Έγραφε επακριβώς: «Λυπάμαι που για λόγους ανεξάρτητους της θέλησής μου η αυτοβιογραφία αυτή δεν περιέχει ένα πολύ σημαντικό γεγονός της ζωής μου: τον θάνατό μου. Γιατί η αυτοβιογραφία, η σεβόμενη τον εαυτό της, θα πρέπει να έχει συναρμολογηθεί με όλα εκείνα τα κατά τη γνώμη του συγγραφέα της στοιχεία που ρίχνουν φως στην επίγεια διαδρομή του. Και το σκότος που, όπως και να το κάνουμε, είναι αυτό που ονομάζουμε "θάνατος" πολύ συχνά μπορεί να ρίξει φως στη ζωή του ατόμου».

Όλες αυτές τις μέρες που γράφονται διθυραμβικά σχόλια, δικαίως, για την εθνική Ισπανίας σκέφτηκα τα λόγια αυτού του σημαντικότατου Έλληνα συγγραφέα, που έφυγε από τη ζωή πριν από εννιά χρόνια μέσα στο καλοκαίρι και που τα γραπτά του πάντα θα ακουμπούν τις ψυχές μας. Γιατί την πραγματική αποτίμηση της ιστορίας, που γράφει ξανά και ξανά αυτή η αξιοθαύμαστη ομάδα από την Ιβηρική, δεν θα καταφέρουμε να την κάνουμε σωστά, αν δεν δούμε το τέλος της. Όπως για τον αυτοκρατορικό Άγιαξ των 70ies η αποκαθήλωση συνέβη με τον αποκλεισμό από την ΤΣΣΚΑ Σόφιας, πλην όμως ο θάνατος είχε προκληθεί μήνες νωρίτερα, όταν ο Κρόιφ αποφάσισε να αποχωρήσει για τη Βαρκελώνη. Ή για τη Γαλλία, που κατέκτησε τους τίτλους Ευρώπης και Κόσμου στα τέλη του 20ού αιώνα, όλα οριστικά τελείωσαν τη στιγμή που ο Ζιντάν έπεφτε λαβωμένος στο ματς με τη Δανία στο Μουντιάλ του 2002, ωστόσο η αρχή του τέλους ήταν η πρεμιέρα με τη Σενεγάλη. Όσο για την Ουγγαρία του Πούσκας, του Κόκτσις και του Χιντεγκούτι, η μυθική εξαετία των θριάμβων της είχε μόλις μία ήττα, αλλά στο κρισιμότερο ματς, εκείνο του τελικού στο Μουντιάλ στη Βέρνη από τους Γερμανούς το 1954.

Το ίδιο και για αυτή τη χαρισματική φουρνιά των Ισπανών, για την οποία πρέπει να ξέρουμε το τέλος προκειμένου να κρίνουμε και τα υπόλοιπα. Όχι πως αλλάζει την αίσθηση που έχουν αφήσει ως η σημαντικότερη εθνική ομάδα που εμφανίστηκε ποτέ στα 140 χρόνια που παίζεται ποδόσφαιρο. Είναι μία μοναδική περίπτωση, με τίτλους που θα τους δίνουν πάντα τα credits απέναντι στους μελλοντικούς σφετεριστές, αλλά και κάτι άλλο θα τους διαφοροποιεί παντοτινά και από όποιον άλλο θελήσει να ανατρέξει στο παρελθόν για να αντικρούσει τους ισχυρισμούς: τη διάρκεια! Η πιο μεγάλη ανταγωνίστριά τους, η Βραζιλία του 1970, που για μερικές εβδομάδες κάτω από τον καυτό ήλιο του Μεξικού χάρισε μοναδικές παραστάσεις με όλα τα «δεκάρια» να χωράνε στην ενδεκάδα!

Ο προπονητής της «σελεσάο», ο Μάριο Ζαγκάλο, για να τους χωρέσει στην ίδια ομάδα έκανε άλλους εξτρέμ και άλλους αμυντικούς χαφ, χωρίς να αλλοιώσει τη φυσιογνωμία τους. Αυτή η Ισπανία των τελευταίων τεσσάρων χρόνων ψάχνει να βρει πώς θα χωρέσει όλα τα καλά της χαφ στην ίδια ενδεκάδα και τελικά καταργώντας τους φορ τα κατάφερε! Μπορεί να μην είναι θελκτικό πάντα το παιχνίδι της (προσωπικά με κουράζει αφάνταστα να βλέπω ομάδες με τόσο ταλέντο να μην επιτίθενται, αλλά να αλλάζουν ατελείωτες πάσες), ωστόσο όταν το κάνει σωστά, όπως με την Ιταλία, είναι πραγματικά αψεγάδιαστη! Και επειδή πουθενά δεν γράφει πώς οφείλεις να παίζεις, αλλά απλά πως οφείλεις να κερδίζεις, αφού έτσι είναι δομημένο το σπορ από την αρχή του, με νίκη ισοπαλία και ήττα, και νικητή όποιον βάλει τα πιο πολλά γκολ, η Ισπανία που δεν δέχεται γκολ (τελευταία φορά σε νοκ άουτ ματς συνέβη το 2006) βρίσκει τον τρόπο να νικάει και να παίρνει τρόπαια! Έλεγα πριν από τον τελικό πως θα ήθελα να τη δω να μένει πίσω στο σκορ σε ένα ματς, για να δούμε από τι μέταλλο είναι φτιαγμένη, ωστόσο ο τρόπος που επιβλήθηκε της Ιταλίας ήταν τόσο εμφατικός, που σβήνει την οποιαδήποτε ένσταση!

Όταν θα μάθουμε και το τέλος της, που νομοτελειακά κάποια στιγμή θα έρθει, τότε θα μπορούμε να κάνουμε και τελική αποτίμηση, όπως έγραφε και ο Αντώνης Σαμαράκης. Προς το παρόν, επειδή έχουμε το προνόμιο να είμαστε επιβάτες του λεωφορείου της ιστορίας, η οποία συνεχίζει τη διαδρομή της, καλό θα είναι να μην έχουμε πολλές γκρίνιες. Ας κοιτάξουμε μόνο να απολαύσουμε το ταξίδι.

ΠΗΓΗ: Sportday

Γνώμες Euro LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS