Εμοιαζαν καλύτεροι το 1970, με τον Μπεκενμπάουερ leader. Ηταν πρωταθλητές Ευρώπης το '82. Ηταν γηπεδούχοι το 2006, αλλά και το 1988 και πάλι δεν τους νίκησαν. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είχαν μαζί τους το προγνωστικό και μπλόκαραν. Δεν τα κατάφεραν ούτε στην Αγγλία το 1996, αλλά τότε τους απέκλεισαν, με μια «λευκή ισοπαλία» που προέκυψε χάρη στον τερματοφύλακα Κέπκε που έπιασε πέναλτι του Τζόλα. Αλλά ποτέ δεν έμοιαζαν τόσο καλύτεροι όσο απόψε.

O Τσέζαρε Πραντέλι ορκίζεται πως προτιμά να χάσει τον ημιτελικό από μια αντεπίθεση των Γερμανών, παρά να δει την ομάδα του να κλείνεται στην άμυνα. Μπλοφάρει; Μπορεί. Οι Ιταλοί έκαναν κόντρα στους Αγγλους ένα μεγάλο ματς –δεν έχουν την παραμικρή υποχρέωση να δείξουν απόψε αν είναι καλοί: το έκαναν. Η κλασική ιταλική λογική λέει ότι απόψε θα παίξουν άμυνα και ότι θα επιχειρήσουν να κλέψουν τους Γερμανούς, αφού πρώτα τους δουν να... τρακάρουν στο τείχος που θα στήσουν.

Ομως υπάρχει μια μεγάλη αμφιβολία για το κατά πόσο η συγκεκριμένη ιταλική ομάδα μπορεί να παίξει κατενάτσιο: μέχρι τώρα όταν άφησε την μπάλα στους Ισπανούς και στους Κροάτες υπέφερε. Αντίθετα, τα πήγε καλά εκεί που τόλμησε να παίξει –κι όχι τυχαία: όταν έχεις τον Αντρέα Πίρλο σε τέτοια κατάσταση, οφείλεις να επιτεθείς. Ο Πίρλο δεν δίνει όγκο, αλλά ποιότητα: αυτό έκανε πάντα.

Σέντερ χαφ

Οι αναλύσεις που ακολούθησαν την κατάκτηση του Μουντιάλ του 2006 κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η Ιταλία του Λίπι είχε κερδίσει το τρόπαιο χάρη στην αψεγάδιαστη άμυνά της και χάρη στον μεγάλο οργανωτή της, Αντρέα. Οι ίδιοι οι Ιταλοί αποκαλούν τον ρόλο του Πίρλο «regista aretratto», δηλαδή «οργανωτή (σκηνοθέτη) που ξεκινά από τα μετόπισθεν». Με αυτό τον όρο, που μοιάζει με το αγγλικό «σέντερ χαφ», οι Ιταλοί περιγράφουν τον παίκτη που δίνει την πρώτη πάσα για να βγει η ομάδα στην επίθεση.

Διακρίνουν μάλιστα τη δουλειά αυτού του παίκτη από εκείνη που κάνει ο οργανωτής της επίθεσης («το δεκάρι»), προσθέτοντας στην ορολογία τη θέση εκκίνησης του ποδοσφαιριστή: πιο πολύ και από το ότι οργανώνει, μετράει ότι το κάνει από τα μετόπισθεν, δηλαδή βγάζοντας την ομάδα μπροστά. Ο όρος είναι πολύ ποδοσφαιρικός, αλλά δεν αφορά τον Πίρλο. Ετσι έπαιζε ο Ράικαρντ, ο Αλμπερτίνι, ο μεγάλος Βιεϊρά: ο Πίρλο είναι κάτι άλλο.

Θέση

Στις συζητήσεις μας συχνά προσπαθούμε να φτιάξουμε την καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών ή της δεκαετίας ή της χρονιάς. Συνήθως παίκτες σαν τον Πίρλο σε αυτές τις ενδεκάδες δεν χωράνε, γιατί δεν έχουν θέση: θα έλεγα ότι το ίδιο το παιχνίδι τους καθορίζει κατά κάποιο τρόπο τη θέση που παίζουν κι όχι το αντίθετο. Συνήθως αυτό συμβαίνει με κυνηγούς που δεν χωράνε σε καλουπώματα και σχήματα: είναι δύσκολο να πεις ποια ακριβώς ήταν η θέση του Κρόιφ, του Γκούλιτ, του Καντονά, του Μπάτζιο. Ολους αυτούς τους χαρακτηρίζουμε «δεύτερους επιθετικούς» και ξεμπερδεύουμε κι ας μην έχει καμία απολύτως σχέση το παιχνίδι του ενός με τους τρόπους του άλλου. Μόνο που ο Πίρλο δεν είναι κυνηγός και δεν είναι ούτε «δεκάρι», ούτε «κόφτης», ούτε κουβαλητής ούτε ακραίος. Είναι ο Πίρλο: κάτοχος μιας μοναδικής θέσης που ο ίδιος ανακάλυψε για τον εαυτό του!

Οργανωτής

Μετά το θρίαμβο των Ιταλών το 2006 πολλές ομάδες προσπάθησαν να παίξουν με έναν τέτοιον παίκτη στη μεσαία γραμμή –να πάρουν δηλαδή ένα «δεκάρι» και να το μεταφέρουν πολύ μακριά από την αντίπαλη περιοχή. Προσπάθησαν να γίνουν Πίρλο ο Οζίλ, ο Μόντριτς, ο Φαν ντερ Φάαρτ κι άλλοι πολλοί. Δεν τα κατάφερε εξίσου καλά κανείς, γιατί η ικανότητα του Πίρλο δεν προκύπτει από τη θέση, αλλά από την κλάση και την ικανότητα ανάγνωσης του παιχνιδιού. Αν δείτε την έκφρασή του όταν χτυπά το πέναλτι στον Χαρτ και την έκφραση που είχε όταν έκανε το 2006 εκείνη την καταπληκτική προσποίηση για να βγάλει μόνο του τον Γκρόσο μαζεύοντας πάνω του τη μισή γερμανική άμυνα, θα διαπιστώσετε ότι το βλέμμα είναι ίδιο: είναι η έκφραση ενός παίκτη εξαιρετικά σίγουρου για το ποδόσφαιρο που ξέρει και παίζει. Μια έκφραση που ισορροπεί ανάμεσα στην αριστοκρατία και στη δημιουργική παιδικότητα, ανάμεσα στην επίδειξη και στην ιδιοφυΐα. Είναι το βλέμμα ενός μεγάλου δημιουργού.

Ιστορία

Ο,τι καλύτερο παρουσίασαν οι Ιταλοί στο τουρνουά ήταν ο 34χρονος Αντρέα. Μπορεί αυτός να σταματήσει τη γερμανική μηχανή; Με συμπαίκτες σαν τον Μπαλοτέλι, τον Μπαρτζάλι, τον Μαρκίζιο και τον Μπονούτσι επιτρέψτε μου να αμφιβάλω. Αλλά αν για ένα βράδυ οι Γερμανοί δουν δίπλα στον Αντρέα τον Μπονισένια, τον Ριβέρα, τον Καμπρίνι, τον Ρόσι, τον Ντελ Πιέρο, τον Καναβάρο κι όλους εκείνους που ποτέ δεν νίκησαν, δεν αποκλείω και τίποτα...

Πηγή: sday.gr

Ιταλία Euro Ποδόσφαιρο SPORTS