Ψηφίζουμε Εθνική Ελλάδας δαγκωτό!

Πιθανόν ναι, αλλά καμιά φορά οι καλύτεροι φεύγουν από το γήπεδο με τα κεφάλια σκυμμένα, διότι πίστεψαν ότι με τον αέρα της μεγάλης δύναμης και τη λέξη «φαβορί», που έγραφε στην ούγια, θα έπαιρναν το ματς χωρίς πολλά πολλά. Υπολόγισαν προφανώς χωρίς τον ξενοδόχο, χωρίς τον Σαμαρά, χωρίς τον Καραγκούνη, χωρίς τον Κυριάκο και τον Σωκράτη, τον Τζαβέλλα και τον Μανιάτη και όλα τα υπόλοιπα παιδιά που δεν είχαν καμία διάθεση να επιστρέψουν στην Ελλάδα από τόσο νωρίς.

Η Εθνική μας σε αυτό το παιχνίδι δεν μπήκε χαλαρή και απρόσεκτη όπως στα προηγούμενα δύο, αλλά πιο συγκεντρωμένη και υποψιασμένη για τις αρετές των αντιπάλων. Ξεκινήσαμε μάλιστα δυνατά και στη συνέχεια αφήσαμε την μπάλα στα πόδια των Ρώσων και τους «προκαλέσαμε» να μας δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Λίγα πράγματα έκαναν από τον άξονα, αφού όλοι τους οι συνδυασμοί σταματούσαν κάπου στο ύψος της μεγάλης μας περιοχής, λίγα πράγματα κι από την πτέρυγες, ακόμα κι όταν Αρσάβιν και Τζαγκόεφ άλλαξαν πλευρές. Κι εκεί που λέγαμε «άντε να βγάλουμε το ημίχρονο με 0-0 και βλέπουμε τι θα κάνουμε στο δεύτερο», ήρθε το γκολ του Καραγκούνη, από ένα πλάγιο κι ένα «τσαφ» των Ρώσων και τους ξέρανε.

Ηταν δεδομένο ότι στο δεύτερο ημίχρονο οι Ρώσοι θα λύσσαγαν και θα έκαναν ό,τι μπορούσαν για να φτάσουν –τουλάχιστον– στην ισοφάριση. Αλλά φρόντισε πρώτα απ' όλα ο Αντβοκαατ να δυσκολέψει ακόμα περισσότερο τα πράγματα για την ομάδα του, βγάζοντας τον κινητικό Κερζάκοφ για να βάλει τον βαρύ Παβλιουτσέκνο και στη συνέχεια περνώντας και τον ακόμα πιο βαρύ κι ασήκωτο Πογκρέμπνιακ. Η περιοχή μας θεωρητικά θα έπρεπε να είναι συνέχεια γεμάτη από κόκκινες φανέλες και να νιώθει μια διαρκή απειλή, μόνο που οι αμυντικοί μας είχαν άλλη γνώμη. Και η Ρωσία, χωρίς τον Κερζάκοφ, που είχε απειλήσει και με 1-2 ωραία σουτ στο πρώτο μέρος, δεν είχε ιδέες, δεν είχε τρόπους να ανοίξει την άμυνά μας -κάτι πήγε να κάνει μόνος του ο Αρσάβιν, που σέρβιρε στον Τζαγκόεφ για μια κεφαλιά που πέρασε μόλις άουτ και μας λαχτάρισε. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη φάση ολόκληρου του αγώνα. Για τους Ρώσους όμως.

Διότι εμείς είχαμε ακόμα καλύτερη φάση, με το δοκάρι του Τζαβέλλα. Είχαμε φαρμακερές αντεπιθέσεις, είχαμε ένα συγκινητικό Σαλπιγγίδη να τρέχει πάνω-κάτω, έναν ψυχωμένο Καραγκούνη που έβαλε γκολ και ζήτησε ένα πέναλτι. Και κυρίως είχε ένα Σαμαρά που έκανε κυριολεκτικά ό,τι ήθελε τους Ρώσους, τους χόρευε, τους πέρναγε μία από αριστερά και μία από δεξιά, τους έκανε να τον θυμούνται για πολλά πολλά χρόνια.

ΠΗΓΗ: Sportday