Πρώτα θα αποκαλύψω ένα γούρι που έχω ξεκινήσει από τα πρώτα ματς του Γιούρο-2004. Κάθομαι πριν τα ματς της Εθνικής και γράφω ...επικήδειους. Πως χάσαμε, «τι κρίμα» και «δεν πειράζει, το ταξίδι είναι που μετράει».

Πριν τον «τελικό» με την Κροατία, τέτοια σκεφτόμουν, αλλά δεν πρόκανα να τα γράψω. Δεν το τήρησα το γούρι. Εκτός κι αν τελικά το γούρι είναι να τα σκέφτομαι κι όχι να τα γράφω.

Η ουσία είναι μία. Πως η Εθνική συστηματικά με διαψεύδει, έστω και τεχνηέντως. Πως γενικά αυτή η ομάδα μας διαψεύδει συστηματικά όλους μας. Τους απαισιόδοξους, τους προπονητές της εξέδρας, τους «ειδικούς», τους ανειδίκευτους, όσους βλέπουμε τα χάλια του ελληνικού ποδοσφαίρου και τη φτώχεια του και δεν περιμένουμε τίποτα καλύτερο από κατραπακιές και σε εθνικό επίπεδο.

Κι όμως, από αγκάθι βγαίνει ρόδο. Και αναρωτιέμαι μήπως τελικά αυτή η ομάδα που μας κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι ως Έλληνες, αυτή η ομάδα που σκορπάει τόσα χρόνια χαμόγελα, και στα εύκολα αλλά και στα τωρινά δύσκολα της Ελλάδας, μήπως λοιπόν αυτή η ομάδα ...δεν είναι ελληνική!

Δεν εξηγούνται τα αποτελέσματά της από το ποδόσφαιρό μας. Ούτε από όσα βλέπουμε στα ελληνικά γήπεδα, μέσα και έξω (κυρίως έξω) από αυτά, ούτε από το υλικό, αλλά ούτε και από τη δυναμική των συλλόγων μας εκτός συνόρων. Πότε είδατε τελευταία φορά κάποιον ελληνικό σύλλογο να πετυχαίνει κάτι αντίστοιχο με τα κατορθώματα της Εθνικής μας στον διεθνή χώρο; Καλά, μην αρχίσετε να προσπαθείτε να θυμηθείτε ξύνοντας το κεφάλι, γιατί θα το ματώσετε...

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr

Κροατία Miltos+ Εθνική Ελλάδας Γνώμες Euro LIFE Ποδόσφαιρο SPORTS