Αγχωθήκαμε. Κι ας το παίζουμε τώρα -εκ του αποτελέσματος- άνετοι, επειδή «έτσι μας αρέσει». Μπορεί να μας αρέσει έτσι, επειδή στο φινάλε πάμε πάλι Γιούρο, αλλά πριν πάμε μας πήγε ζουμάκι. Πρώτα ζουμάκι, μετά ...Φωτάκη!
Τα χρειαστήκαμε. Τόσο ώστε να αρχίσουμε από κάποια στιγμή και μετά να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στη Λετονία, ότι τάχα μπορούσε να πάρει αποτέλεσμα από την Κροατία και να περάσουμε πρώτοι με ήττα. Αλλά άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις να σε ξύσουν. Η αλήθεια είναι πως νύχια είχαμε, αλλά τους είχαμε αναθέσει άλλη δουλειά από την Παρασκευή το βράδυ, μετά τη νίκη επί της Κροατίας. Τα ...ξύναμε λες και ήμασταν συμβασιούχοι του Δημοσίου, που έχει προαποφασιστεί ότι δεν θα ανανεωθεί η σύμβασή τους. Τα ξύναμε περιμένοντας να τελειώσει η βάρδια, να χτυπήσουμε κάρτα και να πάμε Γιούρο.
Τελικά, ενόσω τα δικά μας νύχια ήταν απασχολημένα, αποφάσισε να μας ξύσει λίγο ο Τιμούρης, που άφησε την ομάδα του με 10 παίκτες επειδή βιαζόταν να τελειώσει με τις αλλαγές του, λες κι είχε γάμο μετά κι έπρεπε να φύγει να προλάβει. Έξυσε λίγο ο Τιμούρης, μάς άρεσε η αίσθηση, βγάλαμε τα δικά μας νύχια που κόντευαν να μας πληγιάσουν από το ξύσε - ξύσε και επιτέλους ματώσαμε τον αντίπαλο. Με τη ρουκέτα του Φωτάκη και το ...συστημένο του Χάρι.
Όλως τυχαίως, μόλις έληξε το ματς με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Φώτης, να μου θυμίσει μια παλιά αρρεβωνιάρα που είχε, τη Γωγώ την κουλτουριάρα, που τελευταία έχει γίνει Ζωρζέτ. Του λέω «λέγε γρήγορα, γιατί έχω να γράψω κι έχω και γαστρεντερίτιδα κι έχω και νεύρα». Μου λέει «έχω λύσεις και για τα τρία. Θα σου δώσω θέμα και φάρμακο και μετά θα σου περάσουν τα νεύρα. Τι θέλεις πρώτο;».
«Το φάρμακο, γιατί δυόμισι μέρες τώρα μου έχει γίνει νούφαρο στη λεκάνη της τουαλέτας. Και μισό λεπτό να τραβήξω το καζανάκι». Το τράβηξα...
Αζγκλουφρρρρρ...
Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο στο gazzetta.gr