγή, τότε «έχτισε» στιγμή στιγμή την αντίδρασή της. Σταδιακά, δημιουργικά οι Τσέχοι εξαφανίστηκαν. Οπως οι Πολωνοί.

Το τρικ, με τον Σαμαρά να βγαίνει στην περιφέρεια της τσεχικής άμυνας και τον Σαλπιγγίδη ή τον Φωτάκη ή τον Φορτούνη να πηγαίνουν και να χώνουν τη μύτη τους στα κενά, λειτούργησε. Ο Σαμαράς υπήρξε, σε τούτο τον ρόλο, κολοσσιαίος. Οι μπάλες που έπρεπε να σπάσουν, έσπασαν. Από 'κει και μετά; Μία φορά οφσάιντ, δύο φορές οφσάιντ, τρεις φορές οφσάιντ, αργά ή γρήγορα η τσέχικη στάμνα θα γινόταν κομμάτια. Εγινε, όντως. Αλλ' ο πλαϊνός το είδε και εκείνο, του Φωτάκη, για οφσάιντ…

Σε μια σπάνια χειρονομία, δυσεύρετου… φερ πλέι, ο Σίβοκ αποσυντόνισε τον Τσεχ τόσο, όσο για να μας δώσουν οι ίδιοι πίσω, νωρίς νωρίς, το γκολ του Φωτάκη που δεν είχε μετρήσει. Και αυτό, δίχως πια να κινείται το φόβητρο-Σαμαράς κάπου κοντά. Στην πραγματικότητα ο Σαμαράς ήταν που, απέξω, είχε δοκιμάσει την ακίνδυνη σέντρα, η οποία τους μπέρδεψε. Ηδη όμως, απ' το 4-3-3 με τον φρέσκο Σαμαρά φορ στο 4-2-3-1 με τον βαθμιαία όλο και πιο καταπονούμενο Σαμαρά στο πλάι, στην πράξη η ελληνική ομάδα αποφόρτισε τους Τσέχους στόπερ.

Για να τους ξαναβάλει φόρτο, ο Φερνάντο Σάντος γύρισε σε 4-4-2 και πρόσθεσε τον Μήτρογλου στην εξίσωση. Ενα σαφές λάθος. Με τον Σαμαρά σκασμένο και τον Σαλπιγγίδη απ’ την αρχή ως το τέλος του ματς να μην του βγαίνει τίποτα, την αναζωογόνηση της τρίτης και τελευταίας αλλαγής τη χρειαζόμασταν, εκεί και τότε, στο πλάι. Οχι στην κορυφή. Ενας Φετφατζίδης, ίσως; Θέλαμε πιο πολλές απόπειρες διείσδυσης, ένας-εναντίον-ενός. Ακόμη και ένας-εναντίον-δύο, πάλι πιο ωφέλιμο θα 'ταν απ' τα γεμίσματα, πολλοί-εναντίον-πολλών, μες στην πολυκοσμία.
Με τη διείσδυση είναι πιο πιθανό να κερδίσεις, τουλάχιστον, φάουλ. Στο γέμισμα το φάουλ, είναι δεν είναι, το κερδίζει κατά κανόνα ο αμυνόμενος…

ΠΗΓΗ: Sportday