Λαμίν Γιαμάλ: Η εικαστική παρέμβαση ενός "Εκλεκτού"

Ο Λαμίν, λοιπόν Γιαμάλ Νασραουί Εμπανά, με πατέρα Μαροκινό και μητέρα από την Ισημερινή Γουϊνέα πήρε από το χεράκι τις «Furias Rojas» και με την πείρα ενός βετεράνου τις οδήγησε σ’ ένα ακόμη τελικό Euro, 90 μόλις λεπτά μακριά από την πιθανή κατάκτηση του 4ου τους τροπαίου. Δεν ήταν έκπληξη. Η Ισπανία έφτασε δίκαια μέχρι το τέλος, όχι μόνο γιατί πέτυχε έξι, στις έξι νίκες, αλλά γιατί οι πιτσιρικάδες του Ντε Λα Φουέντε υπόταξαν τον όποιον αντίπαλο με το παιχνίδι τους προσφέροντας έναν νέο αέρα εκρηκτικότητας στο γνώριμό τους, συχνά, πυκνά βαρετό, αλλά ιδιαίτερα αποτελεσματικό «Tiqui Taca».

Όσον αφορά στον Γιαμάλ, ο οποίος κάποια στιγμή, σύντομα, πολύ σύντομα δεν υπάρχει περίπτωση να μην γίνει ο μελλοντικός θριαμβευτής της «Χρυσής Μπάλας», είναι η κλασική περίπτωση του «Εκλεκτού» με την, καλή έννοια του καταδικασμένου να πετύχει. Μπορεί ν’ ακούγεται με δοξασία, αλλά ανεξάρτητα από τα έμφυτα, έως αναμφισβήτητα γονίδια του ταλαντούχου, ο συγκεκριμένος πιτσιρικάς θα πρέπει να «φιλήθηκε», με κάποιο τρόπο και από μία ανώτερη, ποδοσφαιρική δύναμη που εντελώς ανεξήγητα του εμφύτευσε σπάνιες αρετές και ιδιαιτερότητες που δεν βρίσκεις εύκολα σε άλλους συνομήλικούς του.

Δοξασίες, επαναλαμβάνουμε ή ένα είδος ειδικής «φώτισης» που τον ακολουθεί από τους πρώτους κι όλας μήνες της ζωής του; Όπως, για παράδειγμα η εντελώς συμπτωματική γνωριμία του με τον Λιονέλ Μέσι, τότε 20χρονο ανερχόμενο αστέρι της Μπαρτσελόνα, που για τις ανάγκες του ετήσιου άλμπουμ της Unicef, την εποχή εκείνη (αφιλοκερδώς) χορηγού των Blaugrana σκέφτηκε να φωτογραφήσει τους ποδοσφαιριστές με μωρά άπορων οικογενειών που επί της ουσίας ζούσαν αποκλειστικά με συσσίτια και την όποια βοήθεια της Unicef.

Μία απ’ αυτές τις οικογένειες έτυχε, ύστερα από κλήρωση να είναι κι εκείνη του Γιαμάλ που, σε ηλικία μόλις λίγων μηνών βρέθηκε ξαφνικά, πρώτα στην αγκαλιά του Μέσι, ύστερα σε μία λεκάνη όπου ο διάσημος Αργεντινός όχι μόνο έπρεπε να του κάνει το μπανάκι του, με αφρόλουτρο και σφουγγάρι, αλλά να παίξει ταυτόχρονα και με το αγαπημένο, πλαστικό του παπάκι. «Φοβόμουν μην τον χτυπήσω, είχε πει τότε ο Μέσι. Γιατί ήταν η πρώτη φορά που έπαιρνα αγκαλιά ένα μωρό».

Η συγκεκριμένη φωτογράφιση ξαναβγήκε από το συρτάρι της Ιστορίας πριν από λίγες ημέρες με αφορμή τις μέχρι στιγμής εξαιρετικές εμφανίσεις του Γιαμάλ στο Euro, και μετά το γκολ- ποίημα σε βάρος της Γαλλίας, λογικό ήταν να πλημμυρίσει κάθε έντυπο αφήνοντας να εννοηθεί ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο σ’ αυτή τη ζωή. Κάπου, κάποτε, κάποιος (και τι κάποιος!) θα είχε βάλει το χεράκι του μεταδίδοντάς του όλη την ποδοσφαιρική του ιδιοφυία. Δοξασίες ή όχι, κάτι μαγικό θα πρέπει,  πράγματι να συνέβη.

Ειρωνεία της τύχης είναι επίσης, ότι ο Γιαμάλ γεννήθηκε στο Εσπλουγέζ, μία σικ συνοικία της Βαρκελώνης, δίπλα από το «Καμπ Νου», όπου ακόμη και σήμερα ζούνε οι διάφοροι Πικέ και Ινιέστα, ο άλλοτε παγκόσμιος πρωταθλητής της μοτοσυκλέτας, Ζιμπερνό, αλλά και η άλλοτε Νο 1 του τένις, Αράντσα Σάντσεθ Βικάριο.

Γεννήθηκε εκεί, μόνο και μόνο γιατί εκεί βρισκόταν το κοντινότερο μαιευτήριο.  Μετά η οικογένεια επέστρεψε, 30 χλμ μακριά, στην κακόφημη γειτονιά του Ματαρό και μόνο όταν ο Γιαμάλ, στα 7 του, πέρασε το δοκιμαστικό στη «La Masia», την ιστορική Ακαδημία των Blaugrana, εγκαταστάθηκε μόνιμα στη Βαρκελώνη.

Το Σάββατο, 13 Ιουλίου, μία ημέρα πριν τον τελικό του Βερολίνου ο Γιαμάλ θα σβήσει τα πρώτα του 17 κεράκια. Το δώρο που ζήτησε ήταν αυτονόητο: το τρόπαιο, (…εις το όνομα και του Μέσι), και ας μην πετύχει ο ίδιος ένα παρόμοιο, με τη Γαλλία «golazo».