Το σασπένς της ρευστότητας

Στην Πολωνία και στην Ουκρανία για την ώρα βλέπουμε πολλά γκολ, όχι όμως ομάδες που τρομάζουν. Μετά το τέλος της πρώτης φάσης, ένας μίνι απολογισμός.

Μολονότι στην πρώτη φάση του Euro του 2012 σημειώθηκαν οριακά περισσότερα γκολ από τα 59 που είχαμε δει στα γήπεδα της Ελβετίας και της Αυστρίας στο ίδιο διάστημα τέσσερα χρόνια πριν, εντούτοις η εντύπωση που υπάρχει είναι ότι αυτή τη φορά στα τελικά του πανευρωπαϊκού παίζεται κάπως χειρότερο ποδόσφαιρο –ή, για την ακρίβεια, λιγότερο επιθετικό. Αυτό το συμπέρασμα δεν αδικεί την κατά τα άλλα υπέροχη ποδοσφαιρική διοργάνωση και δεν είναι άστοχο. Συμβαίνει κάτι αληθινά παράξενο: ενώ μπαίνουν πολλά γκολ, εντούτοις ελάχιστες είναι οι ομάδες της διοργάνωσης που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «επιθετικές».

Λογικό

Το 2008 την τιμή του επιθετικού ποδοσφαίρου υπερασπίστηκαν πολλοί. Πρώτοι από όλους οι Ολλανδοί με το τρομερό τους ξεκίνημα. Σίγουρα οι Πορτογάλοι, οι Ρώσοι, οι Κροάτες, λίγο λιγότερο οι Γερμανοί: φυσικά σε ένα μίνι πρωτάθλημα στο οποίο στη μόδα ήταν το ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, ήταν λογικό στο τέλος να βγουν νικητές οι Ισπανοί! Ακόμα και οι αποτυχίες προ τετραετίας ήταν αποτυχίες ομάδων που είχαν προετοιμαστεί να παίξουν επιθετικά και αυτό δεν τους βγήκε: αναφέρομαι στους Γάλλους (που κατέβαιναν με μια ομάδα γεμάτη παλιούς και νέους μεσοεπιθετικούς), στους γηπεδούχους Ελβετούς και Αυστριακούς, φυσικά στους Τσέχους που ακόμα είχαν πολλούς από τους σταρ του 2004. Ελπίζω επίσης να θυμόσαστε ότι τέσσερα χρόνια πριν, τα τελικά του Euro τα είχε ευχάριστα αναστατώσει η επιθετική Τουρκία τού μεγάλου Τερίμ που έκανε απίθανα ματς μεγάλης θέλησης. Μια τέτοια ομάδα σε αυτό το Euro δεν είδαμε.

Συνέχεια

Τι άλλο δεν έχουμε δει στην Πολωνία και στην Ουκρανία; Νομίζω ομάδες με επιθετική συνέχεια -και γι' αυτό η θεαματικότητα του τουρνουά ακόμα δεν είναι σπουδαία. Οι Γερμανοί είναι οι μόνοι που πέρασαν με τρεις νίκες, αλλά η επιθετική τους παραγωγή δεν είναι για την ώρα μεγάλη: τους 9 βαθμούς τους, τους πήραν με μόλις 5 γκολ. Οι Ισπανοί, στην πρώτη φάση, είχαν καλή απόδοση, αλλά δεν είχαν σπιρτάδα: δεν κέρδισαν τους Ιταλούς και κινδύνευσαν πολύ με τους φιλότιμους Κροάτες. Οι Γάλλοι έδειξαν σημάδια μεγάλης βελτίωσης μετά την απογοητευτική τους πρεμιέρα με τους Άγγλους, που επίσης κατέθεσαν κόντρα στη Σουηδία πείσμα. Για την ώρα, στο τουρνουά ξεχωρίζουν οι αποκλεισμοί της Ολλανδίας με τρεις ήττες, της Ρωσίας που έκανε λάθος στο κρίσιμο ματς και της φιλόδοξης και επιθετικής Πολωνίας. Πρόκειται για ένα τουρνουά στο οποίο οι θεαματικές αποτυχίες είναι περισσότερες από τις εντυπωσιακές προκρίσεις: τη μόνη τέτοια την πήρε η Εθνική μας κόντρα στους Ρώσους, αλλά τώρα που γίνεται ένας μίνι απολογισμός μπορούμε να πούμε ότι και η ομάδα του Σάντος έμπλεξε μόνη τη μοίρα της. Θα μπορούσε να 'χει προκριθεί με λιγότερο καρδιοχτύπι.

Κριστιάνο

Δεν είδαμε πολλούς νέους -όλοι πλέον είναι γνωστοί. Από τους κάτω των 22 ξεχώρισε ο Τζαγκόεφ, δεν κατάφερε να φανεί ο πολυδιαφημισμένος Ερικσεν, αλλά ούτε και ο ταλαντούχος Τσάμπερλεϊν, ενώ αποκαλύψεις ήταν ο Δανός Κρον Ντέιλι, ο γνωστός μόνο στους φίλους του γαλλικού ποδοσφαίρου Μενέζ, ο ώριμος πλέον Ράκιτιτς και φυσικά ο δικός μας Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο νεότερος σούπερ αμυντικός του τουρνουά. Μιλώντας για παίκτες ξεχωρίζουν κυρίως οι παλιοσειρές: έκαναν σπουδαία πράγματα στην πρώτη φάση ο Πίρλο, ο Τζέραρντ, ο Πιρέζ, ο Γκόμεζ, ο Ινιέστα κι ο αναγεννημένος Τόρες, ο Γίρατσεκ, ο «Σέβα» και φυσικά ο δικός μας Γιώργος Καραγκούνης. Το τουρνουά δεν έχει αναδείξει σπουδαίους τερματοφύλακες (με τον Χαρτ και τον Κασίγιας να είναι για την ώρα οι πιο καθοριστικοί εκεί που χρειάστηκαν), δεν έχει μεγάλους σκόρερ (γι' αυτό είναι αδύνατο να καταλάβεις ποιος θα 'ρθει πρώτος) και έχει μόνο έναν αυθεντικό σούπερ σταρ: ο Κριστιάνο Ρονάλντο είναι όλη η Πορτογαλία, αφού μονοπωλεί κάθε συζήτηση.

Σασπένς

Είναι ένα τουρνουά που δικαιώνει κυρίως τους σοβαρούς και τους ψυχωμένους και γι' αυτό υπάρχουν περιθώρια διάκρισης για όλους. Στην πρώτη φάση επιβραβεύτηκαν εξίσου και το στιβαρό ποδόσφαιρο των Τσέχων και το θεαματικό των Γάλλων, ενώ έκλαψαν και οι επιθετικότατοι Ολλανδοί και οι προσεκτικότατοι και οργανωμένοι στην άμυνα Κροάτες. Δεν υπάρχει καμία συνταγή που να δικαιώνεται εντυπωσιακά: η ρευστότητα υπόσχεται μια συνέχεια γεμάτη σασπένς.


Αλκέτας

Δύο γενιές Ελλήνων ποδοσφαιριστών δάκρυσαν χθες μαθαίνοντας τον θάνατο του Αλκέτα Παναγούλια. Πολλοί ένιωσαν σαν να έχασαν τον στρατιωτικό τους διοικητή, τον άνθρωπο για τον οποίο μπορούν ώρες ολόκληρες να διηγούνται ιστορίες, που ακόμα κι αν είναι διασκεδαστικές ή πικρές, εντούτοις είναι πάντα γεμάτες σεβασμό για τον πρωταγωνιστή τους. Άνθρωπος με διαφορετική κουλτούρα από τον μέσο Έλληνα, πρακτικός αλλά και πάντα έτοιμος για μεγάλες συζητήσεις, ο «Αμερικάνος», όπως όλοι αποκαλούσαν τον Αλκέτα, ήταν η απόδειξη ότι ένας εύστροφος άνθρωπος, ικανός στη διαχείριση χαρακτήρων, μπορεί να κάνει καλά το επάγγελμα του προπονητή, χωρίς πολλή θεωρία ή πρωτοποριακές ιδέες. Ο Τάσος Μητρόπουλος είπε ότι «ο Αλκέτας ήταν γνώστης της ποδοσφαιρικής ψυχολογίας» και με μια φράση περιέγραψε κάθε του ικανότητα. Θα πρόσθετα απλά ότι ήταν κι ένας πανέξυπνος άνθρωπος και η μεγαλύτερη απόδειξη ήταν το ότι έπαιζε στα δάχτυλα τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους: έχασε τη στήριξή τους μόνο όταν σύσσωμοι του επιτέθηκαν μετά τις αποτυχημένες εμφανίσεις της Εθνικής στα τελικά του Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, με σφοδρότητα που κανένας άλλος ομοσπονδιακός δεν έχει αντιμετωπίσει.

Θα ήταν κρίμα από την τεράστια καριέρα του να μείνουν μόνο οι σκηνές που πρόβαλε κάποτε το BBC στο περίφημο ντοκιμαντέρ με το οποίο γελοιοποίησε την Εθνική Ελλάδας. Ο Αλκέτας πιστώνεται την πρώτη πρόκριση της Εθνικής ομάδας στα τελικά του Euro, στην Ιταλία το 1980, και φυσικά την πρώτη συμμετοχή της Εθνικής μας σε Μουντιάλ: η πρόκριση στα τελικά του 1994 αποτελεί ορόσημο για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν από την εποχή του Ρεχάγκελ μέχρι σήμερα η Εθνική μας κατάφερε να αποκτήσει αξιοπιστία και διεθνή αναγνώριση, τις βάσεις τις έβαλε ο «Αμερικάνος»: για χρόνια ο ίδιος και η Εθνική υπήρξαν έννοιες ταυτόσημες.

ΓΓΑ της Αριστεράς

➜Δεδομένο θεωρούν στον Ολυμπιακό ότι θα φύγει από τη ΓΓΑ ο Πάνος Μπιτσαξής: το ότι κορυφώνεται η Ολυμπιακή προετοιμασία, λένε, δεν θα τον σώσει. Ούτε ο Βενιζέλος δεν τον θέλει: τον θεωρεί μαζί με τον Πολ Γερουλάνο υπεύθυνους για την καθίζηση του ΠΑΣΟΚ στον Βόλο, στην Καβάλα αλλά και στο Ηράκλειο! Το ποιος θα ’ναι ο καινούργιος, θα εξαρτηθεί από το αν θα πάρει υπουργεία η ΔΗΜΑΡ. Αν πάρει, λέω εγώ, ένα μπορεί να είναι το Υπουργείο Πολιτισμού: ο νέος ΓΓΑ θα είναι της Αριστεράς. Στον Ολυμπιακό θα 'θελαν υπουργό Πολιτισμού τον Κυριάκο Μητσοτάκη, νομίζω…

ΠΗΓΗ: Sportday