Euro: Όταν ο Φραντσέσκο Τόλντο ντύθηκε "Superman"

Στις Κάτω Χώρες, ο τότε Ιταλός ομοσπονδιακός τεχνικός, θρυλικός Ντίνο Τζοφ είχε στείλει μία από τις καλύτερες «Squadra Azzurra» όλων των εποχών. Ό,τι περισσότερο ταλαντούχο διέθετε εκείνη την περίοδο το ιταλικό ποδόσφαιρο: Νέστα, Κανναβάρο, Μαλντίνι, Ντελ Πιέρο, Ιντσάγκι, Αλμπερτίνι, Ιουλιάνο, Τόττι, Μπουφόν. Μόνο που, στο τελευταίο φιλικό προετοιμασίας, στο Όσλο,  ο τότε «portierone» (δηλαδή η «τερματοφυκάλαρα») της Πάρμα πάθαινε ολικό κάταγμα στο χέρι χτυπώντας με δύναμη πάνω σ’ ένα δοκάρι και ο Τζοφ, αναγκαστικά ανέθετε τις τύχες της Ιταλίας στη «ρεζέρβα», Φραντσέσκο Τόλντο, βασικό Νο 1 της Φιορεντίνα.

Στην 1^η φάση η Ιταλία έκανε περίπατο, με Τουρκία, Βέλγιο και Σουηδία, στα προημιτελικά το ίδιο, με τη Ρουμανία φτάνοντας δίκαια στον ημιτελικό του «Amsterdam Arena», αναπόφευκτα ντυμένο στα πορτοκαλί, με τη διοργανώτρια Ολλανδία.

Στο 35’ οι Ιταλοί έμειναν με 10 παίκτες λόγω αποβολής του Ζαμπρόττα. Ανένδοτος ο Γερμανός διαιτητής, Μάρκους Μερκ: «είδε» φάουλ και πέναλτι για την Ολλανδία. Από τη  λευκή βούλα, σουτ του Φρανκ Ντε Μπουρ και απόκρουση του Τόλντο. Στο 62’, ο Μερκ έδωσε στους Ολλανδούς και δεύτερο πέναλτι, βλέποντας, αυτή τη φορά, σωστά. Σουτ του Κλάιφερτ, αλλά δοκάρι. Το 0-0 θα παρέμενε έως και το ’90, μετά και στην παράταση όπου οι Ολλανδοί θα βρουν και δεύτερο δοκάρι, αυτή τη φορά με τον Μπέργκαμπ.

 

Η πρόκριση θα κριθεί, αναγκαστικά στη ρώσικη ρουλέτα των πέναλτι, «καταραμένα» για τους Ιταλούς που είχαν ακόμη νωπές τις ήττες από την Αργεντινή, στα ημιτελικά του Μουντιάλ ’90, από τη Βραζιλία στον τελικό του Μουντιάλ ’94, από τη Γαλλία στα προημιτελικά του Μουντιάλ ’98.

Γκολ του Ντι Μπιάτζο, 1-0. Δεύτερο πέναλτι από τον Φρανκ Ντε Μπουρ, και νέα απόκρουση του Τόλντο. Μετά οι Πεσσόττο, 2-0 για την Ιταλία, Σταμ, έξω, Τόττι (με «κουτάλι» άλλα Πανένκα), 3-0, Κλάιφερτ, 3-1, Μαλντίνι, απόκρουση του Φαν Ντερ Σαρ, Μπόσφελτ, νέα απόκρουση του Τόλντο και η Ιταλία στον τελικό.

Και να φανταστεί κανείς ότι, στην καριέρα του ουδέποτε είχε τη φήμη του «πεναλτάκια», το αντίθετο. Από τα 11 μέτρα είχε δεχτεί 74 γκολ, και όλα κι όλα απέκρουσε 10, από τα οποία τρία στον ιστορικό ημιτελικό με την Ολλανδία.

 

Στον τελικό με τη Γαλλία ωστόσο, η τύχη έπαιξε άσχημο παιχνίδι στους Ιταλούς που προηγήθηκαν στο 55’ με τον Ντελβέκιο και στο 90’ ετοιμάζονταν να εισβάλουν, όλοι μαζί στον αγωνιστικό χώρο για να πανηγυρίσουν. Δεν είχαν όμως υπολογίσει ότι ο Βιλτόρ, στο 91’ θα τους ισοφάριζε και στο 103’ της παράτασης ο Τρεζεγκέ θα τους αποτελείωνε με το πρώτο και τελευταίο γκολ «sudden death» της Ιστορίας. Και ο τελικός του Euro ’96, Γερμανία- Τσεχία είχε κριθεί με γκολ (από τον Μπίρχοφ) στην παράταση. Μόνο που τότε ονομαζόταν «golden goal». Μετά το Γαλλία- Ιταλία, δικαίως, καταργήθηκε ενώ οι Ιταλοί θα έπαιρναν τη ρεβάνς τους από τους Γάλλους στον τελικό του Μουντιάλ 2006, πάλι στα πέναλτι, εκείνη τη φορά ύστερα από το χαμένο, κρίσιμο και τελευταίο του Τρεζεγκέ. Πόσο άδικο, αλλά ταυτόχρονα και πόσο δίκαιο μπορεί να γίνει το ποδόσφαιρο. Εξαρτάται, πάντα, από πια οπτική γωνία το κοιτάς.